Willow In Lucid Dream

No to czas też na mnie, jako, że dziś wreszcie trafił mi się LD z naprawdę prawdziwego zdrzenia.
Będzie to w sumie cytat na żywca z mojego dziennika, jak któś chce poczytać:
[link widoczny dla zalogowanych]
Trochę późno złapałem świadomośc i co ciekawe, nie na widok absurdalnej sytuacji, tylko portfela w kieszeni, o którym "wiedziałem", że zostawiłem go daleko i nie mogłem po niego wrócić. Ale polatać zdążyłem Very Happy

7 VII 2009 - nieoczekiwany sukces

Obudziłem się o siódmej rano z doszczętnie pustym łbem. Pogodziłem się już z tym, że dzisiejsza strona w dzienniku będzie pusta. Wstałem, poszedłem na papierosa, po czym położyłem się.

Into the VILD

stwierdziłem, co mi szkodzi, 6 godzin i tak już przespałem, więc jak nie zasnę już, to przynajmniej będę mógł funkcjonować. Wszedłem w trans i zacząłem sobie wyobrażać, że idę ścieżką za domami na osiedlu, przy polach. Obraz zaczął się wyostrzać i w pewnym momencie poczułem moje senne ciało. Nauczony doświadczeniem, że najprawdopodobniej zaraz mnie wywali, od razu zacząłem wirować, żebu złapać stabilność. Wywaliło mnie do czuwania. Pamiętając o fałszywym przebudzeniu postanowiłem niezwłocznie zrobić RT. Okazło się, że jestem w paraliżu, więc RT raczej nie zrobię. Cały czas czułem, jakby moje ciało dalej wirowało wzdłuż długiej osi. Prawie od razu straciłem świadomość...

Zamkowy Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu(?) [LD - WBTB]

Wychodzę z salki prób. Jestem sam, nie mam gitary. Jest około piątej. Ulice jeszcze śpią, pojawiają się pojedyncze samochody i ludzie. Idę na przystanek. Stoi tam już parę osób. Jedna kobieta rozpacza, bo zgubiła swoją posrebrzaną bransoletkę. Podjeżdża autobus. Wsiadam do niego i sięgam do kieszeni w poszukiwaniu portfela z biletem. Drzwi zamykają się. W mojej kieszeni nie ma portfela, za to jest bransoletka - strasznie brzydka, z paru zwoi grubego łańcucha, chyba rzeczywiście posrebrzanego. No tak! Portfel został w plecaku, plecak został na przystanku! Krzyczę do kierowcy wysokim głosem "zatrzymaj się! Zatrzymaj się!", a on mówi, że zaraz będzie przystanek. Wysiadam i wracam na poprzedni. Mam wielką nadzieję, że plecak jeszcze tam jest. Przy okazji oddam tej biednej kobiecie bransoletkę. Tylko co ja jej powiem, żeby nie wyszło, że ją ukradłem. Sięgam do kieszeni. Bransoletki nie ma. Jest pistolet. Na przystanku stoją pały i robią dochodzenie, ponieważ w jakiejś latrynie znaleźli broń i szukają źródła. Na przystanku leży futerał na gitarę w czarnym worze na śmieci. Gliniarze otwierają go i wyciągają M16. Kurwa mać! Ja mam pistolet w kieszeni! Muszę wiać! biegnę na wzgórze zamkowe, na którym wznosi się zamek identyczy jak Chudowski, tyle że nie w ruinie. Po drodze wplątuję się w zaporę z namiotów. To jakiś obóz ogrodników. Po krótkiej rozmowie wynikło, że to nie są studenci ogrodnictwa, tylko ogrodnicy amatorzy i nie znają nikogo z ogrodnictwa. Wchodzę przez bramę do środka i biegnę do góry. Muszę gdzieś ukryć spluwę. Wiem! Pójdę do kibla i ukryję go w spłuczce. Słyszę wołanie z dołu. Jakiś starszy mężczyzna ubrany na brązowo z siwymi włosami do ramion i bródką opieprza mnie, że wchodzę bez pozwolenia. Mówię mu, że jestem z Białej Bramy i znam tą wieżę jak własną kieszeń.

-Muszę do klopa, ale mój portfel został na przystanku w plecaku, daleko stąd, więc nie mam dwóch złotych.

-Nie ma problemu, oddasz na jakiejś uczcie.

Dał mi kluczyk z rozwalonym czerwono - żółtym breloczkiem. Idę więc do kibla. Wchodzę przez ciężkie drewniane drzwi do bużego wykafelkowanego pomieszczenia z umywalkami. Wchodzę do kabiny nie zamukając drzwi. Sięgam do kieszeni - gnata nie ma. Cóż, przynajmniej sobie zapalę. Wyciągam papierosa, odpalam i zaciągam się dymem. Po chwili słyszę jakieś kroki. Całkiem niedaleko. Przecież to jet muzeum i tu chyba nie wolno palić! Zamykam drzwi. W zamalowanym na biało oknie jest wentylatorek, który wyciąga cały dym na zewnątrz. Skonczyłem. Wychodzę do "umywalni", a tam stoi jakiś koleś w strasznie mrocznym stroju, na głowie ma babycap - jedyny poprawny element ubioru. Pali otwarcie, bez żenady. Mówi, że jego bractwo zaraz będzie miało tu ucztę. Wychodzę z łazienki i idę podziękować Klucznikowi. Gadając z nim, wyczuwam portfel w kieszeni. Przepraszam za moje roztargnienie i daję mu dwa złote.

***Zaraz! Przecież mój portfel został w plecaku na przystanku!***

Przechodzę do pokoju obok i zaciskam nos. Z całej siły kurczę mięśnie wdechowe... Do płuc wdziera się świeże, chłodne powietrze! Przenika mnie fala ciepła i "mocy" - od pięt do czubka głowy. Tym razem nie dam się zrobić. Od razu zaczynam wirować. Jakość się pogorsza, wszystko ciemnieje. W ostatnim rozpaczliwym momencie tracenia świadomości przypomniałem sobie nauki Don Juana. Spoglądam na ręce i koncentruję się. Są mocno opalone i błyszczą, jakby były wysmarowane kremem natłuszczającym. Normalnie jak autofocus. Wszystko płynnie się wyostrza. No to trzeba spróbować lewitacji - koncentruję się i wznoszę w powietrze. Latam tak przez chwilę po komnacie, po czym staję na ziemi i przechodzę do pokoju obok. Siedzą tam Aramis z Madeline - oboje w mrocznych niczym noc arktyczna ciuszkach "histerycznych". Wołam "Patrzcie! Jestem hardkorem!" Rozpędzam się i na supermana chcę przelecieć przez okno. A tu Zonk! Odbijam się odszyby i spadam na posadzkę. Próbuję przeniknąć dłonią przez szybę, ale nie udaje mi się to. Próbuję lewitować w celu upewnienia się, czy to naprawdę sen. Wznoszę się pod sufit. Dobra, na pewno śnię. Otwieram okno i wyskakuję. Lecę na supermana, ale grawitacja jest nieubłagana. Lecę powoli w dół. Okazuje się, że lecę nad dziedzińcem uczelni, a wieża zastąpiła główny pion mojego wydziału. Ląduję. Dość twardo - jeszcze nie mam wprawy. Podskakuję - opadam bardzo powoli. Zaczynam machać nogami jak do kraula - wznoszę się, dokładam ręce - prędkość zwiększa się. W sumie, to po co pędzić? Lepiej się rozkoszować widokiem - zmieniam styl na żabkę. Podlatuję do okna i szczerzę się do Aramisów. W tym momencie zaczynam tracić ostrość. Spadam w dół. Ostatkiem świadomości spowalniam spadanie przy samej ziemi. Od razu patrzę na dłonie. Ostrość wróciła. Okazuje się, że spadłem na głowę niebrzydkiej rudej dziewczynie. Zaczynam ją przepraszać, ale ona nie jest zła - wręcz przeciwnie, patrzy mi uwodzicielsko w oczy. Czemu nie? Wstaję z nią. Gdzie by tu iść? Budzę się.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Willow dnia Wto 22:56, 07 Lip 2009, w całości zmieniany 4 razy

Fajnie, kolejna osoba przekonuje się jakie to fajne. ;)

	Willow napisał:
	Nauczony doświadczeniem, że najprawdopodobniej zaraz mnie wywali

No no no! :> Popraw myślenie na przyszłość. ;)

	Willow napisał:
	Tym razem nie dam się zrobić.

To już troszeczkę lepiej. ;)

Jednak do czego powinieneś doprowadzić - na przykład podczas robienia RT za dnia (dla mnie RT [choć wykonuję tylko mentalne] to świetna podstawa do takiej pracy nad LD) - to zastąpienie tej myśli nową. Dlaczego? W LD obowiązuje zasada myślisz i masz. Powinna to być myśl związaną z tym, co chcesz robić w świecie snu. To może być cokolwiek - patrzenie na dłonie, robienie spokojnych kroczków, zrobienie RT (choć to jest krótkie), byleby chcieć zrobić coś w świadomym śnie. Jeszcze się nie spotkałem, by ktoś chciał zrobić coś we śnie i nagle się obudził bez myśli o budzeniu się, czy o tym, że śpią w łóżku. (nie licząc emocji, które potem i tak można przeżywać bardzo intensywnie nie budząc się) To znaczy: podczas RT zamiast myśleć (jeśli właśnie taka myśl to jest) "a co jeśli to sen? mogę się zaraz obudzić" (podczas RT powinniśmy tak właśnie wątpić w to, czy teraz akurat nie śnimy) powinieneś doprowadzić do tego, żeby to było "a co jeśli to sen? zrobię to i tamto". Na przykład przez pomyślenie "czy to sen?" jeszcze raz i poprawienie się. ;)
Mi pomogło. :)

Gratuluję i życzę dalszych sukcesów. (w zasadzie nie życzę, bo jestem pewien, że

Post został pochwalony 0 razy

	J napisał:
	No no no! :> Popraw myślenie na przyszłość.

To nie do końca kwestia myślenia, raczej braku doświadczenia. Po prostu do tej pory przy wszelkiego rodzaju WILDach prawie od razu mnie wywalało, zdążałem jedynie zajarzyć, że to już Sen. (ja ogólnie nie lubię się jakoś strasznie rozwodzić nad wyodrębnianiem technik, że każda to osobna, dla mnie wszystkie można podzielić po prostu na DILDy i WILDy, zależnie od 'miejsca wejścia', a droga do osiągnięcia to w sumie sprawa indywidualna np. wspomniany VILD jest dla mnie po prostu WILDem, który osiągamy przez wyobraźnię). Ta myśl była raczej zimnym stwierdzeniem, że udało się na tyle długo znaleźć w WILDzie(VILDzie), że tym razem zdążę spróbować jakiejś techniki ostrzenia, żeby nie dać się wywalić Wink

	J napisał:
	zamiast myśleć (jeśli właśnie taka myśl to jest) "a co jeśli to sen? mogę się zaraz obudzić" (podczas RT powinniśmy tak właśnie wątpić w to, czy teraz akurat nie śnimy) powinieneś doprowadzić do tego, żeby to było "a co jeśli to sen? zrobię to i tamto". Na przykład przez pomyślenie "czy to sen?" jeszcze raz i poprawienie się.

Tak, to akurat nie myślę, to byłoby przecież samoutrudnianie Wink

Myślę, że wybudziłem się raczej dlatego, że REM się zaczął kończyć, w końcu sen był bardzo długi, a świadomość złapałem dopiero pod koniec.

Post został pochwalony 0 razy

Ach, takie automatyczne wyrzucanie tuż po uzyskaniu świadomości to inna sprawa. :) Też mi się to zdarzało czasem. To też mija, a nawet jeszcze szybciej. :)

Powodzenia!

Post został pochwalony 0 razy

4 I 2010 - superseria

Po powrocie z hipnotycznej sesji mającej na celu pomóc mi z bezsennością pouczyłem się jeszcze godzinkę i położyłem spać.
Stwierdziłem, że nie włączam dzisiaj alfa-budzika. Otworzyłem drzwi do wspólnego świadomego śnienia. Naładowałem się energią LD. Dość długo zasypiałem, ale w końcu udało mi się stracić świadomość i wkroczyć w krainę Morfeusza. Później jednak zaczęły się dziać dziwne rzeczy...

Into the WILD

Odzyskałem świadomość, kiedy zaczął wkraczać paraliż. Pisk urósł do dość nieznośnego natężenia, poczułem wibracje całego ciała i wtedy zaczęło się. Złapał mnie potworny szczękościsk. Myślałem, że zaraz sobie zęby połamię. Kończyny zrobiły się ciężkie i bezwładne.
Postanowiłem zaatakować brutalnie i po prostu zerwać się sennym ciałem do pozycji siedzącej. Usiadłem, lecz niestety zrobiło to ciało fizyczne. Cóż, wracam do snu.
Pisk, wibracje, szczękościsk, paraliż. Poczułem, że opadam - przez łóżko, jakby w ogóle go nie było.
Postanawiam skoncentrować się maksymalnie, mobilizuję całą swoją siłę woli...
Otwieram oczy. Jestem we własnym łóżku. Przestałem opadać. Wstaję. Zaciskam nos. Mogę oddychać! Próbuję zapalić światło pstryknięciem(chcę wyostrzyć wzrokowo, ale mało widać w ciemności, a włącznik światła jest od zewnętrznej strony pokoju). Nie udaje się. Upewniam się parę razy poprzez "nosowe RT", że to na pewno sen. Głupio byłoby obudzić pół domu. Bez wątpienia - to jest sen! No to mogę wrzasnąć. KONTROLA!!! KONTROLA!!! KONTROLA!!! Tracę równowagę. Upadam. Znów próbuję zapalić światło. Porażka. Dobra, to lecimy na dotyk. Kładę dłoń na dywanie i gładzę go. Czuję jego fakturę...
...widzę "łóżkowe otoczenie". RT pozytywny. Wywaliło mnie...
Zamykam oczy. Pisk, wibracje, szczękościsk, paraliż, opadanie, koncentracja. Wstaję. RT negatywny. Robię dwa kroki i pstryknięciem zapalam lampę. Pali się bardzo przyćmionym światłem. Upadam. Lampa gaśnie. Pocieram dłonie, koncentruję się, widzę...
...półkę nad łóżkiem. @^%$^$#, znowu!
Zamykam oczy. Pisk, wibracje szczękościsk. Zaczynam się zastanawiać, co zrobić, żeby nie uszkodzić sobie zębów, zmieniam lekko położenie żuchwy w celu zmiany miejsca obciążenia. Paraliż, opadanie.
Wstaję. RT(-). Zaczynam wirować koncentrując się na obrazie plaży. Upadam na podłogę...
...otwieram oczy w łóżku. %$^@$%%$&@&!!!
Zamykam oczy. Pisk, wibracje szczękościsk. Przypomina mi się scena z "Dnia świra", gdzie dentysta mówi Adasiowi, że powinien nosić ochronną szynę na zęby na noc. Chyba też muszę sobie taką sprawić... Paraliż, opadanie. A może tym razem zrobię "OBE"? Wizualizuję sobie "wyjście poza ciało". Rzeczywiście, jestem czymś bezcielesnym. Niestety widoczność jak w ciemnych okularach w nocy. Udało mi się "przelecieć" może ze dwa metry...
...po to tylko, żeby obudzić się w łóżku. Zaczyna mnie to męczyć. Co mi zależy, takie warunki nie zdarzają się na co dzień! Zamykam oczy.
Pisk, wibracje, szczękościsk, opadanie. Wstaję. RT(-). Przypominam sobie, jakie techniki ostrzenia były opisane na Lucidipedii. Dobra, próbujemy.

Od tego momentu znowu parę razy wywaliło mnie do chwili na sekundy przed paraliżem. Próbowałem ostrzyć i utrzymać się na wszelkie możliwe sposoby. Raz udało mi się aż do kuchni.
Łączna liczba WILDów licząc od pierwszego opisanego powyżej wyniosła dwanaście.
Po ostatnim straciłem świadomość do momentu, kiedy zorientowałem się, że...

Into the MLD

...idę schodami na jakiejś obskurnej klatce schodowej. To jest sen! Zatykam nos. Mogę oddychać! Dobra, to teraz wbijam się do Psajko. Wchodzę do pierwszego lepszego mieszkania. Jest to jakaś obskurna speluna. W środku jest jakiś zarośnięty koleś. Coś tam gada, ale olewam go - teraz czas na ważniejsze rzeczy niż sprzeczanie się(pewnie jak zwykle o to, czy to jest sen, czy nie). Biorę pierwszy lepszy klucz z komody, która stoi obok i wydrapuję na drzwiach o strony mieszkania symbol Wspólnego Świadomego Śnienia. Myślę "Psajko" i otwieram drzwi. Znowu ta sam klatka. Tylko troszkę inna. Jest jakaś subtelna różnica. Klatka wygląda, jakby była taka... niestabilna. Wychodzę na zewnątrz...

[Ta część snu ze względu na eksperyment nie zostanie udostępniona, dopóki Psajko nie sięgnie pamięcią do swojego snu w tym czasie]

Budzę się we własnym łóżku w domu w Gliwicach. Wstaję i idę do dużego pokoju. Zaraz! Nie dość, że coś mi tu nie pasi, to przecież już wróciłem do Wrocławia po Nowym Roku! To jest sen! Dobra, to wbijam się z powrotem do Psajko po tym, jak mnie wywaliło. Biorę jakiś długopis. Drzwi do dużego pokoju są pobazgrane oczojebnymi markerami - różowym i niebieskim. Próbuję nakreślić symbol WŚŚ, ale nie widać go za cholerę. Wracam do kuchni. Stary coś ode mnie chce. Mówi, że coś muszę. Odpieram, że nic nie muszę, bo to mój sen. No i standardowo - "jasne, jasne, już ci się w głowie miesza itp. itd.". Nie chce mi się tracić czasu na tradycyjną donikąd prowadzącą sprzeczkę, więc olewam go. Biorę z koszyczka na stole dziwnego trójkolorowego markera. To nim prawdopodobnie zostały pobazgrane drzwi, prawdopodobnie przez moją siostrę, więc powinno go być widać. Wracam do pokoju i otwieram markera. Otworzył się żółty. Kreślę, znak, ale w ogóle go nie widać. Otwieram niebieski, ale w tym natłoku niebieskiego też go nie widać. Dobra, zmazuję ręką bohomazy i otwieram różowy. No! Teraz widać pięknie. Budzę się.

Drogi czytelniku, jeśli udało Ci się dobrnąć aż tutaj i nie zasnąć, to gratuluję wytrwałości Wink

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Willow dnia Pon 13:38, 04 Sty 2010, w całości zmieniany 2 razy

Niestety na Polach Grunwaldu słoneczko budziło wcześnie, a uczty były suto zakrapiane, więc z sennych wojaży mam tylko jeden wpis.

Zwerbowany Zbawiciel [DILD]

Jestem bohaterem jakiejś gry cRPG. Jestem raz w grze, a raz poza nią. Drugą misją, jakiej się podejmuję jest zwerbowanie Jezusa. Schodził on zielonym zboczem, lecz cały czas jakaś tajemnicza siła ściągała mnie ze zbocza i uśmiercała. Za którymś podejściem odradzam się w korytarzyku przed sypialnią starych. Idę do niej na czworakach, ale znów jakaś siła nie pozwala mi wstać. W otwartych drzwiach trzepoce firanka. Powiewa w jakiś dziwny sposób.
Zaraz, to przecież jest sen!
Wykonuję kilkukrotnie test z nosem, ale nie chce mi wskazać stanu snu. Cóż, sprawdzę to w inny sposób. Przyglądam się uważnie firance, a ona na moich oczach rozdwaja się na dwie identyczne. Tak, to sen!
Wyskakuję przez okno i opadam stanowczo i delikatnie za razem na jakąś ulicę. Miasto wygląda na dziewiętnastowieczne. Zakurzone ulice, szare kamienice, gazowe latarnie wyglądają na długo nieużywane. W moją stronę zmierza Jezus. No, nareszcie! Na ulicy są zniszczone szyny tramwajowe. Podjeżdża pusty stary tramwaj. Wsiadamy do niego i długo dyskutujemy na temat przyszłości tramwajarstwa, która chyli się ku upadkowi. Przejeżdżamy koło zielonej łąki oraz opustoszałego placu budowy. W końcu docieram do mojego pokoju. Stoi w nim trumna zbudowana ze skrzynek po serze camembert. Mama pyta mnie, co to ma znaczyć. Odpowiadam, że to na znak, że M. umarł już dla świata.

Post został pochwalony 0 razy