Dziennik misji niezwykłych - Pixy

Postanowiłam również prowadzić dziennik relacji, przynajmniej czasowy, żeby ktoś bardziej wtajemniczony poradził, ochrzanił, naprowadził.
Pisałam gdzieś wcześniej, że świadome sny mam cały czas. No tak, ale im dłużej czytam, tym bardziej się przekonuje, że świadome to one są, ale spontaniczne. A ja bym chciała umieć się wprowadzić w taki stan z premedytacją. Zatem jak początkujący wypróbowuję różne treningi, ale głównie słucham swoich potrzeb Smile

.

28/29 czerwiec 2012
Próbuje mojej wariacji WILDa, pewnie dlatego, że najbliższe jest to treningom, które kiedyś robiłam przy próbach uzyskania OOBE ;].
Koniec końców przy czwartym paraliżu, które same z siebie bez skutku odpływały, po czeredzie niewykorzystanych hipnagogów, odpływam w sen.
Nie do końca jestem pewna czy sen, czy LD, po prostu kolejny sen, w którym sama redaguję otoczenie i steruję.

„Maszynista”
Pojawiam się na czymś w rodzaju dworca. Mały dworzec gdzieś, jak ja to mawiam, w Zaumyślu. Wąski peron, niski dach. Słyszę huk niemiłosierny, na tor przy peronie wjeżdża pociąg. Wysokości ponad półtorej wysokości daszku, tak będzie ze... 6 metrów wysoki, ale wydawał się mieć nawet i 10 metrów. Ucina mi się widok na wysokości dachu, więc podnoszę dłoń i „rozsuwam” zadaszenie, które przekształca się w wykładane dachówka parasole. Widzę szczyt pociągu i jakąś postać hen wysoko. Z boku kątem oka widzę, że ktoś wsiada do tego pociągu, więc ruszam za tym kimś. Niestety pociąg jakby się zaspoił. Nie ma drzwi, nie ma okien, jest taki rodem z powieści steampunkowej. Wielkie metalowe potworzyszcze. Podchodzę i odkrywam drabinkę (nie wiem właśnie czy się sama zrobiła, czy se ją zrobiłam. Się rozmyło ;/). W końcu docieram na gorę, a tam... Jhonny Depp Very Happy

. Wskazał mi tylko kierunek, w którym nawiał tamten osobnik, a ja zaczęłam go gonić jak szalona i krzyczeć za nim po niemiecku coś...

Obudziłam się i zanotowałam tylko trzy słowa, żeby zanotować sen, ale treningi już poprawiły mi pamięć snów, więc jestem zadowolona Smile

.
Potem z kolei już brak snów pełnych. Za to 4, 5 męczących nie wiem „sytuacji”? (we’ve got a situation here Very Happy

). Każda z nich wyglądała mniej więcej tak:
Koniec wibracji (paraliżu) wpełzam w sen, półprzytomnie, bo zdaję sobie z tego sprawę dopiero kiedy walczę z obrazem, który nie pozwala mi się zmieniać. Uświadamiam się kiedy sen odmawia współpracy. Zbyt szybko się do tego zabieram?
Wiem, że czułam za każdym razem złość na sen, jakby był żywą istotą Very Happy

.

P.S. nie znalazłam nigdzie osobnych zasad tworzenia Dzienników. Zatem jeżeli zrobiłam coś nie tak, proszę o uwagi, bądź kasacje nawet.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pixy dnia Nie 22:30, 01 Lip 2012, w całości zmieniany 2 razy

30/1 lipca 2012
Niestety nie zauważyłam żadnego LD, za to pamiętam sen, co ostatnio rzadko się zdarzało. Zadziałał także alfa budzik, tyle, że nie wykorzystałam go w ogóle Smile

.

"Zegar"
Nie wiem kim jestem. Sen zaczyna się od widoku zegarka (pewnie przez ustawianie alfa budzika), widzę go na dłoni jakiegoś mężczyzny i mówię mu, żeby pilnował go, jak oka w głowie. Jakieś niezidentyfikowane zawirowania akcji, coś jakbym wskakiwała w życie tego mężczyzny na kilka sekund przed jakimiś wydarzeniami. Widzę, że jest bliski wypadkowi. Ratuję go (chyba miała być jakaś kolizja z pojazdem), znów mówię mu, żeby pilnował zegarka i siebie jak oka w głowie. Że są niezbędni.
Rozmycie.
Znów wskakuję w jego życie, zapity, zmenelowaciały stoi w lombardzie i usiłuje sprzedać zegarek. Uderzam go w twarz. Czuję bezbrzeżną wściekłość. On również wybucha gniewem i niszczy zegarek. Zalewa mnie fala rezygnacji i zapadam się w taką otchłań pełną obskakujących mnie małych obrazków. Jakbym czegoś szukała. W końcu przyciągam jeden z nich. Widać na nim wycinek z życia małej dziewczynki. Wpadam w jej życie i wciskam jej taki sam zegarek i posyłam w „linię życia” tamtego mężczyzny.
Rozmycie.
Jakieś efekty specjalne, wskakuję w życie tego faceta znów, akurat w momencie, kiedy on, dziewczynka i ktoś jeszcze rozbijają go na jakimś kamieniu. Tym razem jednak czuję euforię.
Ja we śnie – wiem kim jestem. Właśnie się dowiedziałam. Pewność.
Ja obudzona ni huhu pojęcia nie mam ;/.

Zaznaczam, że część rzeczy własnoręcznie ubrałam w znaczenie dlatego, że jakkolwiek by to nie zabrzmiało ja śnię emocjami. Stanami emocjonalnymi. Obraz może stać w miejscu, natomiast emocje mówią mi co się dzieje. Coś jak komunikacja kolorami (cholera nie wiem, jak to wytłumaczyć...).

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pixy dnia Nie 22:31, 01 Lip 2012, w całości zmieniany 2 razy

4/5 lipca 2012
Spanie na wyjeździe, czyli obce łóżko, obcy dom i fokle wszystko inne. Miejsce, o którego wyjechałam wypychało świadomość zielenią i brakiem szarych blokowisk, zatem z pewnością podziałało na senne wyobrażenia.
Niestety brak LD, jakoś od pierwszego (zainspirowanego odkryciem forum), nie nadeszło następne, ale nie mam zamiaru płakać, czytam i szukam sposobów dla siebie. W końcu coś zadziała Smile

.

„Las”
Wpadam z grupa ludzi do lasu. Las jest wysoki, głównie iglasty z gęstym poszyciem pełnym chaszczy, krzaczorów i małych drzew. Noc. Ciemno, gdzieś tam w górze migają gwiazdy, ale księżyca nie da rady zauważyć. Idziemy dosyć sporą grupą przez ten las. O dziwo ma przecinki, jakby drogi, takie jak w zwykłym około miejskim lesie, zatem nie jest jakąś niedostępną knieją. Coś się w zieleni (czy raczej czerni, bo noc jest) zaczyna dziać. Jakieś trzaski, syknięcia. I nagle wypadają z nich na nas chmarą... dinozaury.
Takie małe, sięgają najwyżej do kolan. Na początku myślałam, że to świeżo wyklute jaszczury, ale po przyjrzeniu się dotarło do mnie, że to miniatury dinozaurów. Wszystkie tej samej wielkości nieważne, że jeden był Tyranozaurem, a drugi Diplodokiem, czy inną cholerą. I wszystkie były mięsożerne. I wszystkie postanowił zjeść nas. Powalczyłam z kilkoma, w końcu wdrapałam się na jakąś skałkę. I oglądałam jak maluchy dosłownie ścinają grupę, która ze mną była. Wszędzie walały się kończyny, które poogryzały, żeby ściągnąć ich na ziemię i unieruchomić.
Nie bałam się. To nie pierwszy sen o tematyce masowego mordu, nigdy nie czuję strachu. Znów czuję się, jak ktoś kto to zaplanował. A przynajmniej wiedział, stąd bezpieczny obserwował.

6/7 lipca 2012
Znów tylko sen. Ten rodzaj snu nazywam snem fabułotwórczym, lub wysnówczym. Heh. Parę dni temu oglądałam x-men, więc nie ma się co dziwić, że po kilku dobach mózg zmiksował własną wizje Smile

.
Była długi i spójny fabularnie, jednak najbardziej pamiętam jeden z fragmentów.

„Mutant”
Olbrzymi statek. Wygląda, jak wycieczkowy. Baseny hodowlane, laboratoria, sale i lokacje treningowe. Szybko dało się zauważyć, ze statek na pewno nie wycieczki obsługuje. Po zbliżeniu (coś jak kamera w filmie) widać ludzi w basenach i wymienionych lokacjach treningowych. Nagle odzywa mi się głos w uchu, mówiący o tym, że poszukiwany obiekt znajduje się w sektorze którymśtam, i że mamy zaledwie kwadrans na wydostanie go.
Potem seria iście filmowych zwrotów akcji, korytarze, wybuchy, w końcu wyskakuję ze statku z obiektem w ramionach. Mały chłopczyk, wyglądający może na 4 lata, blond loczki, ubrany w kombinezon piankowy. Wynurzam się z wody i płynę do najbliższego „czegoś” po chwili okazuje się, że to olbrzymia motorówka, kilkupoziomowa i należy do „naszej” frakcji. Sadzam małego na czymś co wystaje nisko nad wodą (do samej burty przecież powinno być daleko) i rozglądam się za resztą ekipy.
I fragment, który najbardziej pamiętam:
„Wróg” płynie do mnie. Widzę, jak z naszej motorówki ktoś skacze prosto w wijący się w wodzie ślad pędzącego czegoś. Znika pod powierzchnią. Nagle wynurza się razem z przeciwnikiem. Widzę, że oplata go nogami, ale widzę też, że jest słaby, że nie da rady siłaczowi, który wynurzył się z wody. I nagle obserwuje, jak ciało sojusznika rozciąga się. Problem w tym, że on krzyczy przy tym. Widzę, że to nie dzieje się z jego woli. Zamykam oczy i nagle zaczynam coś wyczuwać. Pach: pełne zrozumienie. Na statku jest ktoś jeszcze, kto dowiedział się o możliwościach ciała tego człowieka przed nim samym. I wykorzystał je sięgając do nich własną nie wiem... telepatyczną/telekinetyczną mocą.
Zabójcza scena, w której patrzę, jak ciało jego rozciąga się wysoko sięgając do okien najwyższego poziomu motorówki, potem jak kurczy się ciągnąc wroga, niczym lina w górę. Gdzie znalazł równych sobie przeciwników.
Jeszcze patrzę na tę scenę ewidentnie czując chaos panujący w rozciąganym „nieświadomym mutancie” kiedy słyszę obok siebie głos:
- Mały ma 5 lat, ale siłę trzy razy większa niż dorosły mężczyzna. I ta siła wciąż rośnie.
Jakoś wiedziałam, że nie zwykły mężczyzna, ale ktoś taki, jak bokser, sportowiec, strongman czy coś.

A LD jak nie ma tak nie ma... Smile

.

Post został pochwalony 0 razy

Nadal brak efektów. Podłączam sie pod Bytofa, ale wciąż okazuje się być dla mnie połowicznie pomocny. Wprowadza w miły trans, w głębsze stany niż umiałam wprowadzić siebie na własną rękę, ale od pewnego punktu kołacze tylko mną wprowadzając stan nerwowości, napięcia. Kończy się tak, że wyciągam precz słuchawki z uszu. Nadal nie umiem przeskoczyć z hipnagogów w sen. Podrywa mnie jak kibic krzesełka na meczu. Póki co sny. Lepsze i gorsze...

12/13 lipiec 2012

„Vader”
Niewiele z tego snu pamiętam. Powinnam była go zapisać od razu, bo było kilka ciekawych, zabawnych ścieżek prowadzących do jedynej zapamiętanej przeze mnie sceny. Jestem obserwatorem, jakbym chowała się za krzakiem, ale bardzo blisko. Coś jak kamera filmowa. Oparłam swoją świadomość na skraju pieńka, na który stoją dwie małe postaci. Jeżeli ktoś kiedyś oglądał anime to będzie wiedział co mam na myśli określając je SD (Super Deformed).
Maleńka Księżniczka Leia i maleńki Vader. Leia ma te swoje koczki dwa razy chyba większe od głowy, a Vadera przyciska do ziemi kask. Nad pniakiem nagle pochyla się jakiś kolos. Przy takich rozmiarach twarz rozmywa mi się poza obszarem widzenia, nie jestem w stanie określić kim jest humanoidalna postać. Wyciąga olbrzymią dłoń do pniaka, chyba się uśmiecha, bo niebo pękło mi na dwie połowy odsłaniając białe pale przeogromnych zębów. Tak chyba czują się mrówki?
Ręka sięga po Leię, a ta wygrażać zaczyna piąstką i krzyczy coś basem. Jedyne co zrozumiałam, to: „jesteś po złej stronie Mocy!”

Trach koniec.

14/15 lipiec 2012

„Lalka”
Koszmar powrócił. To kontynuacja horroru, który śnił mi sie jakiś czas temu. Jak zwykle takie rzeczy odkrywamy we śnie. Mogę chyba uznać, że to był LD ze słabą świadomością lub jak wolę to obiektywnie określać spontaniczny, półsterowalny, przypadkowy cień LD. Jestem na jakimś wyjeździe. Ładne tereny, jednakże tylko wiem, że ładne. Są zbyt rozmyte, żeby podać szczegóły. Schodzę z jakiejś górki. Mijam ganiającego avatara z servera, na którym sobie gram czasem. Wiem kto to, widzę jego imię. Idę dalej i podchodzę do budynku, który wygląda, jak skrzyżowanie Dojo z salą gimnastyczną. Już z daleka widzę, przez otwarte, duże drzwi, że na środku olbrzymiej sali leżą maty a na nich...
Przesuwa się w lewo, na kolanach mała dziewczynka. Czarna sukienka, ręce nienaturalnie spuszczone po sobie, bielutkie ramiona, czarne włosy. Przesuwa się tylko kolanami. Reszta tułowia jakby nie nadążała, a na końcu głowa, która makabrycznie buja jej się na ramionach podążając za resztą. Stałam jak zahipnotyzowana, kiedy jej głowa przeskoczyła twarzą w moją stronę i zagłębiła we mnie puste spojrzenie. Usłyszałam tylko swój jęk „nie, nie znowu”.
Swoim zwyczajem, odwróciłam się powoli tyłem do zagrożenia (zawsze tak robię) i równie powoli ruszyłam z powrotem pod górę. Powoli. Czułam jej spojrzenie, mijając avatara znajomego gracza wysyczałam tylko, żeby pod żadnym pozorem nie wchodził do szkoły. Wchodząc pod górę zauważyłam, ze droga, którą idę wydaje się być z takich samych mat, jakie były na sali. Jeszcze bardziej mnie to przeraziło, bo poczułam się, jakby coś otworzyło zmorze drogę do mnie.
Puff.
Zaczynam uciekać, biegać, pakować się. Przyjaciółka, która zna ten mój sen (znała go we śnie), pomaga mi, ale jest dalece bardziej spokojna. Wszystkie telewizory, ekrany, monitory telefonów, które usiłuję odpalić pokazują film, z poprzedniego snu (tego pierwszego dotyczącego zmory, sprzed miesięcy czy tam lat. Nie umiem określić). Jakiś notes, który dorwałam przy przewracaniu kartek też wydawał się sprzedawać mi fabułę tamtych wydarzeń.
Puff.
Zwolnienie tempa. Wchodzę powoli po schodach, usiłuję się uspokoić, jak wtedy odchodząc od tej sali/dojo/szkoły. Widzę małego przyjaciółki mówię mu ciche „cześć” i słyszę, jak drży mi głos. Jak nie mój w ogóle. Wchodzę do pokoju jego matki i ostatnie co widzę to jej przerażona mina.
Pomyślałam, że pewnie wyglądam jak duch, taka przerażona. W ostatniej chwili powstrzymałam się by nie spojrzeć w lustro wiszące na ścianie. Już jak się obudziłam dopowiedziało mi się samo, że najprawdopodobniej zobaczyłabym tam tę dziewczynkę...

Co ciekawe budziłam się dwukrotnie usiłując się pozbyć koszmaru. Za każdym razem zapadałam ponownie w ten sam obraz. Te „Puff.” To przebudzenia.
Była też masa innych scen, wciąż związanych z ucieczką. Za dużo ich było, by wszystkie opisywać.
Jestem mega zmęczona...

Post został pochwalony 0 razy

Brak LD. Ale pracuję nad tym. Konsumuję nagrania Bytofa.
Bardzo przypadła mi do gustu „Indukcja LD”. Miałam przecudną wizualizację do tego nagrania. Zamieszczę jej opis poniżej, bo jakkolwiek nikt nie komentuje tego sennika, zaglądacie tu – może moja wizualizacja pomoże nieco tym, którzy mają z wizualizacją problem. Zawsze to jedna z wielu wersji jakie można wybrać dla słów pana Bytofa.

19/20 lipca 2012
„Indukcja” (wizualizacja)
Słuchając słów wolno płynących mi w uszy, nagranych w „jakiejś tam super poważnej działającej na mózg technice” dobieram obrazy. Kiedy mowa o własnym kącie, bezpiecznym miejscu, miejscu ze snu – przywołuje mój ulubiony budynek z sennych marzeń. Olbrzymia budowla, Cytadela Gigantów. Wysoka, czarna, pokryta runami i wzorami, które pulsują turkusowym światłem. Do Cytadeli prowadzi most nad otchłanią, lekko zniszczony, z wysoką balustradą. Wejścia do niej pilnują dwa Giganty, wzrostem sięgają wyżej niż trójka ludzi stojących na swoich ramionach, mają olbrzymie halabardy. Nazywam je Doom Knights. Miejsce jest mocnym skrzyżowaniem gry i snów. Kiedy Pan Adam nakazuje zrobić we śnie coś nietypowego – dotykam dłonią balustrady i patrzę, jak ta z lichego kamienia zamienia się w turkusowy, pulsujący żar. Kiedy cofam rękę, powraca do stanu pierwotnego. Już wiem, że to właśnie będzie moje TR od tej pory. Nie sprawdzanie oddechu z zatkanym nosem, nie dłonie, ale ta czynność i jednak konkretna litera, spolaryzowana z niej.
Głos zaczyna mówić o wejściu do tego miejsca. Przechodzę ostrożnie pomiędzy Doom Knight’ami, nie poruszają się. Staje przed wielkimi wrotami i kładę na nich dłoń, pulsują owym żarem i rozsypują się w małe sześciany, wycofują na boki i wtłaczają w ramy. Zostałam wpuszczona. Staję w dużym hallu, otoczona przygasającym to zapalającym się światłem. Nim zdążam nasycić się otoczeniem Bytof nakazuje mi odnaleźć, bądź stworzyć łóżko, w którym mam zasnąć. Zatem na kole wyrytym na środku hallu tworzę wielkie łoże. Kamienne, wyłożone ciemną pościelą, poduszkami etc. etc. Wszystko w pełni spójne z charakterem wizualizacji, kolorami. Wpełzam na łóżko i zamykam oczy. Według instrukcji przenoszę się w otoczenie ludzi mądrych, o specjalnych umiejętnościach. Zdaję sobie sprawę, że nagranie ma na myśli joginów, bądź zaawansowanych w myśli mędrców. Dla mnie to jednak za mało. Potrzebuje magów, ludzi obdarzonych mocą, a nie tylko umiejętnościami. Kreuję zatem występ skalny, na którym w kręgu, targani wiatrem stoją mężczyźni odziani w długie płaszcze. Zakapturzeni stoją za mną. Ja obrócona twarzą do przepaści chwilę wystawiam twarz na magiczne wiatry, po czym obracam się do nich i skupiam uwagę na jednym z nich. Moje wyobrażenia są bardzo spójne z głosem Bytofa, jakby robiła to po raz kolejny i znała scenariusz. Przybliżam się do interesującego mnie Maga, on podnosi głowę, wychylając twarz nieco spod kaptura. Zaabsorbowana jego spojrzeniem i bijącą z niego energią, wyciągam do niego dłonie i wypełniam się nią.
Pan Adam zaczyna odliczać powrót i naprawdę czuję, że w pełni poddałam się jego sugestiom i zadziałały dokładnie tak, jak miały zadziałać.
Polecam.

„Medytacje” (sen)
Nie jest to pełny sen. Raczej zabawne wyrywki. Jest wynikiem wcześniejszej „Inkubacji LD”, jednak z LD nie ma nic wspólnego. Zabawny za to był i ubaw miałam z niego po pachy.
Śnił mi się olbrzymi park. Wiadomym mi było, że to, uwaga, Ośrodek relaksacyjny. Coś jak „SPA dla ducha”. Przeogromne połcia zieleni, pełne boisk, polan, ławek, a ponad wszystko niewielkich boksów rozsianych tu i ówdzie przeznaczonych do medytacji. Znalazłam sobie jeden z nich i z zamiarem poddania się kojącym błogostanom medytacyjnym usiłowałam usiąść na ławeczce w boksie wbudowanej. Niestety okazało się, że ławeczka nie ma szerokości wystarczającej nawet na postawienie całej stopy. Kręcę się więc i wiercę. Dochodzę do wniosku, że to znak. Nie zasłużyłam jeszcze na ławkę, należne mi miejsce znajduje się na ziemi. Zatem zaczęłam się usadawiać na niej, ale bramka zamykająca boks nie była w stanie się zamknąć, a pozostawienie jej otwartej wprowadzało taki dysonans w moje poczucie spokoju, że nie dawało mi to o sobie zapomnieć. Kiedy się tak kręciłam zauważyłam przechodzącą obok koleżankę z pracy. Zawołałam cicho, żeby mi pomogła coś wymyślić, bo widziałam ją tutaj wczoraj, i ona jakoś dawała radę. Ta tylko pokręciła głowa i powiedziała, że podąża ku kolejnemu stadium, po czym zaczęła mamrotać i stukając kijem (trzymała w dłoni coś na kształt laski) odeszła...

Ubaw miałam z tego setny. Co ciekawe kiedy opowiadałam dzisiaj ten sen w pracy powiedziano mi, że ów koleżanka z pracy wczoraj była na nordic walkingu (chodziła z kijkami, dopiero zaczęła). Pozostaje mi zapytać, czy przypadkiem w związku z tym nie śniło jej się to...
Kilka następnych snów było całkiem zabawnych, ale nie wnosiły nic względem LD, indukcji i medytacji.
Powracam do pracy z nagraniami Bytofa i dołączę MILDa. Smile

Post został pochwalony 0 razy

Sny po raz wtóry.
Zaczynam odkrywać, że nocą, w głębokich snach chyba tworzę całe lokacje. Miasta, tak charakterystyczne, że całkiem sporą ilość snów mogę umiejscowić w konkretnych ich miejscach. Nie inaczej było teraz.

Noc 1/2 sierpnia 2012

Krótki sen, nawet bardzo krótki, nie mniej jednak jego implikacje mnie zadziwiły. Po obudzeniu długo analizowałam ujęcia, które widziałam i doszłam do zaskakujących wniosków.

„Domek z klocków LEGO”

Cała aura przesiąknięta jest nocą. Późny wieczór, miasto. Powinnam raczej napisać przedmieścia. Kończą się wysokie budynki, kilka łagodnie oświetlonych kamienic, z restauracyjką (chyba włoską). Za szybami okien kilka osób, jakaś para uśmiechnięta konsumuje posiłek nim ruszy do domu.
Wydaje mi się, że stałam po drugiej stronie ulicy. Czułam się jakbym patrzyła na makietę, jakoś miałam świadomość, że za mną nie istnieje nic. Przesuwałam wzrok od lewej do prawej, od oświetlonej restauracji, przez kilka oświetlonych okien w kamienicy obok, słabo świecącą latarnię, by w końcu osadzić spojrzenie na ciemnym, o tej porze parku. Niezbyt gęsty, spomiędzy drzew prześwituje jasnym błyskiem ściana domu, odbijająca chyba księżyc, bo światło latarni, restauracji i kamienic były żółte, ciepłe. Skupiam spojrzenie na tym domku, jest niewielki dopóki nie zrobiłam na niego „zoomu”. Ciemno, jakby wszyscy już spali. Obraz przesuwa się i skacze, jakbym naprawdę używała lornetki, bądź noktowizora. Przeszkadza mi to, więc odsuwam „zoom”. I wtedy zaczyna się dziać.
Okna rozbłyskują zimnym biało-błękitnym światłem, porusza się to światło kłębowiskami po pomieszczeniach, wydostaje strzeliście z okien, które pootwierały się. Pędzą prosto na mnie. To ja je zbudziłam, to mnie chcą dopaść. A wyglądają, jak chmury światła, z głową komety, a każda głowa patrzy na mnie martwym spojrzeniem Ludzika LEGO. Odskakuję w tył, ale nim obracam się (a zawsze tak robię, kiedy we śnie zbliża się zagrożenie) ostatnim spojrzeniem ogarniam otoczenie. Wszystko jest z klocków. I nagle napłynęła świadomość, że nie dość, że wszystko to jest z klocków lego, to JA to zbudowałam. JA jestem „winna”.
Ucieczki nie pamiętam.
Potem pamiętam już tylko jakiś mały pokój w jakimś wieżowcu. Pamiętam, że przez małe okienko patrzyłam w dół, na ulice i obserwowałam błękitne smugi mknące, jak szalone przez miasto. Szukały mnie.

Kiedy się obudziłam i leżałam z zamkniętymi oczyma zastanawiałam się skąd znam tamto miejsce. Gdzie je widziałam i dlaczego znów je odwiedziłam. Byłam tylko pewna, że o ile sam sen nie jest kontynuacją, tak samo miejsce już mi się śniło.
Praktycznie jestem w stanie rozrysować plan posesji, która mi się śniła. Za pierwszym razem śnił mi się ten dom gdzieś w tle, niespecjalnie go zauważałam, pamiętam tylko mały domeczek, komórkę, czy co to tam było, odsuniętą od głównego budynku. Stary, mały, biały, ładnie rzeźbiony kawałek architektury, do którego można było co najwyżej dwa rowery wstawić. Nie pamiętam snu, pamiętam tylko, że staliśmy przed tym „czymś” we czworo, może troje, a wokół zapalone były lampiony, czy może jeden, ale mocno oświetlał otoczenie.
Drugi raz śniło mi się to miejsce już w budynku głównym, jednakowoż pamiętam z niego przede wszystkim mały dziedziniec, czy coś podobnego, gdzie z głównego budynku wychodziło się na dwór przez przeszklone drzwi, cała ściana była z wysokich, starych, białych okien, a na dziedzińcu znajdowało się podwyższenie z bajecznie urządzonym miejscem do relaksu. Poduszki, duże legowisko pod gołym niebem, jakaś moskitiera chyba. Z boku coś ocieplało otoczenie (Ognisko? Kominek? Grill?), nie pamiętam już wszystkiego dokładnie, bo dawno to było, a i nie zapisywałam snów nigdy. Pamiętam, że leżałam na tym podwyższeniu, z wszystkim czego potrzebuję, szczęśliwa. Po czym przyszedł chłód i przegonił mnie do środka. Ponieważ śnię emocjami, ten zawód dosyć mocno pamiętam.
A co do spójności miejsca:

Gdzie niebieska jedynka to „komórka”, zielona 2 to „poduszkowo”, a czerwona 3 to „duchy LEGO”.

------------------------------
PS. To chyba ostatni mój wpis dopóki nie nadejdzie na tyle świadome LD, bym mogła je opisać. Z drugiej strony, w pojedynczych snach wykazuję daleko idącą kreację i władzę. Stąd może nawet nie widzę nic dziwnego w wiedzy, że sen to sen.
Skoro widzę miejsce i wiem, że mi się śniło, i że to co widzę to ciąg dalszy snu sprzed lat, bądź kontynuacja czasoprzestrzeni, w której coś się odrębnego dzieje... to chyba świadomość snu jest?

Mam wrażenie, że w tej dziedzinie, tak jak w medytacji zebrani tutaj zbytnio skupiają się na technikach zamiast posłuchać intuicji. Odkąd zaczęłam stosować tak szeroko opisywane tutaj techniki nie mogę nawet w rzetelny sposób się zrelaksować, wyczyścić ze stresu. Popsuła mi się wizualizacja.
Badam tylko czy to z powodu źle stosowanych technik, idei techniki samej w sobie, czy presji "pragnienia osiągnięć".
Wierzę, że to mocna mieszanina wszystkich tych rzeczy. Smile

[/img]

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pixy dnia Nie 6:28, 05 Sie 2012, w całości zmieniany 1 raz