Przebudzenie

Towarzyszyły też temu silne emocje, nie będę ukrywał, że bardziej jestem introwertykiem, w dodatku zbyt czesto nie okazuje swoich emocji, taka mieszanka wydaje mi się idealna, gdyż nie dawałem emocjom sterować sobą, czułem się bardziej swobodnie w otoczeniu, dzięki temu byłem bardziej pobudzony, to coś jak filiżanka kawy X 100 albo dobre psychotropy.Trwało to u mnie 2,5 miesiąca. Działało to na zasadzie, że dopóki nie zacząłem się nakrecac dodatkowo stymulując się muzyką, to dzień mijał normalnie, ale jak już zacząłem, to dopiero w nocy kiedy szedłem spać to emocje opadaly, a rano znów budzilem się w normalnym stanie. Koniec końców wróciłem do normy i nie jestem teraz w stanie tego wywołać. Szukając odpowiedzi jak można to powtórzyć wpadł mi na myśl jeden wyraz "ekstaza" i zacząłem szukać pod fym kątem i znalazłem coś co sprawiło, że poczułem się tak jak bym czytał własne myśli, która swoją drogą też wpadłem "na fazie" i zgodzę się z tym tak w 90%. Zdałem też sobie sprawę, że wspomaganie się wszelkimi wspomagaczami typu proszki itp itd jest zbyt krótkie w porownaniu z moim 2,5 miesięcznym doświadczeniem, więc szukam innych sposobów i póki co to znalazłem wiele ciekawych rzeczy na temat deprywacji sensorycznej i zastanawiam się nad czymś takim. Mam tą świadomość, żeby nie przesadzać bo może to grozić nawet psychozą jednak po tym czego doświadczyłem wiem na ile moge sobie pozwolić i zamierzam spróbować, robię to na własną odpowiedzialność (moja głowa, moja sprawa) problem będę miał jednak ze znalezieniem czasu, ale kiedyś spróbuję. (To mogłoby się w sumie znaleźć w Kąciku Parapsychicznym, tam też mają ciekawe tematy Smile

)
[link widoczny dla zalogowanych]

Post został pochwalony 0 razy

Spokojnie, psychozy bez stymulantów podnoszących za bardzo poziom dopaminy nie dostaniesz Razz

Ten typ co mam na avatarze nie posłuchał i przecholował :/

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pią 0:48, 28 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

Aha, w ten sposób. To brzmi bardzo podobnie do tego co sam doświadczałem kilka lat temu. Zaczęło się od jakiegoś przeskoku w psychice (możliwe, że był to jakiś stan dysocjacyjny), po którym na kilka następnych dni miałem świetny humor i towarzyszyła mi apoteoza tu i teraz, a po następnych kilku dniach miałem pierwszy flashback tego stanu, albo coś w tym stylu. Takich flashbacków większych i mniejszych doświadczałem jakiś miesiąc. W miedzy czasie stany euforyczne skojarzyłem z konkretną piosenką (Coma - Ekhart) i to był taki swoisty trigger do tego stanu. Zdarzało się, że emocje utrzymywały się po takim czymś cały dzień. Może było to słabsze niż to co doświadczałeś, ale mechanizm był myślę taki sam.
Ale zastanawia mnie też ten śmiech. Jeśli dobrze zrozumiałem to przy olśnieniu pewne rzeczy Cię rozbawiły. Te rozbawienie wracało później? Ja też miałem powody do śmiechu i przy wracaniu do tego stanu przychodziło mi myślenie typowe dla tamtego momentu od którego się zaczęło i wraz z tym powody do śmiechu.

No jak sam zauważałeś to wygasa z czasem. Choć dosyć niedawno próbowałem znów się wprowadzić w euforię tamtą nutą i się udało. Ale trzeba było się dobrze wkręcić Smile

Ta nuta jest długa akurat, więc miałem czas do tego.
Im więcej myśli i odczuć przywołasz typowych dla tamtego stanu tym większe prawdopodobieństwo przywołania tego konkretnego stanu.
Ze swojej strony polecam też zainteresować się stanem UpTime. Raczej nie wrócisz tym sposobem do tamtych emocji, ale to stan bardzo praktyczny i przyjemny. Być może nawet spodoba Ci się bardziej od tamtego.

No ale może lepiej zamiast myśleć jak tam wrócić to wyciągnąć lekcję i uczyć się być takim otwartym bez wspomagania. Czemu taki byłeś, jakie były tego skutki itd. Wyszedłeś poza to co na co dzień prezentowałeś i zyskałeś same profity. Co Cię więc powstrzymuje. Czy źle zrozumiałem i coś się zachowało oprócz ateizmu?

Post został pochwalony 0 razy

Sory że tak późno, ale po prostu nie mogłem szybciej. Poczytałem o Up Time i jest dokładnie tak samo, tylko że u mnie chyba na nieco większą skalę. Pamiętam jak sobie wtedy wyszedłem na spacer do lasu, była jeszcze zima, szedłem sobie i obserwowałem otoczenie, wszystko wydawało mi się takie nowe, takie piękne, widziałem i czułem znacznie wiecej niż zwykle. Co do muzyki to tak, miałem takie dwa kawałki, których w kółko wtedy słuchałem, była jeszcze trzecia, właśnie Paktofonika-Jestem Bogiem, która wtedy idealnie pasowała do tego stanu, ale wiedząc co mu się przydarzyło, zadałem sobie pytanie co mogło być tego przyczyną, wtedy właśnie zdałem sobie sprawę, żeby za bardzo nie przesadzać z emocjami.

Psychoza?...może...to był spontan, sam zacząłem szukać po necie objawów i pasowało jak ulał, jednak było coś jeszcze, coś co sprawiało się z tym nie do końca zgadzałem, aż wreszcie wpadłem na pomysł, że może jednak da się to bardziej kontrolować i lepiej wykorzystać (swoją drogą w pewnym momencie pomyślałem sobie "czym jest wena?" skupiłem uwagę na artystach, muzykach, pisarzach...nie jeden z nich nagle strzelił sobie w łeb, wyskoczył przez okno, z pociągu, etc. często też cpali...a jednak wielu z nich było nazywanych geniuszami, niestety w pewnym momencie właśnie przeholowali i skonczyli tak jak skończyli. Chodzi mi o to, by przełamać pewną granicę, którą wtedy jakoś przelamalem ale jednoczesnie nie przesadzić, wyjść poza norme, ale nie na tyle by zwariować...hmm złoty środek???

Tak to było bardzo przydatne, wiele rzeczy, których się dowiedziałem dalej są pomocne, ale troszeczkę coś we mnie "ucichło", poza tym to mogło by być przydatne w treningu. Czesto kiedy długo ćwiczę dzieje się coś takiego, że już nie mam sił, ale mimo to kontynuuję, a wtedy po pewnym czasie zmecznie ustępuje i po prostu się leci i że tak to ujme, ma się kompletnie wyjebane na wszystko, liczy się tylko to. W tym stanie było tak odpoczatku do końca i nie tylko w treningu, ale i ogólnie, po prostu byłem bardziej pewny siebie, pozbawiony wszelkich barier, zdawałem się też na intuicję, a w tedy wszystko leciało rozmowy, a także praca pod warunkiem że się naprawdę nad czymś skupiło. A jeszcze co do terminu doświadczeń psychodelicznych, to niektórzy wyróżniają 5 poziomów i jeśli to prawda, to jakimś cudem dobiłem chyba do 5 levela i nie ukrywam, że chciałbym to bardzo powtórzyć. Deprywacja, a może floating...w każdym razie, kiedy sobie to przypomniałem to aż mną potrzasnelo i niemalże jak narkoman zacząłem szukać informacji i technik by do tego doprowadzić, bo to było coś niezwykłego, coś nieopisanego, w istocie czułem się tak jak bym był bogiem Very Happy

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Ismail dnia Pon 22:45, 08 Maj 2017, w całości zmieniany 1 raz

[quote="Ismail"]Czy nigdy nie miałeś czegoś takiego, że zacząłeś wątpić w swoje możliwości, w sens życia? I czy aby na pewno świat, w którym żyjemy jest dobry? Otóż wyobraź sobie, że kiedyś jeden człowiek wymyślił sobie jakąś ideologię/religię i teraz my funkcjonujemy dokładnie tak jak on sobie to wymyślił, coś co nie istniało nagle stało się prawem "a słowo ciałem się stało". Spójrz na nasz świat, na obecny system, na religie, na politykę, na te wszystkie podziały, a teraz wyobraź sobie, że tego nie ma, każdy człowiek jest równy, może robić co chce, jest wolny. Czy ty w takiej sytuacji wytyczylbys swoją własną drogę, historię? Czy miałbyś na tyle sił? Czy poszedlbys za kimś spełniając jego wizje, a nie swoje? Właściwie to jest tak od zawsze, człowiek przychodzi na ten świat z czystym umysłem, jednak już od dzieciństwa jest mu wciskany program zachowań, które bezkrytycznie przyjmuje bo jest dzieckiem. Moim zdaniem nie ma czegoś takiego jak dzieciństwo i dorosłość. To wymysł społeczeństwa i niewolnictwa. http://www.psajko.fora.pl/offtop,11/doroslosc,11727-15.html ja już dawno postanowiłem to chrzanić i żyć swoim życiem, jest mi z tym dobrze i tyle. Pozdrawiam i życzę świadomych snów.quote]

Post został pochwalony 0 razy

@Ismail. Taki typowy Up Time to nie jest kwestia euforycznych emocji i wyższościowego myślenia. Nawet coś odległego od tego. Z tym lvl 5 doświadczenia psychodelicznego to już całkiem poleciałeś.

Nie wspomniałem istotnej rzeczy w ostatnim poście. U podstaw takich zmian często stoi skrajne dowartościowanie się. Tendencja taka jest większa u osób z niską samooceną. Coś w stylu mechanizmu obronnego, który nie przerzuca nas do tego "złotego środka", tylko na przeciwny skraj. Dzieje się to w momencie, w którym osoba widzi "powód" ku takiemu nastawieniu.
Biorąc pod lupę Twoje doświadczenie, przypuszczam, że to doświadczenie od którego się zaczęło (być może stan dysocjacyjny) potraktowałeś bardzo wzniośle, utożsamiając to z czymś na wzór przebudzenia/oświecenia, a tym samym siebie samego utożsamiając z tą łatką.
Czucie się jak Bóg, kompletny brak barier. To przemawia za tym, że się po prostu narcystycznie dowartościowałeś tym doświadczeniem. Powody tych emocji przed świadomością mogą być ukryte. Można też nawet i to się często zdarza, szczególnie w kręgach duchowości, uważać wszystkich za równych, ale tylko w obrębie świadomych poglądów.
Jedna ze złotych zasad psychiatrii brzmi, że ocenianie własnej świadomości jest złudne. Podobnie ma się właściwie ocenianie własnej inteligencji. Ty w trakcie tego stanu czułeś, że Twoje przemyślenia stały się bardziej błyskotliwe. W rzeczywistości może po prostu nie miałeś potrzeby myśleć o tym co Cię martwi i zmienił się kierunek przemyśleń, bo zmieniły się emocje. Interpretowałeś przemyślenia jako bardziej błyskotliwe, aby trwać w tej iluzji zaje***tości. Ja kiedyś doświadczyłem skrajności takiego zniekształcenia, kiedy na fazie psychotycznej po zjaraniu się, miałem wrażenie że sięgnąłem szczytów IQ, a w rzeczywistości po prostu moje myślenie było ukierunkowane na jedno (jak to w psychozie) i przez to skuteczniejsze ale tylko w jednej sferze, a praktycznie nie ogarniałem sytuacji. Nie mówię, że u Ciebie tak było, ani że to psychoza, tylko staram się przekazać, że to kwestia subiektywnej interpretacji, a ona jest zależna od emocji. W stanach euforii mamy tendencje do bardzo życzeniowego myślenia.
Mi przy mojej fazie euforycznej, o której wspomniałem w poprzednim poście, też kołatało się myślenie w okół przebudzenia. Nie sądziłem, że je osiągnąłem, ale że się do niego zbliżyłem przez zobaczenie co robi z człowiekiem podmiana części iluzji na inne iluzje. Może na początku uważałem to za coś więcej, ale od takiego myślenia odwiódł mnie incestus.
To czego powinno to doświadczenie Cię szczególnie nauczyć, to to jaki potrafisz być. W myśl zasady "raz puszczone hamulce, na zawsze pozostaną luźniejsze".
No ale w sumie jak pierwszy raz pisałeś o tych doświadczeniach to wysunąłem podobny wniosek co teraz. Jednak w przebiegu podawania przez Ciebie kolejnych szczegółów, sądzę że to mogło być zapoczątkowane przez jakiś stan dysocjacyjny. Ale u gruntu leży w każdym razie raczej chwilowe skrajne dowartościowanie się. No i to nic poważniejszego, ale nie wiem czy to dobry pomysł dążenie do powrotu do tych stanów.
Incestus w reakcji na tą moją fazę kiedyś mi napisał następująco:
"To ten mechanizm i nazywa się flashback. Nazwę kojarzysz z tripów po halcynogenach, ale dotyczy ona możliwości powrotu każdego odmiennego stanu świadomości. Tak jak pisałem kiedyś, rzeczy zapamiętane w jednym stanie świadomośći można odzyskać tylko ponownie do niego wracając. Jest to normalne w stanach okołosennych, a niepokoi mnie, że uzyskujesz i tworzysz to na jawie. Sprawia to wrażenie, jakby twoja psychika była niestabilna, ot tak osiąga odmienne stany świadomości. Być może jest to konsekwencja nadmiernego wgłębiania się w siebie, dystansowania się od rzeczywistości. Nigdzie nie jest opisany negatywny wpływ takich praktyk, ale odradzam pielęgnowanie ich Smile

"

Tak naprawdę mało możemy powiedzieć co o sobie wiemy i o tym skąd takie a nie inne zmiany u nas. Ta nasza narracja, tylko wyłapuje pewne rzeczy i ubiera je w schemat. I na podstawie tych schematów tworzy inne. Ta iluzja daleko sięga. Może teraz lepiej rozumiesz mój krytycyzm wobec moich doświadczeń, o których tyle dyskutowałem z Matiskiem. Niczego nie można być pewnym. Z drugiej strony ja nie mam potrzeby tej pewności. Może o to tu właśnie chodzi. O ten luz. Zanik strachu, że czegoś nie rozumiesz, albo nie wiesz. Relaks na łodzi życia i zauważenia, że ona sama płynie, a kierunek nie jest taki istotny jak nam się wydawało. A to przychodzi w momencie, w którym subiektywnie doświadczasz, że nie istniejesz i wszystko może być iluzją.

Post został pochwalony 0 razy

	Fallen Leaf napisał:
	Zanik strachu, że czegoś nie rozumiesz, albo nie wiesz. Relaks na łodzi życia i zauważenia, że ona sama płynie, a kierunek nie jest taki istotny jak nam się wydawało. A to przychodzi w momencie, w którym subiektywnie doświadczasz, że nie istniejesz i wszystko może być iluzją.

Ja tam dalej uważam, że to niezdrowe myślenie i u nie których jednostek może stworzyć poczucie, że nic nie muszę i kij z moimi ambicjami, a przecież w życiu chodzi o to, żeby nadawać sens swojemu bytowi najszczerzej jak się da - szczególnie kiedy się tłumi swoje ambicje z powodu zła tego świata.
Ciągły krytycyzm może odbierać możliwość dostrzeżenia prawdziwej istoty siebie. Nawet jeśli się jest niczym to ona i tak jest w najgłębszym zakamarku umysłu/ducha.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Czw 23:28, 11 Maj 2017, w całości zmieniany 1 raz

"Nawet jeśli się jest niczym to ona i tak jest w najgłębszym zakamarku umysłu/ducha."
To znaczy nie mniej nie więcej co "Nawet jeśli jest niczym, to nie jest niczym" Smile

Masz ambiwalentny stosunek do głębszego celu życia jednostki i jej prawdziwej istoty.
Ja postrzegam to w kategoriach nieświadomej narracji na potrzeby rozwoju. Że nie dążymy do czegoś wyższego. Że to tylko myśli a życie toczy się tylko tu i teraz.
Ja te poczucie głębszego sensu w dużej mierze utraciłem pół roku temu. Później zacząłem coraz bardziej postrzegać że los mi sprzyja i pozwala mi się rozwijać duchowo. Że gdzieś to dąży. Ostatnio spojrzałem na te myśli jak na po prostu kolejną narrację. Nie musi być prawdą.
Krótko mówiąc, żadnej prawdziwej istoty. Robisz lub dążysz do tego co daje Ci szczęście i tyle. Tu i Teraz. Nie ma dążenia do jakiegoś głębszego punktu. Tak to widzę.
Jak się wierzy w ten głębszy punktu, to się dąży do tego "szczerego bytu" i odczuwa się brak w przypadku braku takiego dążenia.

Post został pochwalony 0 razy

Ja to napiszę bardziej po ludzku:-) Fallen dobrze mówi że cele powinny być w każdej chwili, nie te odległe, Matisek tak trzeba rozwijać i dawać właściwości swojego bytu, nawet jeżeli nie istniejemy. Tworzymy tu i teraz przy okazji określając siebie,kimś musimy być,chociaż nas nie ma:-) Tak działamy. Jest to ciężka sztuka,ale możliwa i na początku daje wiele niepewności i słabości że się nie da,da się.Trochę sam tego przechodziłem i nie jest różowo a można by rzec że kiepsko,dopiero po dłuższym czasie zauważyłem,że wiele można się nauczyć w ten sposób, i pokierować swoje życie bardziej świadomie.To znaczy bardzo wiele dla rozwoju,i jeszcze jeden aspekt,wtedy zaczyna się zauważać że dobro i zło naprawdę istnieje,i najlepiej to widać w nas samych.

Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Pią 17:08, 12 Maj 2017, w całości zmieniany 1 raz

	Fallen Leaf napisał:
	Masz ambiwalentny stosunek do głębszego celu życia jednostki i jej prawdziwej istoty. Ja postrzegam to w kategoriach nieświadomej narracji na potrzeby rozwoju. Że nie dążymy do czegoś wyższego. Że to tylko myśli a życie toczy się tylko tu i teraz. Ja te poczucie głębszego sensu w dużej mierze utraciłem pół roku temu.

No to jest prawda, turbo ładnie podsumował.
Ciekawi mnie jak Ty możesz tak żyć, przecież to takie próżne i podłe, a jakie masz podejście do zaspokajania swoich żądz np?
Warto żyć sensem, dla samego sensu Razz

Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Sob 3:39, 13 Maj 2017, w całości zmieniany 1 raz

Normalne. M.in. o tym dyskutowaliśmy przez cały wątek. Nie ma sensu do tego wracać. Nie dewaluuje swoich motywacji do rozwoju. Jak myślę, że jak zdobędę to i to, to będzie prześwietnie, to nie staram się patrzeć na to inaczej.
Ale to nie zmienia faktu, że coraz bardziej mam poczucie, że każde szczęście i nieszczęście jest otoczką dla wewnętrznego specyficznego spokoju. Zaciera się granica pomiędzy większym szczęściem a szczęściem. Zlewa się to w jedno. Ciężko to opisać. Może to i zwykły spokój ducha a może coś więcej. Może ma to coś wspólnego z tym co w buddyzmie nazywa się naturą umysłu. Stan, który zawsze jest taki sam u każdego i jest to najczystszy stan świadomości. Ale to się osiąga po długiej regularnej praktyce medytacyjnej. Dziwne by było jeśli osiągałbym to z czasem po samym uświadomieniu sobie, że nie ma "Ja". Choć ja od tego czasu rozwijam uważność za dnia też w swoim zakresie.

W każdym razie te wszystkie koncepty prawdziwego Ja, szczęścia, celu, oddalają od tu i teraz i widzenia świata takim jakim jest.

No ale z drugiej strony. Ostatnio bardziej wziąłem do siebie prawdziwość powiedzenia "każdy ma swoją drogę". Może ten punkt końcowy to właśnie kierowanie się sercem, a ja czuję, że ta filozofia pasuje do mojej osobowości i mnie do tego punktu skutecznie prowadzi. Do Ciebie pasować nie musi i może odnajdziesz się bardziej w chrześcijaństwie.
Z kolei ostatnio rozmawiałem z człowiekiem, który doświadczył wielu zmian, których doświadczałem i ja, a nie miał żadnego druzgocącego olśnienia. Rozwijał się poprzez regularną praktykę relaksacji i stanu błogości. Choć on odnajduje sens życia w praktyce, a resztę, czyli życie codzienne uważa za niezbędną błahostkę. No nie jest to zdrowe podejście.

Co do tego "dopasowania do osobowości" to ostatnio doświadczyłem myślę dobrego przykładu tej zasady. W sytuacji gdzie często słyszaną poradą jest "miej wy**bane", ja nie mogłem mieć po prostu wywalone, bo zauważyłem, że głęboka interpretacja wszystkich pierdółek w rozmowie, widzenie dziesiątek znaczeń i perspektyw, popadanie w nieadekwatne do przesłanek pewne wnioski, na które ciężko już inaczej spojrzeć, dzieje się samo. Nawet przy bardzo małej ilości myślenia i emocji. W tym przypadku dla mnie lepszym wyjściem jest przyjęcie pozytywnej perspektywy, żeby mieć motywacje do działania i kierować się myślą "zawód to nic, gorsze jest nic nie robienie". Heh, podejrzewam, że gdyby nie to przejrzenie na oczy czym jest Ja i logika, to byłbym coraz bliżej psychozy z moją psychiką Razz

Post został pochwalony 0 razy

Dobra może przesadzilem z tym 5 poziomem, ale nie dawno miało miejsce pewne wydarzenie, nie będę się rozpisywał jakie (bynajmniej nie dotyczy mnie, rodziny i bliskich znajomych) jednak na tyle by wywołać pewną...może nie ekstremalną, ale sporą zmianę w psychice. Instynktownie zacząłem brnąć głębiej i potegowac te emocje, jednak były one negatywne, poza tym jakoś łatwiej to szło niz normalnie (może właśnie przez to zdarzenie, które było bodźcem do tego), mimo to zrezygnowałem bo emocje były tak silne, że ja sam zacząłem po prostu cierpieć (robiłem to w nadziei, że jak już mi się uda, to będę mógł zamienić je na inne emocje) jednak to już było ponad moje siły, z drugiej strony zacząłem się zastanawiać, jak wytrzymałem te 2 miesiące na takich obrotach? Pojawił się też moralniak, że wykorzystuję tragedię do własnych celów. Spowodowało to zmniejszenie się chęci do powrotu do tego stanu, ale nie na długo. Powoli z oneironauty zaczynam zamieniać się w psychonaute. Jeśli nie był to 5 poziom, to który? Jeśli tak to ja jestem zmotywowany do tego by to osiągnąć, aczkolwiek pisałem, że to już (według mnie) były naprawdę silne emocje i nie wiem, czy mógłbym brnąć dalej.

No cóż, param się już wszystkim (oprócz psychodelikow) by znowu to poczuć, nawet zacząłem się rozbijać po forum... okultystow i...magii to z czego się śmiałem w nadziei, że może znajdę coś ciekawego (oczywiście podchodząc do tego racjonalnie, patrząc tylko pod kątem psychologicznym), jednak jedyne co dostrzegam to właśnie cpanie, medytacja i deprywacja sensoryczna. Ehh...chyba sobie odpuszcze, na jakiś czas, ale kiedy tylko sobie przypominam, to chcę tego po prostu znowu doświadczyć, zdecydowanie zbyt dużo było strachu w moim życiu i po prostu chcę doświadczać jego braku, właśnie teraz, kiedy zdałem sobie sprawę z moich możliwości, znów poczuć wiatr w żagle, nie musieć sie zmuszać do pracy, bo już same emocje pchają Cię do niej tak, że prawie nie czujesz zmęczenia.

Post został pochwalony 0 razy

	Cytat:
	Jeśli nie był to 5 poziom, to który?

Żaden. Bo to nie było doświadczenie psychodeliczne.
Twój stan efektami był raczej bliższy stymulantom niż psychodelikom.
Chcesz po prostu uciec od tego co jest. Poza tym pamiętaj, że to nie sytuacja jest problemem, ale Twoja reakcja na nią. Myśli, że mógłbyś wrócić do tego stanu podsyca opór i przez to czujesz się jeszcze gorzej. Jeśli będziesz się tak tego trzymał to w końcu możesz zacząć przychylać się ku wspomagaczom, a to się źle skończy.

Post został pochwalony 0 razy

Ismail, a to nie jest tak, że za bardzo postrzegasz świat przez pryzmat płytkich emocji zupełnie nie dostrzegając jakie wartości wpłynęły na ich wyindukowanie?

	Ismail napisał:
	zdecydowanie zbyt dużo było strachu w moim życiu i po prostu chcę doświadczać jego braku, właśnie teraz, kiedy zdałem sobie sprawę z moich możliwości, znów poczuć wiatr w żagle, nie musieć sie zmuszać do pracy, bo już same emocje pchają Cię do niej tak, że prawie nie czujesz zmęczenia.

Jest na to pewien sposób Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

W innym wypadku musisz popracować nad sobą i nauczyć się czuć ten wiatr, kiedy go fizycznie nie czujesz. To umiejętność tylko dla wybranych inaczej wszyscy by byli ludźmi sukcesu, poleganie na emocjach jest dla ludzi słabych.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pią 22:58, 23 Cze 2017, w całości zmieniany 2 razy