Przebudzenie

Pomimo, że to był spontan to teraz już psychiatra raczej nie będzie potrzebny, ani nawet wcześniej nie był, gdyż miałem nad tym kontrolę. Samokrytycyzm? Nie branie jako prawdę? Napisałem, że to tylko moje spostrzeżenia, a i tak miałem tą świadomość, żeby za bardzo temu nie ufać. Nadinterpretacja? Pisałem tak jak to określali inni, sam jednak pozbylem się wiary w pewne "fenomeny" w tym religię ale także, nadprzyrodzone i "magiczne" (przy tym się najbardziej uśmiałem Very Happy

) itd. zacząłem natomiast szukać naukowych dowodów, oczywiście każdy może wierzyć w co chce, ale ja czasami wolę bardziej namacalne dowody. Jeśli ktoś twierdzi, że naprawdę wszystko jest iluzją, to niech pójdzie do lasu na muchomorki i ciekawe co wtedy będzie iluzją Very Happy

Ja zobaczyłem pustkę, przerobilem wszystko co chciałem (przynajmniej wtedy i nie zostało nic, byłem ponad i wtedy poczułem się wreszcie wolny, podczas przemyśleń wybrałem to co najlepsze, nie ograniczając się tylko do jednego schematu, jednak nadal trzeba pamiętać by balansowac pomiędzy jednym a drugim. Ktoś tu wspominał też zmienianiu emocji...schiza konkretna, bo na każdą odpowiedź znajdowales zaprzeczenie, także tego też doświadczyłem.

Ale każdy ma swoją prawdę, chociaż według moich przemyśleń to: "prawda jest jedna, tą prawdą jest wolność, a więc każda prawda jest prawdziwa i niech prawda Cię wyzwoli, bo prawdą jest wolność". Trochę pogmatwane, ale chyba zrozumiałe, można tu też dodać klasyka: "nic nie jest prawdą, wszystko jest dozwolone".

I jeszcze jedno pytanie: Do czego ma prowadzić rozwój? Bo zauważyłem tutaj dwie odpowiedzi: nie robić nic bo to kolejna iluzja, alebo zmieniać się na podstawie swoich przemyśleń. Więc niby do czego jest potrzebny ten rozwój? To ma coś wnosić, czy nie? To ma poprawić stan psychiczny? (jakby tak popatrzeć z pewnej perspektywy to narkoman bierze by poczuć się lepiej, a to też sprawia że można się poczuć lepiej, ale nic nie robić ponad to, to w sumie wygląda podobnie, byle by poczuć się dobrze.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Ismail dnia Nie 23:23, 16 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Ismail napisał:

I jeszcze jedno pytanie: Do czego ma prowadzić rozwój? Bo zauważyłem tutaj dwie odpowiedzi: nie robić nic bo to kolejna iluzja, alebo zmieniać się na podstawie swoich przemyśleń. Więc niby do czego jest potrzebny ten rozwój? To ma coś wnosić, czy nie? To ma poprawić stan psychiczny? (jakby tak popatrzeć z pewnej perspektywy to narkoman bierze by poczuć się lepiej, a to też sprawia że można się poczuć lepiej, ale nic nie robić ponad to, to w sumie wygląda podobnie, byle by poczuć się dobrze.

Do dwóch rzeczy:
- Albo żeby pozbierać swoje życie i wyjść jutro z domu./
- Albo, żeby przygotować się na dzisiaj.

Jest iluzją jeśli jest tylko pogłębianiem wiedzy bez praktycznych działań, tworzy to poczucie realizacji, polepszenia życia, większe możliwości umysłowe - a w rzeczywistości człowiek nie robi nic, marnuje swój potencjał, jest jak narkoman, który poszerza wiedze by poczuć się lepiej, poczuć, że wie i rozumie i widzi, ale to się w końcu wypala. Niebezpieczne jest zabijać sobie głos serca iluzją, że jest iluzją, ja wtedy proponuje szubienice. Trzeba działać i zbierać owocę swoich działań, nie można od życia uciec w wiedzę. Tzn. zawsze można uciec, ale ucieczka to nie życie. Fallen, nie nie pomaga to w życiu, to złudzenie.

Chyba, że ktoś naprawdę jest beztroski nie ma żadnych pragnień i wyobraża sobie siebie za 20 lat samego bez rodziny, to ok. Ale bez używek chyba będzie ciężko.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Czw 20:41, 20 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Matisek,
Tak jak pisałem. O innych olśnieniach piszemy. Ty jednak jesteś przekonany, że to to samo, ten sam mechanizm. Projektujesz na mnie wnioski z Twoich doświadczeń, w tym Twoje zawiedzenia. Wyłapujesz to co tą ramę potwierdzi. To nie jest żaden entuzjazm. Nie był nim nawet na początku.
I już wtedy obstawiałem, że pozytywne zmiany mogą być powiązane też z wydarzeniami jeszcze na krótko przed olśnieniem, przy których nie było żadnych olśnień. Im dalej w czas tym więcej zdarzeń, więcej poznanych osób, więcej napotkanych światopoglądów itd. Wszystko na Ciebie jakoś wpływa, nic nie przemija bez żadnego śladu.
Byłoby więc głupotą stwierdzić, że to wszystko przez jakieś jedno doświadczenie. Tego się już po prostu nie da rozdzielić. To bezsensowne teoretyzowanie.
Jedyne co na pewno jest bezpośrednio z tym związane i co jest wręcz permanentne to specyficzny dystans i spokój. Ale tu nie chodzi o to, że jesteś wieczny szczęśliwy czy błogi. To zmiana podejścia do doświadczenia, emocji czy myśli, a nie samego doświadczenia. Jak w medytacji. Można też to ująć w ten sposób, że przestajesz czuć podział między Tobą a umysłem. Czujesz jedność. Nie ma walki.

Jeśli zinterpretowałeś moje słowa w stylu, że czuję, że coś mija i racjonalizuję, żeby podtrzymać wartość olśnienia w swoich oczach, to nie to. Tak się nie czuję. Pisałem, że odczuwam dużo większy spokój niż na początku.
Masz tą filozofię za uwsteczniającą bo nie widzisz po mnie większych zmian. Ale, żeby uznać ją za taką, to musiałbym być wcześniej wyżej niż jestem teraz. A tak nie jest. Ja zmiany po sobie widzę i to mi wystarcza. Przede wszystkim pozbyłem się tego co wcześniej uważałem za największe problemy czyli stres i natrętne myślenie. I akceptuje tempo swojego rozwoju. Bez pazerności i z wdzięcznością za to co już osiągnąłem.
Że rozwój postępuje za wolno, albo nie ściśle w tym kierunku, żebyś uznał, że coś jest w tym "przebudzeniu" to nie zbyt mnie obchodzi. To właściwie tylko Twój problem. Zresztą nawet jakbyś w to wszystko uwierzył to nic Ci to nie da, bo to kwestia obserwacji. Pisałem Ci, żebyś medytował. Nawet jak nie zaznasz osławionego "przebudzenia" to na pewno coś zyskasz bo medytacja przynosi wiele korzyści. A jak doświadczysz, to sam będziesz wiedział o co chodzi i jak ta wiedza może wspomóc Twój kierunek rozwoju.

	Cytat:
	Tak felek, w depresji nie ma olśnień, jest tylko beznadzieja i totalne wygaszenie pozytywnych wrażeń. Możesz wątpić, fizjologii mózgu nie oszukasz, nawet jeśli byś miał racje w swoich zalozeniach.

Są przypadki olśnień w depresji, no ale depresje są różne. Olśnienia też Smile

W każdym razie pisałeś, że przyczyną depresji jest brak olśnień, a nie że nie ma tam olśnień.

Co do przyszłości, to wiara w pewną przyszłość to forma iluzji, wyparcia strachu kulturowego. Myślę, że do niedawna po cichu wierzyłem, że jakieś olśnienie, albo specyficzne nastawienie może sprawić, że Twoja przyszłość będzie w każdym przypadku spokojna. Może i tak jest, ale jeśli się czegoś nie wie, albo nie wierzy po całości, a wierzy częściowo, to wymaga to dodatkowej obrony. Miałem jedno z mniejszych olśnień w momencie kiedy uświadomiłem sobie, że to z tego powodu mogła pojawiać się subtelna irytacja na czyjeś osiągnięcia. Choć mogła ale nie musiała.
Tak więc nie. Nie wierzę w jakąś pewną przyszłość. Nie mogę też przewidzieć jak reagowałbym w całkowicie innych warunkach zewnętrznych itd. Żadnych pewników. Ale nie czuję się z tą niepewnością źle. Więc jakiś motor rozwoju jest np. w postaci tego subtelnego strachu i bardzo dobrze.

Ismail, nie wiem czy wrażenie kontroli stanu wystarczy, żeby uznać coś za zdrowe, ale mniejsza. Opisz bardziej co dokładnie doświadczyłeś, co Cię tak olśniło, czy wiązały się z tym pozytywne emocje, bo z Twoich postów ciężko uzbierać konkrety.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Nie 23:57, 16 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Matisek i Fallen ,oboje macie po części rację jak czyta się was to znajduje smaczki z każdej strony,ale lubicie się przekrzykiwać Smile

Nie będę tu najmądrzejszy ale Fallen po części dobrze mówi o wpływie na umysł swoimi sposobami. Już dawno odkryłem że przecież nie do końca to my tak sami myślimy:-) Duża a może większa część tego jest przydzielona naszemu wspaniałemu(nie zawsze) umysłowi,ale bez stanięcia w miejscu i wglądu w siebie nie zrozumiemy tego co byśmy tak bardzo chcieli,i zarazaem zmienili ten schemat który tworzy nas każdego dnia(wydaje mi się że jesteśmy tworzeni tym samym schematem w czasie snu). Kilka razy sprawdzałem zależność tego co dzieje się z nami podczas nocy,wstając rano:-)A pomogło mi w tym właśnie wgląd w siebie,w te obrazy emocji,uczuć itp. kiedyś fallen dobrze to nazwał "etykiety", 100% trafna odpowiedz. Potrafi zmienić się wszystko,jak by cię w nocy programowano do następnego dnia,ale sposób naszego myślenia daje nam złudne łączenie poprzednich dni.Nie będę pisał jakie zależności zobaczyłem ,bo dużo pisać.Sprawdza się moja teza,nie pamiętasz dnia poprzedniego,ponieważ cię tam nie ma.Nawet fizycznie organizm może się zmienić nie do poznania,sam na sobie sprawdziłem co daje podświadomości kopa do zmian, niedawno się zakochałem w fajnej dziewczynie z krakowa,miesiąc wcześniej wyglądałem(mam zdjęcia i porównałem "szok")tak jak zawsze, po miesiącu nie mogłem uwierzyć w to co widzę,każdego dnia zmieniałem się coraz bardziej. Zszedłem z tematu,trochę popisałem:-) ,chodzi mi tylko o to że to co dzieje się w środku w nas oddziałowywuje na zewnątrz. Wracając do tematu ,jeżeli Incestus jest alkoholikiem to jest skończony,w tym momencie to dopiero żyje w iluzji,przeszedłem przez to i to jest największa dziura z życzeniami które się nigdy nie spełnia,a dają wyobrażenie siły.W mojej opinii Matisek dobrze prawi żeby stworzyć zasady i iść do przodu słuchać serca,ale Fallen tak samo ma bardzo dobre podejście do wglądu w siebie i wprowadzeniu równowagi. Mogłem trochę namieszać,bo jestem chory i nie najlepiej mi się świadomie myśli,ciało jest jak cholera połączone z umysłem:-)

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Pon 8:55, 17 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

	Fallen Leaf napisał:
	Matisek, Tak jak pisałem. O innych olśnieniach piszemy. Ty jednak jesteś przekonany, że to to samo, ten sam mechanizm. Projektujesz na mnie wnioski z Twoich doświadczeń, w tym Twoje zawiedzenia. Wyłapujesz to co tą ramę potwierdzi. To nie jest żaden entuzjazm. Nie był nim nawet na początku

E tam próbujesz za wszelką cenę twierdzić, że się nie mylisz, a ja Ci mówie, że dopiero za jakiś dłuższy czas będziesz mógł to wiedzieć, obyś się nie mylił.
To czym są olśnienia dla Ciebie? Przecież sam interpretowałeś to tak samo jak można zwykłe działanie układu rąbkowego, felek zrozum, że jesteś tylko mechaniczną małpą, możesz najwyżej wierzyć, że masz w tym wszystkich duszę, ale Ty raczej w to nie wierzysz, więc wtf Razz

	Fallen Leaf napisał:
	Są przypadki olśnień w depresji, no ale depresje są różne. Olśnienia też W każdym razie pisałeś, że przyczyną depresji jest brak olśnień, a nie że nie ma tam olśnień.

Ja znam przypadki, że Maryjazawszedziewica zstąpiła z nieba i wszyscy bili brawo.

Nie przyczyną depresji jest brak olśnień tylko brak olśnień jest jej efektem.
Choć to prawda, są różne stopnie depresji, nie każdy jest skrajny, ale dla mnie depresje powinno określać się od skrajnego poziomu kiedy już nie ma miejsca na większe lub mniejsze poczucie sensu i zrozumienia, bo potem się okazuje, że 75% społeczeństwa ma depresje.

	turbo napisał:
	Już dawno odkryłem że przecież nie do końca to my tak sami myślimy:-)

Gdybyśmy do końca tak myśleli sami to wystarczyło by żyć w mechanicznej równowadze, żeby czuć prawdziwe szczęście, tak się nie da, ale da się wejść w pułapke Wink

	Cytat:
	jeżeli Incestus jest alkoholikiem to jest skończony,w tym momencie to dopiero żyje w iluzji

Tylko jak przetłumaczyć fallenowi, że to słaby autorytet do zdobywania wiedzy, to tylko zły przykład jak ta wiedza pomogła mu w życiu Confused

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pon 14:47, 17 Kwi 2017, w całości zmieniany 5 razy

Mechaniczną małpą? Brzmisz jakbyś ten cały mechanizm poznał. Stosujesz charakterystyczny dla Ciebie zabieg. Upraszczasz coś, żeby nikt nie mógł zarzucić Ci błędu i żebyś Ty mógł przed sobą przyznać, że to dobrze rozumiesz.
To prawda, że potrzeby są istotne, ale zdajesz się mieć cały światopogląd i proces myślenia za jedynie nie wnoszący efekt uboczny. Ignorując choćby istotny fakt, że to od Twojego systemu wartości zależy co wywoła u Ciebie szczęście albo co Cię denerwuje.
Oglądałem swoją drogą ostatnio wykład buddyjskiego mnicha, który porównywał pewne więzienie do ich klasztoru. Jak to się dzieje, że w tamtym więzieniu mają lepsze warunki do spania, telewizory, mogą aktywnie spędzać czas, mają porządne jedzenie, no prawie jak hotel, a ludzie próbują z niego uciekać. Podczas gdy w klasztorze śpią na ziemi, w wolnym czasie medytują, do jedzenia dostają zawsze jakieś liche jedzenie, a ludzie włamują się do klasztoru, żeby zapisać się na listę oczekujących. Odpowiedź była prosta "Chcą tam być".

Co do wglądu, nie wiem czy czytałeś w ogóle tą definicję z [link widoczny dla zalogowanych], którą podrzucałem. Jest tam wyraźnie napisane, że zjawisko olśnienia więc i emocje się z tym wiążące to efekt uboczny nie wpływający na mechanikę wglądu. A wgląd jako taki dzieje się myślę bardzo często.

Przykładem małego wglądu jest według mnie np. nagłe zrozumienie metody obliczania w matematyce kiedy patrzysz na przykład i łączysz elementy bezskutecznie, aż przychodzi moment kiedy tak połączysz fakty, że mówisz "aha!" i wszystko staje się jasne. Wtedy automatycznie dewaluujesz wszystkie zbędne elementy, które powstały przy złych próbach zrozumienia zadania. Owo małe olśnienie może wywołać jakiś entuzjazm, ale jest on nieistotny. Od tego momentu osoba podchodzi do takich zadań z nowym rozumieniem.

Groteską wglądu będzie właśnie jakieś większe "przebudzenie", które uważasz za podważenia fundamentów wszelkiego wartościowania. Mechanizm jest bardzo podobny jak przy tym zadaniu. Pamięć robocza w jednym momencie musi pomieścić potrzebne elementy. A że jest ograniczona, to trzeba ująć elementy bardziej można powiedzieć ogólnie. To właśnie umożliwia uważność. W uważności nie skupiasz się na niczym, a jedynie to zauważasz. Oczywiście gdy ktoś jest bardzo skupiony na sobie (a tym samym na swoich myślach), albo bardzo chce doświadczyć olśnienia, dokłada do tego to co już wie na ten temat itd. to wszystko utrudnia uważność i powoduje zapychanie pamięci roboczej elementami, które oddalają od załapania istoty "Ja" i które tylko utwierdzają Cię w tym co już sądziłeś na ten temat.
Taki wgląd wywołuje dużo większe emocje bo dotyczy rzeczy ważniejszych i jest tak odległy od tego co sądziłeś, że aż wcześniej niewyobrażalny. Ja miałem odczucie, że wcześniej przez rok czasem nawet obsesyjnego myślenia na ten temat nawet się o sedno nie otarłem.

Ale istota tkwi w nowym zrozumieniu problemu, jak w każdym wglądzie. Można podejrzewać, że wpływ będzie szeroki, bo zmieniasz podejście nie tylko do jakiegoś zadania z matematyki, które występuje raz na jakiś czas, albo przez pewien okres czasu, a do każdego swojego doświadczenia, przez całe życie.

Miałem od tego czasu sporo mniejszych olśnień myślę, głównie z tego powodu iż moja potrzeba racji znacznie zmalała a myślenie jest bardziej uważne. Biorę do siebie, że mało wiem, a logika jest złudna, więc jak czytam coś sprzecznego z moimi poglądami to argumentuje na korzyść drugiej osoby, podług przekonania, że może mieć rację. Chęć ujrzenia perspektywy tej osoby i brak napięcia w myśleniu powoduje, że myślenie jest spokojniejsze i bardziej kreatywne choć wolniejsze.
Niedawno znalazłem potwierdzenie takiego widzenia tej kwestii:

"Eksperci z tej dziedziny przekonują, że proces myślenia przebiega według dwóch trybów. Szybkie myślenie – uaktywniające w mózgu fale beta – jest racjonalne, logiczne i linearne. Wolne myślenie, które uaktywnia fale alfa i theta, jest intuicyjne i zawiłe, ale bardziej kreatywne. W ten drugi sposób myślimy tylko, gdy opada napięcie. Gdy mamy czas, by pozwolić pomysłom, aby dojrzewały w piwniczce na zapleczu głowy."
Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Generalnie to wzmocnienie podejścia, które miałem już wcześniej bo od dawna przejawiam spory samokrytycyzm. Takie podejście nie zapewnia oczywiście w pełni obiektywnego podejścia bo takie nie istnieje. Ale czyni światopogląd bardziej elastycznym. Miałem też momenty wystawiania fundamentów mojego światopoglądu na próbę. Wczuwania się w to, że nie mam racji. Wychodziłem z takich prób z myślą, że to niewiele zmienia. To też mnie uczy, że racja nie jest taka potrzebna jak się wcześniej sądziło.

Incestus alkoholik, Ja eskapista nie robiący nic ze swoim życiem. To Twoje widzenie sprawy, przy posiadaniu małej ilości informacji. Dopowiadasz sobie negatywne cechy tam gdzie to możliwe. To Twój kolejny sposób na zdewaluowanie kwestii olśnienia. Popatrz trochę na to wszystko z innej strony. Zamiast tylko szukać błędów u mnie, poszukaj ich u siebie. Jak coś jest efektem działania mechanizmu obronnego to nie znaczy od razu, że nie odzwierciedla prawdy. Jak jednak zauważysz już swoje pochopne przypisywanie łatek to może nabierzesz do tego dystansu i spojrzysz z szerszej perspektywy.
U mnie słowo "przebudzenie" już prawie w ogóle nie występuje w myśleniu. Zauważyłem też, że to wyszło mi na dobre. Patrzę tylko na to co się dzieje, staram się zauważać błędy i korygować je.
No i idę inną drogą niż Incestus. To naturalne, bo jesteśmy na innym etapie życiowym.

Jak ma się coś zmienić to tak jak piszesz, kiedyś. Teraz pomimo wystawiania wierzeń na próby i oddalania się od tego tematu nie czuję, że coś tracę. Może przyczyna jest taka, że to kwestia odejmowania a nie dodawania. A może i emocji, które jeszcze nie minęły, choć żadnego większego entuzjazmu nie czuje.
Ale też może i warunki. Jak pisałem, nie da się tego w pełni rozdzielić. Nie potrafię przewidzieć jak bym się czuł gdybym został wystawiony na rutynę, stracił znajomych itd. No ale i tak nie zamierzam do czegoś takiego dążyć.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Pon 17:52, 17 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

	Fallen Leaf napisał:
	Mechaniczną małpą? Brzmisz jakbyś ten cały mechanizm poznał.

Widzisz, nie tyle jest to moją pasją co jednak studiuje dział związany z neurobiologią, ty masz tylko psychologiczną wiedzę z artykułów i własnych dywagacji powołując się na badania alkoholika incestusa. Ja tego nie kupie bo widzę jak to wygląda i nie chcę, żeby takie rzeczy szerzyć.

Fallen Leaf napisał:

Przykładem małego wglądu jest według mnie np. nagłe zrozumienie metody obliczania w matematyce kiedy patrzysz na przykład i łączysz elementy bezskutecznie, aż przychodzi moment kiedy tak połączysz fakty, że mówisz "aha!" i wszystko staje się jasne. Wtedy automatycznie dewaluujesz wszystkie zbędne elementy, które powstały przy złych próbach zrozumienia zadania. Owo małe olśnienie może wywołać jakiś entuzjazm, ale jest on nieistotny. Od tego momentu osoba podchodzi do takich zadań z nowym rozumieniem.

To prawda i to jest praca podwzgórza, nie żadnej nie zbadanej magii umysłu. Sam przyznałeś nawet o nieistotnym entuzjazmie. Nie odróżniasz poprostu emocji od impulsu, dlatego nie możesz mi zarzucać braku racji bo ciągle lejesz wode, zamiast skupić się na najważniejszej części tematu, czyli to jak Twoja filozofia daje Ci jakąś wyuzdaną wiedzę, a czyni życie próżnym.
Przykład z matematyką ma tą różnicę, że impuls następuje przy trafieniu w pewny sprawdzony punkt.
W Twoim przypadku ten punkt jest iluzja, inaczej byś nie musiał już te wiedzy zmieniać od początkowych założeń, gdzie stwierdziłeś, że "JA" nie istnieje, a prawdziwe troski są zaprogramowane przez otoczenie itp itd.

	Cytat:
	to wszystko utrudnia uważność i powoduje zapychanie pamięci roboczej elementami, które oddalają od załapania istoty "Ja" i które tylko utwierdzają Cię w tym co już sądziłeś na ten temat.

Ja doskonale rozumiem o co Ci chodzi, uważność jest dobra, jak najbardziej, ale próbujesz w ten sposób nazwać owe "elementy" złymi, mimo, że utwierdzają Cię w poprzednich przekonaniach.
Taki problem należy rozwiązać i się z nim szczerze skonfrontować inaczej wypierasz się swojej prawdziwej troski. Nie przyznasz tego, ale tak jest. Chyba, że wychowałeś się w patologicznym środowisku to raczej sam sobie z tym nie poradzisz, będziesz całe życie walczył, aż w końcu znajdziesz inny sposób radzenia. Jak inces Razz

Cytat:

Incestus alkoholik, Ja eskapista nie robiący nic ze swoim życiem. To Twoje widzenie sprawy, przy posiadaniu małej ilości informacji. Dopowiadasz sobie negatywne cechy tam gdzie to możliwe. To Twój kolejny sposób na zdewaluowanie kwestii olśnienia. Popatrz trochę na to wszystko z innej strony. Zamiast tylko szukać błędów u mnie, poszukaj ich u siebie. Jak coś jest efektem działania mechanizmu obronnego to nie znaczy od razu, że nie odzwierciedla prawdy. Jak jednak zauważysz już swoje pochopne przypisywanie łatek to może nabierzesz do tego dystansu i spojrzysz z szerszej perspektywy.

Ej no nie oszukujmy się Cool

Zarzuciłeś mi możliwość braku racji, ale nie potwierdzisz, że w pierwszej kwestii jej nie mam, ale to osobiste sprawy więc mniej wnikam, ale warto sprawdzić jakie owoce wydają dane filozofie Cool

Dalej..

nie uważam, żeby zdewaluowanie Twojego olśnienia było negatywnym określeniem, tylko nazwaniem rzeczy po imieniu, tak, że Twoja intepretacja nie odzwierciedla tej prawdy, a Ty nie dajesz mi żadnego argumentu, że tak jest.

Wszystko sprowadza się do tego jak to będzie wyglądało za rok/dwa.
Ja to widzę tak, albo będziesz rozwijał INNĄ głębszą filozofie nazywającą Twoją wędrówke, dalej się łudząc, że odkryjesz większy sens, albo popadniesz w nałogi, żeby sobie to myślenie usprawniać jeszcze bardziej.
Problemów np. samotności w ten sposób nie rozwiążesz, zamiast walczyć z jakimiś wkrętami, może lepiej wyjść do ludzi i być bardziej otwartym na nich?

Wykłady z psychologii, gdzie uzupełniały się one wiedzą neurologiczną, dały mi jasno do zrozumienia, że większość tych elementów codziennych zaburzających istotę własnego "JA" wynika po prostu z zaniedbania podstawowych trosk. Pojawia się dany impuls, który latami tworzy emocje i myśli, a Ty próbujesz tylko je zrozumieć i myślisz, że się ich pozbędziesz. Nie pozbędziesz, jedynie przy pomocy farmakologii, tak jak skończył Twój mędrzec. Nikomu nie życzę źle, a już napewno nie tak.
Ale w dorosłym życiu warto zaakceptować, że nie jest ono łatwe i nie które troski trzeba zapijać, byleby nigdy własnym błędem i zaniedbaniem się do tego nie doprowadzić. Amen.

@edit: Felek powiem tak ad tego przebudzenia. Porzuć to, bo nigdy nie poznasz siebie to tylko złudzenia, doznałeś olśnienia zanurzając głowę do niezbadanej głębokością wody. Jeśli w ten sposób wnikasz do własnego "JA" i swoich trosk, to lepszą drogą jest spojrzenie na nie, wzięcie kartki i napisanie jak to rozwiązać praktycznie z widocznym skutkiem. DO SKUTKU.
Zanim uznasz, że większość trosk została ci narzucona, zastanów się, czy tak nie działają ludzie pozbawieni rozumu. To, że nie masz nad nim pełni kontroli nie znaczy, że zostałeś pozbawiony jej całkowicie i musisz tam majstrować, a wnikasz w bardzo poważną dziedzine swoimi założeniami, które siłą rzeczy wygłaszasz pewnie.
Czekam jak Twoja wiedza będzie wydawać owoce działań, rozwiążesz problem samotności i spełnisz jakieś większe troski bo jak narazie tylko siedzisz i myślisz... wiem wiem, zaraz powiesz, że przecież to czujesz i widzsz poprawę wewnętrznie... ehh. Speak to the hand

Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pon 18:44, 17 Kwi 2017, w całości zmieniany 5 razy

	Cytat:
	W Twoim przypadku ten punkt jest iluzja, inaczej byś nie musiał już te wiedzy zmieniać od początkowych założeń, gdzie stwierdziłeś, że "JA" nie istnieje, a prawdziwe troski są zaprogramowane przez otoczenie itp itd.

No nie sądzę, że coś zmieniam. Prawdziwe troski to te pochodzące z ID. Pożywienie, bezpieczeństwo. Nie wiem jak z popędem, mnisi jakoś sobie radzą bez tego Smile

Może jest tak, że oni tych potrzeb nie mają do momentu kiedy nie zostawią wystawieni na bodźce przypominające im tą potrzebę. Reszta taka jak duma, kontrola czy władza, to potrzeby i wymyślone koncepty ego. Są jak najbardziej zaprogramowane przez otoczenie, czyli kulturę. Dlatego też w prymitywnych kulturach nie jest obecny taki lęk egzystencjalny jak w naszej. Nie znaczy to oczywiście, że to wszystko znika. Podchodzi się do tego mądrzej po prostu.
Te potrzeby nie są też takie same u każdego. Jest to ściśle związane z poczuciem wartości. Ja u siebie widzę zmniejszenie tych potrzeb, ale znowuż nie mogę jednoznacznie stwierdzić czy to przez "przebudzenie", wzrost samooceny z powodu innych doświadczeń, czy warunków choćby. Nie wiem czy da się całkowicie te potrzeby wyłączyć tak żeby nie było to tłumieniem czy wyparciem. Nie dążę do tego. Nie uznaję ich za wroga a pomoc.

	Cytat:
	Ja doskonale rozumiem o co Ci chodzi, uważność jest dobra, jak najbardziej, ale próbujesz w ten sposób nazwać owe "elementy" złymi, mimo, że utwierdzają Cię w poprzednich przekonaniach. Taki problem należy rozwiązać i się z nim szczerze skonfrontować inaczej wypierasz się swojej prawdziwej troski. Nie przyznasz tego, ale tak jest.

No nie zrozumiałeś o co chodziło mi z tymi niepotrzebnymi elementami. Możesz wiedziałbyś o co chodzi jakbyś chociaż spróbował podejść do tego ćwiczenia medytacyjnego, które Ci opisywałem. Dla przykładu ja kiedyś miałem bardzo mały dystans do siebie a tym samym do myślenia. Każda myśl, która się pojawiała była dla mnie bardzo istotna tylko dlatego, bo moja. Bo skoro ja myślę, to przecież musi to być coś istotnego, przecież jestem taki mądry itd.
Na tyle to myślenie stawało się istotne, że chciałem każdą myśl dokańczać, wyciągać wnioski, powstawało napięcie i walka. Głównie z tego powodu brały się moje myśli natrętne. Obecnie mam myślenie na tyle spokojne i uważne, że bardzo często w momencie kiedy myślenie staje się niepraktyczne w stylu zdarte taśmy, ukryty samozachwyt, krytyka itp. to ono się przerywa. Nie mam ochoty dalej myśleć.
Kiedy próbowałem tego ćwiczenia medytacyjnego, to chciałem się "oświecić" dla dumy. Było to paradoksem, bo ten wgląd to zaprzeczenie dumy. Do pamięci roboczej wędrowały więc wnioski na siłę, po to żeby dowartościować się nimi. Kiedy podszedłem do ćwiczenia po nabyciu wcześniej większego dystansu do siebie, nie wypierałem niczego. Uważne myślenie pojawiło się naturalnie, bo nie chciałem się dowartościowywać. Samo ćwiczenie zajęło wtedy chwilę.

Nie wierzę w wolną wolę, ale osobiście czuję się jakbym pomimo takich przekonań korzystał z woli mądrzej. No i w ogóle nie myślę na ten temat. Kiedyś miałem okres, w którym wnioski o wolnej woli wykorzystywałem, żeby sobie coś usprawiedliwiać lub czegoś unikać, ale to było na długo przed nabyciem wglądu.

	Cytat:
	a Ty próbujesz tylko je zrozumieć i myślisz, że się ich pozbędziesz.

Ja nie próbuje niczego zrozumieć ani niczego się pozbywać. Bo nie mam czego. Nie ma żadnego problemu z myślami. Traktuje je jak pomoc. Jest ich mało a większość które się pojawiają uznaję za praktyczne. To już nie jest to co kiedyś, że myślę i myślę próbując dobrnąć do jakiegoś sedna, nie mogąc tego zrobić. Czuje się dobrze ze sobą. Pojawiają się czasem jakieś subtelne napięcia, ale kto ich nie ma Smile

Nie gardzę też tymi napięciami, ale uznaję je za pomoc i motor do rozwoju. A otwartości nabywam, luz.
Ja to trochę odczuwam, że to tak jakbyś zrozumiał nieuświadomione lęki kulturowe i nie walczył z nimi. Przeniósł to do świadomości, tak żebyś mógł realizować cele tych lęków, ale już mądrzej, zachowując balans, dążąc do złotego środka. Ale to tylko moja interpretacja Razz

No ale jak chcesz zdobywać szczyty i rozwijać się bardzo intensywnie to to zapewne nie dla takich osób. Najsilniejszym batem do rozwoju zawsze będzie strach o bycie gorszym i opinią.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Pon 20:43, 17 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

	Fallen Leaf napisał:
	Prawdziwe troski to te pochodzące z ID. Pożywienie, bezpieczeństwo. Nie wiem jak z popędem, mnisi jakoś sobie radzą bez tego Może jest tak, że oni tych potrzeb nie mają do momentu kiedy nie zostawią wystawieni na bodźce przypominające im tą potrzebę.

Nie tylko, to też m.in potrzeba ciągłego stawania się lepszy, potrzeba pogłębiania wiedzy, potrzeba uznania, miłości, tak seksu, też. Nie można ich wyprzeć, jeśli danej osobie się uda okej, ale jest to patologiczne i prowadzi do - spójrz na kościół katolicki.
Można przesadzić w drugą stronę i nadużywać którąś z potrzeb, żeby wyprzeć brak innej. To pułapka.

	Cytat:
	Każda myśl, która się pojawiała była dla mnie bardzo istotna tylko dlatego, bo moja. Bo skoro ja myślę, to przecież musi to być coś istotnego, przecież jestem taki mądry itd.

To skoro tak to ok, nie wnikam w ten sposób w kwestie Twojej osobowości Speak to the hand

Chodziło mi bardziej o... :

	Cytat:
	Ja to trochę odczuwam, że to tak jakbyś zrozumiał nieuświadomione lęki kulturowe i nie walczył z nimi. Przeniósł to do świadomości, tak żebyś mógł realizować cele tych lęków, ale już mądrzej, zachowując balans, dążąc do złotego środka. Ale to tylko moja interpretacja

Po części prawda, ale ja uważam, że Ty zbyt rygorystycznie ustawiłeś sobie ramę "lęki kulturowe", jak by to było coś złego, kompletnie narzuconego - w większości przypadków tak - bo możesz przecież olać swoje narzucone środowisko, ale chodzi tu o troski, które musisz spełniać, nie możesz żyć w patologicznym środowisku. Kultura dąży do ich spełnienia i może Ci w tym przeszkodzić, albo pomóc. Na pewno naprowadzić. Pytanie czy przyjmiesz to na klatę i sam się zmierzysz z problemem, czy spróbujesz go tylko namierzyć i się go wyprzeć? Nie masz innej możliwości ://

Kwestia zasadnicza jakie problemy masz, a jeśli ich już nie masz to jakie udało Ci się rozwiązać przy pomocy Przebudzenia. Skup się na nich, zastanów z jakimi troskami się wiążą i może zacznij je spełniać, żeby potem nie zostać zaatakowanym przez lucyfery podświadomości Wink

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Śro 15:34, 19 Kwi 2017, w całości zmieniany 3 razy

	Cytat:
	Nie tylko, to też m.in potrzeba ciągłego stawania się lepszy, potrzeba pogłębiania wiedzy, potrzeba uznania

Projektujesz na mnie swoje zawiedzenia jak już Ci pisałem. Taka potrzeba uznania jak najbardziej jest do "oduczenia". Ucieczka jest nieskuteczna. Co innego jak np. utracisz narcystyczny punkt widzenia świata. Mnisi sobie bez tego wszystkiego radzą. I nie czują, że mają problemy ze sobą. Nie potrzebują czegoś szukać, bo mają już spokój.
Ja odczuwam zmniejszenie wszystkich tych potrzeb w jakimś stopniu, które nastąpiło samo, nie starałem się od czegoś uciekać czy wypierać. Opisywałem jak to się ma do potrzeby. Kiedyś jak ktoś podważał fundamentalne dla mnie przekonania to często miałem z tego powodu myśli natrętne, a teraz szybko kończy się to spokojnym stwierdzeniem, że w sumie to nie wiem, ale nie muszę wiedzieć. Potrzeba uznania... Krótko po wglądzie miałem jeszcze napinkę o to, żebyś np. Ty zrozumiał, że się "przebudziłem", ale mi to minęło, zrozumiałem też bezsens czegoś takiego.

	Cytat:
	To skoro tak to ok, nie wnikam w ten sposób w kwestie Twojej osobowości

To było oczywiście nieuświadomione. Ale myślę, że po części ma tak dużo osób. Spora część myślenia to nieświadomy sposób na dowartościowywanie się. Z kolei jego inna duża część to reakcja obronna na negatywne emocje.

	Cytat:
	Po części prawda, ale ja uważam, że Ty zbyt rygorystycznie ustawiłeś sobie ramę "lęki kulturowe", jak by to było coś złego, kompletnie narzuconego

Lęki kulturowe są narzucone bo narzuca je kultura Smile

Ale nie mam tego za coś złego.

	Cytat:
	Kwestia zasadnicza jakie problemy masz, a jeśli ich już nie masz to jakie udało Ci się rozwiązać przy pomocy Przebudzenia.

Tłumaczyłem, że nie da się nieomylnie przypisać konkretnych zmian do konkretnych doświadczeń. Tym bardziej jeśli to zmiana na przestrzeni czasu. Ogromnym uproszczeniem byłoby opierać się na wszystkich zmianach od czasu olśnienia. Ale jeśli już to zmieniło się dużo a moimi największymi problemami były jak pisałem myśli natrętne i stres. Zmiany obiektywne, zewnętrzne jakieś są, może nie jakieś wielkie. Może kwestia tego, że nie zależało mi tak na nich. Starając się objąć jakoś te ostatnie pół roku to myślę, dużo było w tym pozbywaniu śmieci z głowy, niepotrzebnych nawyków myślowych, prostowania światopoglądu, spojrzenia na siebie i ludzi.

Generalnie to ja niczego nie szukam. Może z tego powodu, że nie czuję potrzeby. Ty natomiast miałeś okres hedonizmu, ostatnio przerzuciłeś się na wiarę. Jeśli ktoś czegoś szuka to myślę bardziej Ty.
Nie wiem czy jest sens prowadzić dalej tą dyskusję bo nie wiele nowego z niej już wynika. Jak jesteś wciąż przekonany, że to kwestia czasu to nie zostaje Ci nic innego jak poczekać te kilka lat i wtedy zagadać i ocenić ile praktycznego wpływu w tym wszystkim. Choć no i tak nie da Ci to pełnego obrazu
co by to zmieniło u Ciebie. Ja pewności mieć nie mogę więc się o to nie spinam, bo nie ma o co. Jeśli miałoby mi nawet wszelkie napięcie sprzed "olśnienia" wrócić nagle po tych latach to trudno. Ta filozofia mnie osobiście nie uwstecznia. Nie mogę ocenić jaki byłbym bez tego doświadczenia, ale wątpię, że bardziej rozwinięty Smile

Więc z tego też wynika, że jeśli te wszystkie potrzeby uznania, czy bycia lepszym, wróciły by na swój wcześniejszy pułap i byłbym skazany na intensywne zapełnianie tych potrzeb, albo popaść w nałogi, to wystartowałbym z lepszej pozycji niż bez tego doświadczenia. Czasem warto nie bronić swojego przekonania, ale puścić to i zobaczyć co by było gdyby jednak.. i często okazuje się, że nie taki diabeł straszny Smile

Post został pochwalony 0 razy

No to prawda, dyskusja już do niczego nie prowadzi, zostaliśmy na dwóch przeciwnych zdaniach, ładną napisałeś puente Smile

Napiszę tylko pare kwestii, wyparcie potrzeb o których napisałem jest tak samo złe (patologiczne) jak uwierzenie w nie i oddanie się im całkowicie. Człowiek powinien być oddany wyższym wartościom, ale powinien o swoje troski dbać. Pułapką uważam etap, kiedy człowiek oddaje się jednej z nich i naglę raduję, że znalazł rozwiązanie i zrozumienie swojego problemu bo przestał odczuwać potrzebę innych potrzeb, ale po jakimś czasie dociera do niego, że żył w iluzji.
Uważam, że Twoje przebudzenie jest tą iluzją, zbyt rygorystycznie oceniasz istotę własnego "Ja".

	Cytat:
	Lęki kulturowe są narzucone bo narzuca je kultura Ale nie mam tego za coś złego.

No dobra są narzucone, ale nie wynikają z wymyślonych dóbr, tylko potrzeby uznania, szacunku, miłości, rozmowy... z tej racji piszesz, że nie masz tego za coś złego a jednak tak to traktujesz w tej ideologii, uważasz, że zaśmieca Ci umysł. To skąd czerpiesz źródło? Od kogo? Do tego potrzebna jest druga dusza Wink

	Cytat:
	Generalnie to ja niczego nie szukam. Może z tego powodu, że nie czuję potrzeby. Ty natomiast miałeś okres hedonizmu, ostatnio przerzuciłeś się na wiarę. Jeśli ktoś czegoś szuka to myślę bardziej Ty.

Ale przecież cały czas poszukujesz, czyż nie oszukujesz się teraz już całkowicie i nie dajesz w ten sposób zakładać mi, że mam racje z tą iluzją pogłębiania wiedzy? Smile

Zgadza się miałem okres, kiedy uważałem, że zaspokajając wybraną ulubioną troskę można być szczęśliwym. Nie było problemem to, że brakowało mi innych trosk. Problemem było to, że to nie trwa wiecznie, a wtedy trzeba się zmierzyć na festiwalu dwóch światów, albo szukać innego wyjścia i znowu dać się omamić Wink

Wiara mi daję podporządkowanie się wyższej sferze wartości, ale to nie rozwiązuje ogólnego konfliktu życia bo Bóg jako tako raczej wypełnia swoją wolę, a nie spełnia nasze widzimisie, musimy o nie troszczyć się sami, a żeby nie zbładzić to mieć drogę, albo badać już podaną - z tego względu nie uważam, żeby mnisi tybetańscy, incestus, dragon czy inni odszczepieńcy byli przykładem, że stale rozwijanie wiedzy do tego stopnia, że uwalnia Cie od trosk to dobra droga.

W wierze też trzeba wypierać pewne schematy, w jakiś sposób mogę powiedzieć, że trzeba się ograniczać i liczą się tu wyższe wartości tak jak miłość, ALE dostajesz WSZYSTKIE troski, tylko bez nadmiaru. Kwestią zasadniczą jest to czy zaufasz, że to jest dobre, ja nad tym dywaguje sam, a że Ty jesteś w innej dziedzinie to zapodam Ci inne pytanie:

- Czy naprawdę ufasz, że bez zaspokajania trosk da się żyć i nie zgnijesz w beznadziei?
- Czy nie pomyślałeś kiedyś, czy pogłębianie wiedzy nie zasłoniło Ci życia? Wink

To drugie pytanie jest fundamentalne.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Wto 6:00, 18 Kwi 2017, w całości zmieniany 6 razy

Matisek ,ale tu się mylisz ponieważ Fallen może pogłębiać swoją wiedzę,mieć przyjaciół i znaleźć miłość swojego życia,to jest odpowiedz na twoje fundamentalne pytanie. Kto mu tego broni, jego nazwijmy przebudzenie dało mu wgląd w siebie,zobaczenia z dystansu wszystkiego co jest w nim "dystansu-słowo klucz,ja tak uważam", pokierowanie tego,ograniczenie głupot,ma umysł jest w tej głowie, więc dlaczego nie ma okazji z tego korzystać. Nie znam go osobiście nie wiem w jakim gronie się obraca,ale słowa które przekazuje można interpretować w sposób taki ,aby zastosować to w swoim przykładzie.Matisek też masz dużo racji,ale ciebie muszę bardziej zagłębić ,bo balansujesz nad skomplikowaniem i prostotą.Bardzo owocna dyskusja.Dziękuje wam obu ,bo wniosła dużo wiedzy w moje życie.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Wto 9:17, 18 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

turbo napisał:

Matisek ,ale tu się mylisz ponieważ Fallen może pogłębiać swoją wiedzę,mieć przyjaciół i znaleźć miłość swojego życia,to jest odpowiedz na twoje fundamentalne pytanie. Kto mu tego broni, jego nazwijmy przebudzenie dało mu wgląd w siebie,zobaczenia z dystansu wszystkiego co jest w nim "dystansu-słowo klucz,ja tak uważam", pokierowanie tego,ograniczenie głupot,ma umysł jest w tej głowie, więc dlaczego nie ma okazji z tego korzystać. Nie znam go osobiście nie wiem w jakim gronie się obraca,ale słowa które przekazuje można interpretować w sposób taki ,aby zastosować to w swoim przykładzie.Matisek też masz dużo racji,ale ciebie muszę bardziej zagłębić ,bo balansujesz nad skomplikowaniem i prostotą.Bardzo owocna dyskusja.Dziękuje wam obu ,bo wniosła dużo wiedzy w moje życie.

Ej znam fallena jest mocnym introwertykiem i siedzi w domu zamiast poznawać dziewczyny albo w inny sposób budować sobie w życiu miejsce na miłość Very Happy

Dlatego nie chcę żeby zbyt narzucał swoich poglądów o wglądzie w siebie, które prowadzą właśnie do zasiedzenia się w miejscu z iluzją postępu, a właściwie stawania się większym od potrzeb, które wewnątrz nas krzyczą, żeby coś z nimi fizycznie zrobić. Do tego często prowadzi wiele filozofii, to chcę podkreślać. Ja tak uważam, ale felek może mieć inne zdanie. Doszliśmy do wspólnego wniosku, że prawda wyjdzie po jakimś dłuższym czasie. Oczywiście jeśli owa wiedza zacznie wydawać dobre owoce to przyznam mu racje, ale teraz no poprostu nie moge, razi mnie w oczy ;D

turbo napisał:

przebudzenie dało mu wgląd w siebie,zobaczenia z dystansu wszystkiego co jest w nim "dystansu-słowo klucz,ja tak uważam", pokierowanie tego,ograniczenie głupot,ma umysł jest w tej głowie, więc dlaczego nie ma okazji z tego korzystać. Nie znam go osobiście nie wiem w jakim gronie się obraca,ale słowa które przekazuje można interpretować w sposób taki ,aby zastosować to w swoim przykładzie.

To jest fizycznie możliwe, ale nie trwa wiecznie, a człowiek chce widzieć tylko to więc sie napaja tymi rozkminami bo mu usprawniają umysł, ale po jakimś czasie może dojść do wniosku, że ta wiedza odebrała mu pole do popisu, bo ja nie widzę póki co żadnych owoców po za poważnymi i wg. mnie dość herezyjnymi wnioskami, przynajmniej nie wspominał o nich.

	turbo napisał:
	Matisek też masz dużo racji,ale ciebie muszę bardziej zagłębić ,bo balansujesz nad skomplikowaniem i prostotą.

Chodzi oczywiście o uświadomienie sobie skomplikowanych procesów życia, przede wszystkim to, że nie mamy nad nimi kontroli, a następnie porzucenie próby kontroli na rzecz prostoty i zaufanie sobie, że robi się dobrze, zamiast grać pod ustalone filozoficznie schematy. ALE UWAGA - Oczywiście porzucenie nie znaczy wyparcie się ich i udawanie, że ich nie ma bo to straszna pułapka. Trzeba na nie patrzeć, nawet na te najtrudniejsze, przyglądać się im i słuchać co do nas mówią. Jest to w jakiś sposób frustrujące bo dociera do nas, że nic nas nie wyzwoli ot tak, że musimy wyjść z domu i składać swoje życie do kupy, oraz walczyć o spełnianie trosk, szczególnie kiedy ich nie dostajemy, ale tak trzeba.

Nie można przegiąć w drugą stronę za bardzo bo jedno nam przysłania drugie i o tym zapominamy, np. seks / miłość. Miłość / przyjaźn. Pieniądze / przyjazn. Uznanie / miłość itp. ... wiedza/działanie
Przypominam, że pogłębianie wiedzy też może być nadużytą troską, a jeśli polega ona na istocie własnego "ja" które wg. tej ideologii nie istnieje, naszych potrzeb, zignorowaniu ich czy traktowaniu jako narzucone to już powinna zapalić się lampka w głowie Twisted Evil

Wydzieliłem wątek, także już można dyskutować i nie robić offtopu w tamtym temacie Wink

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Śro 16:19, 19 Kwi 2017, w całości zmieniany 19 razy

	Cytat:
	zostaliśmy na dwóch przeciwnych zdaniach

Ty tak to widzisz. Ja natomiast sądzę, że to nie są zdania zupełnie przeciwne. W wielu miejscach wspólne i uzupełniające się.

	Cytat:
	wyparcie potrzeb o których napisałem jest tak samo złe (patologiczne) jak uwierzenie w nie i oddanie się im całkowicie.

Sporo swego czasu myślałem jak to jest z tym wyparciem. Gdzie leży granica między akceptacją albo redukcją. Nie wiem czy da się zupełnie całkowicie wyzbyć wszystkich tych potrzeb ego i osiągnąć nieuwarunkowany spokój i tak żeby było to trwałe, żadnym stanem dysocjacyjnym itp. Gdybym tak sądził, to mógłbym wpaść w obronę iluzji "pewna przyszłość", jak wcześniej pisałem.
Z pewnością jednak nie jest jak Ty to widzisz. Strasznie to upraszczasz. Nie istnieje tylko wyparcie albo zaspokajanie potrzeb. To nie jest takie sztywne i proste.
Dla przykładu człowiek, który ma skrajną potrzebę bycia akceptowanym przez wszystkich może walczyć ze sobą na różne sposoby, cierpieć gdy rzeczywistość okazuję się nie spełniać tych potrzeb, albo zaakceptować fakt, że tak się nie da. Co przyczyni się do redukcji tej potrzeby. Akceptacja to nie jest jednak tylko kwestia wyboru. Zwykle po prostu nie dociera do naszej świadomości, że to fakt albo wada bo to dla nas trudne.
Te potrzeby są u każdego różne, na różnych poziomach i jest to ściśle powiązane z poczuciem wartości. Z pewnej strony można powiedzieć, że te potrzeby ego to swego rodzaju kompensacja poczucia wartości, a przynajmniej w jakiejś części.

Jak pisałem projektujesz na mnie swoje zawiedzenia, sądzisz że to podobne olśnienia co u Ciebie. Piszesz o ucieczce, dobijaniem się potrzeb do drzwi, wyparciu. Co innego ucieczka w hedonizm i stwierdzenie, że jest ok, a co innego jak siedzisz sobie i decydujesz, żeby właśnie skupić się na tu i teraz i od razu myśli cichną a dla Ciebie obserwacja wszystkiego co czujesz i postrzegasz jest bardzo łatwa. Nie potrzebujesz nawet przechodzić przez uznawany za nieodłączny element klasycznej medytacji czyli faza budowania, w której to na siłę ignorujesz myśli i skupiasz się na czymś konkretnym, żeby dopiero później wychodzić do stanu spokoju i by być na tyle nieutożsamionym z myślami, aby móc je uważnie obserwować.
Jeśli coś dobijało by się u mnie do drzwi a ja bym to wypierał, to raczej bym to zauważył.
Chodzi tu oczywiście o spokój a nie euforyczne stany. Do takich rzeczywiście musisz spełniać potrzeby ego, dążyć do tego co uznajesz za szczęście. To jest w pewnej części wybór czy zależy Ci na trwałym szczęściu (spokój to też szczęście) czy na napięciu przerywanym większym szczęściem.
To nie musi być całkowita rezygnacja z jednego na korzyść drugiego, ale można powiedzieć, że nierozerwalnie się to ze sobą wiążę. Im masz wyższy cel, potrzebę, im większą wartość jej przypisujesz tym bardziej będzie utrudniała Ci spokój, ale wywoła większe szczęście w momencie jej realizacji. Te większe szczęście nie będzie wieczne nie tylko dlatego bo ciężko mięć czas, pieniądze czy energię na wieczną realizację tej jednej potrzeby, ale też z takiego powodu, że nieodłącznym elementem naszej percepcji jest habituacja. Więc, aby było to powtarzalne to trzeba celować wciąż wyżej i wyżej. Dzięki temu też rozwój jednostkowy i globalny zachodzi.

Wracając do potrzeb ego to tak, jestem myśli, że jest to narzucone, niejako wyuczone. Ciężko w to wątpić, bo wystarczy spojrzeć na prymitywne kultury. Żeby coś stało się potrzebą, najpierw musimy uznać, że coś istnieje, jest do zdobycia a później, że właśnie to nam w czymś pomoże, uczyni lepszym. Tego nas uczy kultura. Nieświadomie, bo dziedziczy i ucieka przed lękiem kulturowym wzmagając go. Zobacz choćby na plagę naszych czasów czyli narcyzm i jak to wpływa na ludzi.
To się łączy z tym co pisałem o kompensacji poczucia wartości. Niedowartościowana osoba czuje się ze sobą źle, częściowo świadomie szuka czegoś co polepszy jej samopoczucie, później zaczyna czuć potrzebę, motywację i dąży do realizacji tych potrzeb.

Bardzo istotne jest też to, że tu chodzi też po prostu o to czy w coś wierzymy. Błędem jest myślenie, że wyparcie to przyjęcie myślenia nie zgodnego z realiami rzeczywistości. Błędem, bo wszystko jest interpretacją. Wyparcie to można powiedzieć wmówienie swojej świadomości, że czegoś nie potrzebujemy, nie wpływa to na naszą wartość, jednocześnie będąc na głębszym poziomie przekonanym o czymś przeciwnym. Wtedy się oszukujemy, wtedy dochodzą dodatkowe mechanizmy obronne przed bronieniem tego przekonania itd. i pogłębiamy swoje cierpienie.
Tych głębokich przekonań nie zmieni żadne myślenie, czy przyjmowanie filozofii. To jest poza kontrolą. Może to zmienić tylko czas. Uważna obserwacja rzeczywistości z szerszej perspektywy.

Czyli podsumowując sądzę, że można powiedzieć iż na poziom tych potrzeb wpływa poczucie wartości, częstotliwość przypominania sobie o potrzebie oraz interpretacja sensowności tej potrzeby. Uważam, że jeśli "przebudzenie" wpływa na potrzeby to robi to głównie za sprawą pierwszej i trzeciej kwestii, choć po części na wszystkich.

Poczynając od pierwszej to osoba zaczyna rozumieć i widzieć, że samoocena to tylko koncept w głowie, nie określa to jej rzeczywistej wartości. Nie sprawia to, że ta samoocena od razu staje się zdrowa. Akceptujesz ją taką jaka jest i wiesz, że zmienią ją dopiero doświadczenia. Masz jednak do tego specyficzny dystans. Zawsze widzimy tylko kawałek rzeczywistości, a resztę sobie dopowiadamy. Jeśli masz jakieś zdanie o sobie, to Twoja interpretacja rzeczywistości, wręcz skupia się na tym, żeby Ci to udowadniać. Dzięki świadomości, że myślenie, które masz teraz zostało wykreowane samo, nie było ingerowanie przez żadną duszę i każde może być iluzją, masz większy dystans do swoich poglądów, przestajesz ich tak bronić. Pozwalasz sobie na postrzeganie rzeczywistości bardziej otwarcie. Wprowadzenie tej uważności i dystansu do swojego życia pozwala osobie zmieniać to zdanie o sobie albo o świecie o wiele szybciej, albo w ogóle odblokować taką możliwość.

Znam także teorie o tym, że ego niejako przewiduje do czego dąży jakieś działanie i wręcz prowokuje Twoje działania tak, żeby upewniały Cię w Twoim zdaniu o sobie. Takie podejście trochę wykraczające poza racjonalizm. Ale gdyby to była prawda to jeszcze bardziej pokazuje jak wielkie znaczenie ma to co na swój temat sądzisz.
Usłyszałem kiedyś taki przykład od M. Grzesiaka, filmik z 2012 roku. Kobieta z przekonaniem "nie jestem wystarczająco atrakcyjna" wchodzi do sklepu, kupuje sobie starą paskudną sukienkę. Przychodzi do domu, patrzy w lustro i mówi "a nie mówiłam?".
Sceptycznie na taki pogląd patrzę. Wydaje się dużym uproszczeniem i chęcią uważania ego za jakiegoś wroga, coś na wzór podstępnej istoty, która walczy o swoje przetrwanie. A ja ego uważam za nieodłączną część siebie jako osoby. Jakbym uważał to za coś złego albo odrębnego, mógłbym chcieć to wypierać i z tym walczyć. Lepiej się z tym zjednać.

Jeśli chodzi o drugą kwestię to nie ma żadnej obiektywnej konkretnej definicji wygranej, perfekcji, uznania, racji, szacunku czy dumy. To wszystko kwestia interpretacji. Nie będzie przesadą powiedzieć, że te koncepty są wymysłem. Nie ma żadnej wyraźnej granicy. To konkretna jednostka uznaje co może uznać za własną wygraną, co dla niej stanowi dumę a co wstyd, od którego momentu jest szanowana, czy ma rację, co dla niej znaczy bycie perfekcyjnym. I nie uznaje tego "Ja" tylko cały organizm, który został ukształtowany przez geny i kontinuum doświadczeń.
Tym samym jeśli osoba uznaje coś za najlepszego, coś co da jej uczucie spełnienia, trwałego szczęścia i coś co warunkuje pełność jej osoby, to potrzeba jest większa.

Trzecia kwestia dotyczy w skrajności sytuacji gdy ktoś zamyka się w klasztorze i odcina od kultury, ale nawet żyjąc po środku niej różna może być częstotliwość przypominania sobie o potrzebach. "Przebudzona" osoba bardziej ceni tu i teraz a jej proces myślenia staje się bardziej uważny, kreatywny, mniej w nim napięcia. Wszystko to powoduje, że zaczyna zauważać gdzie zmierza konkretne myślenie, kiedy jest ono niepraktyczne, kiedy tylko psuje samopoczucie. Dzięki temu pozbywaniu się niepotrzebnych nawyków myślowych jest więcej pola do myślenia bardziej konkretnego. Celującego w odpowiedzenie sobie na podstawowe pytania jak czy można z tym coś zrobić, jak tak to kiedy, czy to rzeczywiście mi na dany moment potrzebne itd. Ująłbym to tak, że to takie odblokowanie potencjału inteligencji emocjonalnej.
Wszystko to pisze w oparciu o własne doświadczenie, ale jak pisałem, nie wiem ile z tego to rzeczywiście nierozerwalny efekt "przebudzenia" a ile inne zmiany.

Ogółem co do potrzeb, to nie to miałem na myśli pisząc o pozbywaniu się śmieci z głowy i nie uważam ich za złe. Reinterpretacja kwestii dobra, zła, lepszości i gorszości to kwestia ściśle powiązania z iluzją "Ja". Nie uważam nic za całkowicie złe, mogę jedynie uważać je za dobre albo złe dla siebie z pewnym dystansem do tych definicji. Na fundamentalnym poziomie mam wszystko za dobre bo wychodzę z punktu pokory i wiary. Skoro nie ma wolnej woli a wierzę w Boga to wszystko dla mnie jest Bogiem. Wszystko jest zgodne z planem. Jak się dobrze przypatrzysz to dobre aspekty i jakiś cel znajdziesz we wszystkim. Ale nie ma też co upierać się, że istnieje sprawiedliwość. Lepiej pogodzić się z tym, że jej nie ma. Ale z punktu uznania swojej małości i zobaczenia, że ta sprawiedliwość dla jednostek nie jest do niczego potrzebna.

Kiedyś taki cytat usłyszałem "Życie jest trudne. Ale kiedy to wiesz i to akceptujesz, to przestaje takie być.". Uważam, że dużo w tym prawdy. Z pewnej perspektywy wiecznie sobie utrudniamy życie, przez ten brak pokory. Walkę z rzeczami, których nie możemy zmienić. Nie chodzi mi tu o potrzeby, ale np. nieprzyjmowanie opinii, opór przed obowiązkami, przez akceptacją nieuchronności, że życie jest nieprzewidywalne itd. Przeżyj dzień uważnie i zauważ ile pojawia się w nim oporu i walki.
A to czy coś jest trudne, złe, należy nam się itd. to wszystko kwestia interpretacji. Dotyczy to nawet takich skrajności jak ból. Kiedy ten sam ból jest wynikiem treningu, który ma Ci umożliwić zdobycie jakiegoś celu na którym Ci zależy, to możesz ten ból nawet polubić. Ale kiedy jest oznaką nieuleczalnej choroby, to będziesz przez niego cierpiał. Nie cierpimy przez rzeczywistość, ale reakcję na rzeczywistość.

Co do mnie to tłumaczyłem, że ja od potrzeb nie uciekam moim zdaniem. Ale tak odnosząc się do ogółu to zauważ choćby istotny fakt, że spory dorobek i postęp kultury zawdzięczamy mechanizmowi intelektualizacji, który jest jedną z form wyparcia potrzeb można powiedzieć. Że często to dzięki ludziom, którzy nie dążyli do harmonii i równowagi tylko zajęli się obsesyjnym i kompensacyjnym podążaniem za jednym, ludzkość najbardziej się rozwijała.
Jedna z największych iluzji polega na tym, że człowiek w którymś momencie życia nazywa coś złem albo dobrem, przywiązuje się do tych łatek tak że powoli zapomina już, że to tylko jego zdanie, zaczyna być przekonanym, że tak po prostu jest. Tym samym jego światopogląd nabiera na wartości w tym i on sam, no bo to on widzi jak jest. I przez całe życie tego broni bo każde naruszenie jego wartości czy przekonań to naruszenie wartości jego samego.

	Cytat:
	Ale przecież cały czas poszukujesz, czyż nie oszukujesz się teraz już całkowicie i nie dajesz w ten sposób zakładać mi, że mam racje z tą iluzją pogłębiania wiedzy?

Ale co w ogóle uznajesz za poszukiwanie? Rozwój intelektualny albo ciągłą korekcję siebie? Nie mam poczucia, że czegoś szukam. Czuję, że wszystko jest ok, wszystko idzie w swoim naturalnym tempie. Czuję się dobrze ze sobą i nie szukam większych oświeceń. Zdarzały się jakieś inne mniejsze olśnienia, ale nie dążyłem do nich.

Wszystko cały czas uznajesz tylko za pogłębianie wiedzy a to nie tak. Taka duchowość, to właśnie nabycie większej wiedzy o swojej niewiedzy. Akceptacja tej niewiedzy. Odpuszczenie. Nabycie pokory. Mnisi tybetańscy poświęcający się medytacji nie dążą do pogłębiania wiedzy. Oni mają na to wywalone czego przykładem jest ich nonteizm.

	Cytat:
	- Czy nie pomyślałeś kiedyś, czy pogłębianie wiedzy nie zasłoniło Ci życia?

To się łączy z tym co pisałem o dobru i złu. To czy uznajesz swoje życie za dobre to kwestia interpretacji. Ja widzę plusy i minusy każdej sytuacji albo cechy. Im dalej w czas tym coraz mniej tak myślę. Bo to przeszłość mnie ukształtowała a teraz czuję się w sumie ok. Tak bywają myśli, że fajnie byłoby to i tamto, no tak jak u każdego. Zmienia się tylko obiekt zainteresowania. Te myśli nie są dla mnie dyskomfortowe co nie znaczy, że nie wpływają na moje motywacje i dążenia.

	Cytat:
	Ej znam fallena jest mocnym introwertykiem i siedzi w domu zamiast poznawać dziewczyny albo w inny sposób budować sobie w życiu miejsce na miłość

Tu się uwidacznia Twoje widzenie urywka i dopowiadanie reszty tak, żeby widzieć co chcesz. Nie znamy się tak dobrze. Widzieliśmy się raz kilka lat temu. Wątpię, żeby znajomi mieli mnie za skrajnego introwertyka. Przede wszystkim dla bardzo dobrych znajomych jestem bardzo otwarty, czasem wręcz za bardzo. W przeszłości kiedy jeszcze myślałem "introwertyk > ekstrawertyk" długi czas myślałem, że jestem skrajnym introwertykiem, ale w końcu musiałem przyznać przed samym sobą, że nie aż taki skrajny.
Jeśli oceniać wpływ olśnień na tą kwestię, to po pierwsze przypomina mi się pierwszy dzień po zrozumieniu iluzji "obrazu siebie", nie było to jeszcze to największe olśnienie. Byłem wtedy bardzo zaskoczony, bo jeszcze tydzień wcześniej słysząc rozmowy rodziny irytowało mnie, że gadają o jakichś błahostkach i rzeczach oczywistych, kiedy ja w głowie rozkminiam o sensie istnienia.
Tamtego dnia każda rozmowa jawiła się jako równie ciekawa co filozoficzna dysputa, miałem ochotę rozmawiać z każdym o wszystkim. Przestałem wtedy gardzić rozmową dla samej rozmowy.
O ile wcześniej miałem nawyk oceniania i etykietowania wszystkich introwertyk, ekstrawertyk, to wtedy przestałem tak cenić ten podział widząc jego iluzję. I nigdy do tego nie wracałem.
Sugerując się tymi definicjami to stanowczo od tego czasu(czyli pół roku) to się zmieniało bardziej. Pracuję sukcesywnie nad otwartością, znaczy ciężko mi mówić o pracy. Pisałem Ci chyba kiedyś, że mam nastawienie "zmiana zajdzie kiedy zajdzie, a będzie kiedy dasz sobie luz". Dalej takie mam i z czasem się tylko bardziej upewniałem, że tak jest. Szczególnie podoba mi się stan specyficznego flow, w którym funkcjonujesz na luzie, skutecznie i jesteś Tu i Teraz a jak możesz z obecnej sytuacji wyciągnąć jakaś lekcję czy zaplanować inną na reakcję na przyszłość to możesz kiedy chcesz przerzucić się na chwilę na myślenie i wrócić do Tu i Teraz. W jakimś stopniu mam tak ciągle, ale w wyraźnej formie nie pojawiało się to często. Takie stany mi sugerują, że najlepsze podejście to te najprostsze.
Poza tym to o czym pisałem, czyli mniej myśli, mniejsze ich cenienie i przez to stopniową dewaluację introwertycznych zainteresowań. Zdarza mi się też reagować na napięcie typowo dla ekstrawertyka czyli czując wyraźną potrzebę porozmawiania z kimś i realizując ją.

Ty nie masz za wiele informacji o mnie więc naturalne, że sobie musisz coś odpowiedzieć. Ale czemu tak negatywnie ? Bo nie wrzucam zdjęć ze znajomymi na fb? Na wydarzeniach mnie nie oznaczają? Mam wciąż ten sam status?
Nie wiesz też z jakiego miejsca startowałem w czasie olśnienia. Ja mam na uwadze, że np. o ile u większości ludzi jakieś subtelne napięcie nie wpływa na jakość wypowiedzi, albo co najwyżej ją przyśpieszy to u mnie może mi ją poprzerywać i uczynić nieskładną. Zwykle potrzebuje dużego flow, żeby ładnie się wypowiedzieć a jakoś mi na tym zależy. Teoretyzowałem kiedyś, że skomplikowanym torem kieruje się moje myślenie i tym samym nie wiele potrzeba, żeby coś się popsuło.
Ale nie wiem od czego to rzeczywiście. Być może po prostu od odruchowego kierowania uwagi do wewnątrz, a więc i na to co chcę powiedzieć. Że nie umiem rozmawiać odruchowo.
Nie że przez takie coś nie rozwijam otwartości, ale to taki przykład szczegółu, którego nie znasz a coś wnosi do całokształtu.
Inna kwestia, że jak Twój dzień zajmują przemyślenia, którymi się możesz podzielić z większością, jak żyjesz aktywnie, masz ekstrawertyczne zainteresowania, to z mniejszym wysiłkiem i bez większej kreatywności znajdujesz z większością ludźmi temat do rozmów. Ja potrzebuje dużego spokoju wewnętrznego, aby dać pole kreatywności i żeby wpadł mi temat do rozmów. Oczywiście jak szukam tematu to nie myślę co tu powiedzieć bo to tylko przeszkadza i zakłóca spokój. Polegam na tym co mi samo przyjdzie do głowy.
Co do samotności to tu też sobie dopowiadasz, że kompletnie nic nie robię. Zgodzę się, że nie skupiam się jakoś bardzo konkretnie nad tym, nie dążę do tego intensywnie. Ale też nie czuję takiej potrzeby. Podchodzę do tego w swoim tempie i swoją drogą. To wynika też z tego, że ciężej o szybkie osiąganie celów z psychiką, która zauważa własne błędy na każdym kroku i nie potrafi przerzucać ich na drugą stronę. Ma to swoje wady, ale ma i zalety.
U której niepowodzenia i wygłupienia pozostają długo w pamięci. Choć coraz krócej i coraz mniejszy dyskomfort sprawiają.

Takie szczegóły wpływają, że ja obieram podejście bardziej wyważone, bezpieczniejsze, że tak powiem. Widzę, że zmiana zachodzi, więc się nie spinam. Nie przyśpieszam tempa. Nie ma po co zresztą. O spokój ducha chodzi, a nie zdobywanie czegoś konkretnego. Zdobywanie ma być dodatkiem do życia a nie życiem samym w sobie.
Ten spokój był powiedzmy krótko po olśnieniu mniejszy, teraz jest większy. A droga taka sama. Więc ja czuję, że wszystko jest ok i nie spinam się.

Swoją drogą przy pisaniu tego posta zauważyłem, że pewną trudność sprawia dla mnie pisanie o sobie, czy nawet o swoim spokoju. Myślę, że gdy masz jakieś zdanie o sobie to łatwiej Ci opisywać siebie, bo korzystasz głównie z tego wyrobionego modelu danych, tych nawyków myślowych. Ciężej gdy chcesz przeanalizować sytuację całościowo. To się nierozerwalnie łączy z tym co pisałem o widzeniu urywka rzeczywistości a resztę sobie dopowiadamy. Tak naprawdę nie ma żadnej stałości. Nie jesteś mądry, ani głupi. Introwertykiem albo ekstrawertykiem. Normalny albo nienormalny. Wygadany albo małomówny. Raz taki a raz taki. Tak jest ze wszystkim. Dochodzi do tego kolejna iluzja, że każda łatka i granica jest kwestią interpretacji. To jest jedna z takich zbędności w głowie. Trzymanie się tego, że jakiś jesteś, jakaś prawdziwa natura. To też element typowy dla skrajnych introwertyków. Wiara we własną naturę i co więcej, że ta natura jest bardzo skomplikowana i ciężko żeby ktoś inny ją pojął.
Ja w tamtym czasie dzień po odrzuceniu "obrazu siebie", o którym wspominałem, prawie w ogóle o sobie nie myślałem i nie miałem ochoty o sobie mówić. Jakiś czas później zacząłem iść na kompromisy w opisywaniu siebie dla samego siebie, a tym samym wzmagać obronę "siebie" i dopiero po miesiącach uświadomiłem sobie, że byłem wtedy nieuważny i zacząłem sobie ponownie komplikować zmianę. Ale to w sumie naturalne. Musiałem przejść przez taki etap.

Co jeszcze do tego jak wgląd w iluzję "Ja" może wspomóc rozwój to myślę, że otwiera to coraz szerzej drzwi do łatwego i częstego przebywania w stanach flow, UpTime i podobnych. A te stany są bardzo praktyczne i przyjemne. Ale to też zależy od tego czy osoba zechce w kierunku tych stanów podążać i je rozwijać.

Co do tego na czym polega iluzja "Ja", dalej źle mnie rozumiesz. Chodzi o iluzję własności i odrębności. Gdy raz to zauważysz, już nie potrafisz tak samo spoglądać na myśl albo działanie. Nie jesteś świadomością, która kłóci się o ster z umysłem, podświadomością, albo ego. "Ja" istnieje jako informacja w umyśle dla kierowania motywacjami, pojawia się i znika. Ta informacja to takie swego rodzaju wrażenie istnienia. Jako konkretna osoba jesteś świadomością, podświadomością, całym organizmem. Ale ta granica też jest iluzją. Bo nie ma żadnej granicy. Można powiedzieć, że jesteś wszystkim, w tym mną. Jedność. Od innej strony można powiedzieć, że jesteśmy świadomością, która potrafi tylko postrzegać i każdy tą świadomość ma taką samą. To są logiczne wnioski, będące konsekwencją tej wiedzy, one same nie mają wiele wpływu na Ciebie. Te wnioski przyjęte bez tej wiedzy, będą takim typowym filozofowaniem, które nie wiele wnosi do życia, albo mogą prowadzić właśnie do wypierania potrzeb. Dysocjowania się ego, tworząc kolejny podział, jeszcze bardziej abstrakcyjny w stylu Ja-jedność i ego, które odwraca od jedności Smile

Na takim etapie w moim odczuciu jest większość ludzi zachodu zafascynowanych duchowością.
Z tego nie wynika, że organizm a tym samym potrzeby nie istnieją. Nie ma tego, który doświadcza, ale jest doświadczenie i należy o nie zadbać. Nie wiem czy da się nie mieć w ogóle tych wszystkich potrzeb. Nie chce też tak sądzić, bo mogłoby odwrócić mnie to od rozwoju.

Zważ na to, że przed zmianą perspektywy może hamować Cię nie tylko potrzeba racji, ale także to, że niedawno wiara stała się dla Ciebie kolejną drogą, której to ufasz, że ona zapewni Ci trwały spokój, o ile będziesz przestrzegał zasad. To może być bardzo silna blokada.
Przypomina mi się też preludium do książki Dawida R. Hawkings'a pt. "Technika uwalniania". Autor przytaczał w nim sytuację, w której próbujemy najbardziej wymyślnych dróg i terapii, wszystkiego po prostu i nie odnajdujemy spokoju ani odpowiedzi. Mam nadzieję, że u Ciebie tak nie będzie.
Ta książka z pewnością była poradnikiem jakiegoś stylu uważności, ale preludium jednocześnie mnie zachęciło, a z drugiej strony wyczułem sporo newage'owego gadania, więc odpuściłem Razz

Wiem, że się rozpisałem, ale te wiadomości będą też wartością dla mnie samego, bo chce sobie wrócić do tego po jakimś czasie. Interesuje mnie tematyka wglądu a siebie samego mam za obiekt badań, że to tak ujmę Smile

Zachęcam Cię do świeżego spojrzenia na cały ten spór. Dobrze by było jakbyś przeczytał uważnie cały ten post jeszcze raz Smile

Post został pochwalony 0 razy

O kurcze no to ludzie będą mieli lekturę Wink

Ale skoro się rozpisałeś to musimy w końcu dojść do w pełni wspólnego wniosku. Strasznie nie ugięcie tkwisz w swoich przekonaniach, a narzucasz mi, że to ja koniecznie chce żebyś przyznał mi rację.
Zróbmy tak, ze skoro już napisałeś konkretny post, to odpowiadaj mi na podobnej zasadzie jak ja Tobie. Tylko cytatami bez dopowiadania za dużo.

Co do tematu.. teraz dopiero pojąłem, że faktycznie dążymy do tego samego, ale mamy inne drogi.

Zarzuciłeś mi prostotę, a ja uważam, ze ona jest dobra, bo własnie w ten sposób oddalamy od siebie napięcie związane z chęcią kontrolowania wszystkiego. Ty z kolei bardziej filozofujesz i próbujesz doszukać się wytłumaczenia. Uważam to za bezproduktywne, stąd moje przeświadczenie, że może to być próba rekompensaty braków, myśle, że zdrowiej jak byś zamiast wglądu siebie skupił się na zrozumieniu zewnętrznej rzeczywistości, bo tylko wtedy człowiek potrafi kochać ludzi i był dobry w wykonywaniu jakiejś czynności - bez tych umiejętności pogubisz się w swoim życiu.

Druga różnica, która jest bardziej kluczowa to właśnie Tu i Teraz.
Oceniasz wszystko Tu i Teraz, przez co nie wybiegasz w przyszłość i nie myślisz jakie to wytworzy konsekwencje. Zależy Ci, żeby czuć spokój i iść przez życie gładko. Czy nie boisz się, że kiedyś pojawi się w Twoim życiu okazja na coś pięknego, a Ty zrozumiesz, że coś zaniedbałeś i nie jesteś gotowy tego przyjąć? Potraktujesz to z równym luzem i pójdziesz dalej? Confused

Nie mówię, że bycie tu i teraz jest złe, bo jest zdecydowanie dobrym krokiem w rozwoju, ale nie można tego zbyt skrajnie przestrzegać dla świętego spokoju bo to poczucie uwagi może i być wartościowe, ale często tworzy bierność, tracimy umiejętność planowania i nasze działania mogą okazać się niewystarczające. Życzę Ci, żebyś osiągał w ten sposób sukcesy poprzez spokój, tylko właśnie pytanie - czy ten spokój będzie Ci towarzyszył zawsze?
A może kiedy umówisz się z dziewczyną, pójdziesz na rozmowę o pracę, to wtedy bycie tu i teraz stanie się nie spokojem, ale napięciem bo uświadomisz sobie, że przygotowałeś się na bycie samemu ze sobą, ale nie byłeś gotowy na bycie w tym wydarzeniu przez co wypadnie Ci ono z rąk.

Cytat:

Sporo swego czasu myślałem jak to jest z tym wyparciem. Gdzie leży granica między akceptacją albo redukcją. Nie wiem czy da się zupełnie całkowicie wyzbyć wszystkich tych potrzeb ego i osiągnąć nieuwarunkowany spokój i tak żeby było to trwałe, żadnym stanem dysocjacyjnym itp. Gdybym tak sądził, to mógłbym wpaść w obronę iluzji "pewna przyszłość", jak wcześniej pisałem.

Myślę, że się nie da. To tworzy choroby. Doszukujesz się niemożliwego w jakiejś mniejszości kulturowej, a nie patrzysz obiektywnie na rzeczywistość. To jest nieludzkie, a nawet gdyby to taka jednostka nie ma tak naprawdę sensu bytu. Taki byt musi być podły i nudny.

	Cytat:
	Z pewnością jednak nie jest jak Ty to widzisz. Strasznie to upraszczasz. Nie istnieje tylko wyparcie albo zaspokajanie potrzeb. To nie jest takie sztywne i proste.

Istnieje:
- wyparcie
- nadużyte zaspokajanie
- życie w harmonii, kiedy nie zaniedbujemy potrzeb.

Jeśli nie masz kobiety, Twoim kolegom nie umiesz się otworzyć, nie uprawiasz wysiłku fizycznego... moge wyliczać tu dużo kwestii, ale jeśli tak jest, to nie żyjesz w harmonii. Próbujesz sobie to zrekompnesować w inny nie właściwy sposób. Uważam, że nawet jeśli filozoficznie się da, to nie ma sensu tego bardziej komplikować. Wink

	Cytat:
	Dla przykładu człowiek, który ma skrajną potrzebę bycia akceptowanym przez wszystkich może walczyć ze sobą na różne sposoby, cierpieć gdy rzeczywistość okazuję się nie spełniać tych potrzeb, albo zaakceptować fakt, że tak się nie da.

Skrajna potrzeba jest wynikiem braku, który był długo pielęgnowany, prawdopodobnie wyparty z braku możliwości realizacji i zaczął się intensywnie uwydatniać. Jeśli chcesz się pogodzić na tu i teraz, że nie zaspokoisz tej potrzeby to pozostaję Ci życie w harmonii. Piszesz o byciu akceptowanym, bądźmy szczerzy, jeśli nie jesteś akceptowany to nie jesteś szczęśliwy, więc Ty tego nie zaakceptujesz nigdy bo to nieludzkie. Samotność skraca życie i nie jest to mój wymysł.
Podobnie może być z innymi potrzebami. Spójrz prawdzie w oczy, a nie oszukuj się akceptacją tylko dlatego, że nie ma innego wyboru. Trzeba szukać natychmiast rozwiązania i problem rozwiązać bo wierzę, że zawsze się da, byleby go tylko nie zagłuszać.

	Cytat:
	Jak pisałem projektujesz na mnie swoje zawiedzenia, sądzisz że to podobne olśnienia co u Ciebie.

Nie potrafisz wejść w neurobiologie i dlatego się tak teraz motasz, wszyscy mamy te same olśnienia i są związane z pracą mózgu, interpretujemy je po swojemu. Ty natomiast przypisujesz im nazbyt wyjątkową wartość, a nie masz pewności, że taką mają, tylko w to wierzysz bo tak poczułeś. Po Twoich wcześniejszych postach zauważyłem, że traktujesz je przez to wyjątkowo i wyniośle, a może to tylko gra umysłu, niebawem wygaśnie całkowicie - pytanie czy się znowu przebudzisz, czy z frustracji będziesz poszukiwał dalej sensu tego samego olśnienia, tylko dlatego bo uwierzyłeś w ten impuls. Czepiłem się tego, bo takimi impulsami człowiek szuka sensu życia i czasami może się oszukiwać. Ja nie kwestionuje tego czy ten impuls był prawidłowy. Chcę, żebyś miał na uwadze, że równie dobrze to może być nieproporcjonalna fascynacja, przygłuszająca Twoje troski, nie chcę, żebyś się przez to uwikłał w błędne koło ciągłego odkrywania, bez wprowadzania zmian albo postępu w swoje życie bo czy tego chcesz czy nie - ONE SĄ KONIECZNE ZAWSZE I U KAZDEGO! Smile

Póki co dalej nie wiem jak z tym przebiega u Ciebie, nie musisz się tym dzielić, ale słuchaj głosu serca w tej kwestii, nie fascynacji Wink

	Cytat:
	a co innego jak siedzisz sobie i decydujesz, żeby właśnie skupić się na tu i teraz i od razu myśli cichną a dla Ciebie obserwacja wszystkiego co czujesz i postrzegasz jest bardzo łatwa

To tworzy stagnacje. Musisz również to zbalansować. Niestety ten balans będzie wiązał się częściowo z przejściem na "złą stronę mocy". Inaczej nie będziesz działał, albo robił to jak robot.

	Cytat:
	To jest w pewnej części wybór czy zależy Ci na trwałym szczęściu (spokój to też szczęście) czy na napięciu przerywanym większym szczęściem.

Na trwałe szczęście trzeba sobie zapracować. Jeśli tego nie zrobisz i się go pozbawisz to frustracja będzie tworzyć właśnie głeboką potrzebe większego szczęścia w przyszłości i może Ci być za mało, gdy osiągniesz harmonie.

Ale wiesz co, powiem Ci, że sprawa jest do innej dyskusji bo tego sam do końca nie rozumiem.
Obserwuje to faktycznie pod kątem swojego życia, ale jak ostatnio przerzuciłem się na wiarę to ona właśnie skupia się na tym poczuciu szczęścia tu i teraz, wieczny pokój. Przez autopsje nie mogę wyzbyć się wewnętrznej obawy, że nadmierne ograniczenia dla bycia bezgrzesznym nie sprawią, że właśnie moje troski, których nie mogę obecnie zaspokoić się nie odezwą jak lew w przyszłości. Nie mam ku temu pewności, pozostaję mi ufać.. ale (nie)stety nie mogę tego zbadać, bo odkąd jestem wierzacy to w moim życiu dużo rzeczy zaczęło się dziać samo. Nie będę wnikał czy to przypadek czy nie, ale teraz bardziej harmonijnie się zaspokajam i uczę się żyć w tej harmonii. Dbam o to, żeby każda troska została zaspokojona i uczę się, żeby nie pragnąć niczego więcej, jednak dużo przede mną.
Pytanie czy tak samo można kiedy nie masz w ogóle spełnionych trosk?

Tutaj na to spróbuje odpowiedzieć.

\|/

Cytat:

Wyparcie to można powiedzieć wmówienie swojej świadomości, że czegoś nie potrzebujemy, nie wpływa to na naszą wartość, jednocześnie będąc na głębszym poziomie przekonanym o czymś przeciwnym. Wtedy się oszukujemy, wtedy dochodzą dodatkowe mechanizmy obronne przed bronieniem tego przekonania itd. i pogłębiamy swoje cierpienie.
(...)
Jeśli coś dobijało by się u mnie do drzwi a ja bym to wypierał, to raczej bym to zauważył.

No właśnie, Tu i Teraz tego nie czujesz, nie zauważasz, a jeśli za kilka lat poczujesz lwią potrzebę zaspokojenia ludzkiej troski, której teraz nie masz i uważasz, ze nie jest Ci potrzebna.
To co zrobisz? Będziesz zagubiony. Bierz pod uwagę, że nie które troski mogą się w przyszłości nasilić i skutecznie przebiją ten spokój, a Ty w gigantycznej frustracji możesz wtedy szukać kolejnych olśnień i jeszcze kolejnych. Incestus odnalazł ten wieczny spokój w alkoholu Smile

Ja wierząc w Boga, wierzę, że On zadba o moje troski w przyszłości bo wiem, że tylko tyle mi pozostało, nie mam nad tym kontroli muszę wyłapywać w życiu okazję, które mi się natrafią i wybierać dobro zamiast zła, żeby wykorzystać te okazje bez trudu i potem nie zniszczyć ich z własnej winy.

Na pocieszenie napiszę, że patologicznie niezaspokajane troski są pielęgnowane latami, nie jest to kwestia krótkiego czasu. Ale ciemna strona medalu jest taka, że jeśli już do tego dojdzie to możemy stracić kontrolę nad swoimi decyzjami i zrobić dużo głupot, popaść w bunt.

	Cytat:
	Tych głębokich przekonań nie zmieni żadne myślenie, czy przyjmowanie filozofii.

Zmieni, dlatego mają one taką moc. Religia, filozofia, nauka. Musi to być zgodne z naszymi pragnieniami, ale co jeśli okaże się, że przyjęliśmy kłamstwo?

	Cytat:
	A ja ego uważam za nieodłączną część siebie jako osoby. Jakbym uważał to za coś złego albo odrębnego, mógłbym chcieć to wypierać i z tym walczyć. Lepiej się z tym zjednać.

Tak dokładnie, to mi się podoba Wink

Cytat:

Reinterpretacja kwestii dobra, zła, lepszości i gorszości to kwestia ściśle powiązania z iluzją "Ja". Nie uważam nic za całkowicie złe, mogę jedynie uważać je za dobre albo złe dla siebie z pewnym dystansem do tych definicji.
(...)
Jedna z największych iluzji polega na tym, że człowiek w którymś momencie życia nazywa coś złem albo dobrem, przywiązuje się do tych łatek tak że powoli zapomina już, że to tylko jego zdanie, zaczyna być przekonanym, że tak po prostu jest.

No właśnie znowu piszesz o iluzji dobra i zła. Nie podoba mi się to bo otwiera człowieka na pewną wolność decyzji i krótkotrwałą ocene czy coś jest dobre czy złe. A liczą się owoce tego wyboru.
Myślisz w dobrym kierunku, ale spójrz. Żaden człowiek nie wie co jest dobre, a co złe.
Uczy się tego przez całe życie. I ja popełniałem mase błędów. Wierzyłem, że coś jest dobre, bo wywoływało impuls, który również bym nazwał olśnieniem, a potem rozumiałem, że to było złe bo zaniedbałem inne wartości.

Znowu mam ochotę przytoczyć tu przykład religii chrześcijańskiej. To dzięki niej wiem co jest dobre, a co jest złe, przez co mam gwarancje, że wybierając dobry kierunek, będę szczęśliwy, a wybierając zły, mogę zbłądzić i każdy zły czyn dąży do złych konsekwencje.
Wiara polega na zaufaniu, czy uwierzę w coś co działa 2000 lat. Przekonam się o tym w dalszej przyszłości. Spodobało mi się to, bo wtedy przestałem błądzić i szukać czegoś co by mnie spełniało i dawało olśnienie, któremu za którymś razem przestałem ufać gdy okazywało się bezwartościowe. To była iluzja, więc jaką Ty masz pewność, że Twoje przebudzenie nie jest iluzją po to by znaleźć jakiś sens? Żeby sobie odpowiedzieć na to - skup się na brakach. Czego to olśnienie Ci nie dało, czy istnieje jakiś deficyt nad którym pracujesz? Zaakceptował byś fakt, że nie dasz sobie z tym rady i będzie się to pogłębiać?

	Cytat:
	Ale z punktu uznania swojej małości i zobaczenia, że ta sprawiedliwość dla jednostek nie jest do niczego potrzebna.

Hehe.. piona Cool

Życie chrześcijańskie na tym się skupia, a to bardzo, bardzo wąska droga.
Ale i tak jeszcze nie raz krzykniesz pełnią serca - ''życie ty suko!''

Cytat:

Co do mnie to tłumaczyłem, że ja od potrzeb nie uciekam moim zdaniem. Ale tak odnosząc się do ogółu to zauważ choćby istotny fakt, że spory dorobek i postęp kultury zawdzięczamy mechanizmowi intelektualizacji, który jest jedną z form wyparcia potrzeb można powiedzieć. Że często to dzięki ludziom, którzy nie dążyli do harmonii i równowagi tylko zajęli się obsesyjnym i kompensacyjnym podążaniem za jednym, ludzkość najbardziej się rozwijała.

Tak znowu masz rację, ALE czy Ty żyjesz po to, żeby innym tą wiedzę przekazać i być takim inwalidą hawkingiem? Okej. Lecz w innym wypadku to może być tylko usprawiedliwianie się.
Pamiętaj, żeby wiedze wprowadzać w działanie. Wiem, że pogłębianie wiedzy to Twoja pasja, ale pamiętaj na litość o swoich potrzebach, nie jesteś już nastolatkiem, zacznij powoli planować założenie rodziny, albo stabilną przyszłość na dojrzałe życie. Wiem, że być może to robisz, ale będąc w pełni tu i teraz to nie jest możliwe. Inaczej byś się odcinał od tego "spokoju", tak jak wyżej wspominałem o tej bierności Wink

	Cytat:
	Czuję się dobrze ze sobą i nie szukam większych oświeceń

Ty nie, ale Twój mózg tak. Teraz jest zaspokojny, ale będzie coraz bardziej głodny, a co jak mu zbrzydnie bo już przestanie go to karmić?

	Cytat:
	Wszystko cały czas uznajesz tylko za pogłębianie wiedzy a to nie tak. Taka duchowość, to właśnie nabycie większej wiedzy o swojej niewiedzy. Akceptacja tej niewiedzy. Odpuszczenie. Nabycie pokory. Mnisi tybetańscy poświęcający się medytacji nie dążą do pogłębiania wiedzy. Oni mają na to wywalone czego przykładem jest ich nonteizm.

Owszem, ja działam podobnie wgłębiając się w religie, ale przecież pogłębianie wiedzy o swojej nie wiedzy to paradoks, sam mówiłeś, że za bardzo upraszczam, kiedy ja ufam, że to jest dobre.

Przeczysz sam sobie. Nie mogę przetworzyć, jak można żyć tu i teraz nie tworząc w konsekwencji zaniedbania przyszłości, do tego pogłębiać wiedze o swojej niewiedzy.
To jest bardzo poważny paradoks, wierz mi Fallen przejedziesz się na tym, własnie przez takie zdania czuję, że ta filozofia jest zła i tworzy pułapkę a w całej Twojej wypowiedzi tutaj wyjątkowo zapaliła mi się lampka. Naprostuj to.

	Cytat:
	Zgodzę się, że nie skupiam się jakoś bardzo konkretnie nad tym, nie dążę do tego intensywnie. Ale też nie czuję takiej potrzeby. Podchodzę do tego w swoim tempie i swoją drogą

Tu i teraz?
Nie tłumacz się, w ten sposób zaniedbujesz to o czym pisałem, nie chcesz im stawić czoła oko w oko bo tak wygodniej.

	Cytat:
	Co jeszcze do tego jak wgląd w iluzję "Ja" może wspomóc rozwój to myślę, że otwiera to coraz szerzej drzwi do łatwego i częstego przebywania w stanach flow, UpTime i podobnych. A te stany są bardzo praktyczne i przyjemne. Ale to też zależy od tego czy osoba zechce w kierunku tych stanów podążać i je rozwijać.

No normalnie jak bym czytał narkomana. Oczywiście, że te stany są przyjemne i praktyczne, ale tylko tu i teraz bo gdy jesteśmy ich pozbawieni to nie jesteśmy już tacy praktyczni w naszym umyśle Cool

Cytat:

Zważ na to, że przed zmianą perspektywy może hamować Cię nie tylko potrzeba racji, ale także to, że niedawno wiara stała się dla Ciebie kolejną drogą, której to ufasz, że ona zapewni Ci trwały spokój, o ile będziesz przestrzegał zasad. To może być bardzo silna blokada.
(...)
Przypomina mi się też preludium do książki Dawida R. Hawkings'a pt. "Technika uwalniania". Autor przytaczał w nim sytuację, w której próbujemy najbardziej wymyślnych dróg i terapii, wszystkiego po prostu i nie odnajdujemy spokoju ani odpowiedzi. Mam nadzieję, że u Ciebie tak nie będzie.

Nie będzie bo doświadczyłem już na tyle, że wierzę, że moja religia pokazuję mi jedyną drogę i jedyną prawdę bo w rzeczywistości niczego nie narzuca, tylko pokazuje dobro i umożliwia zaufanie, że to wystarczy. Nasza wędrówka zwana życiem to ciągła praca, stawianie czoła problemom i dążenie do spełnienia swoich marzeń. Samo zrozumienie nie da nam spokoju, tylko chwilowe odczucie, które pozwoli nam się zebrać i walczyć. Jeśli tego nie zrobimy to będziemy ten spokój ćpać, aż do całkowitego wycofania się. Spokój ma być ostoją, a nie sposobem na życie, bo to niemożliwe, musiałbyś być doskonały Smile

Ale żeśmy dojebali posty.. haha

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pią 0:51, 21 Kwi 2017, w całości zmieniany 6 razy