Przebudzenie

Przenoszę tutaj wątek z innego tematu bo zrobił się offtop.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Śro 15:44, 19 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

Czy nigdy nie miałeś czegoś takiego, że zacząłeś wątpić w swoje możliwości, w sens życia? I czy aby na pewno świat, w którym żyjemy jest dobry? Otóż wyobraź sobie, że kiedyś jeden człowiek wymyślił sobie jakąś ideologię/religię i teraz my funkcjonujemy dokładnie tak jak on sobie to wymyślił, coś co nie istniało nagle stało się prawem "a słowo ciałem się stało". Spójrz na nasz świat, na obecny system, na religie, na politykę, na te wszystkie podziały, a teraz wyobraź sobie, że tego nie ma, każdy człowiek jest równy, może robić co chce, jest wolny. Czy ty w takiej sytuacji wytyczylbys swoją własną drogę, historię? Czy miałbyś na tyle sił? Czy poszedlbys za kimś spełniając jego wizje, a nie swoje? Właściwie to jest tak od zawsze, człowiek przychodzi na ten świat z czystym umysłem, jednak już od dzieciństwa jest mu wciskany program zachowań, które bezkrytycznie przyjmuje bo jest dzieckiem. Później w dorosłym życiu cierpi z tego powodu i dalej w to brnie, twierdząc że tak musi być, tak został wychowany, do tego został stworzony jak jakiś niewolnik...czy to jest świadome życie? Być uległym względem innych, z którymi jednak się nie zgadzamy, czy to jest dobre? Mówią że prawda jest jedna, mówią też że prawda Cię wyzwoli, czy Ty czujesz się wyzwolony, wolny?

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Ismail dnia Wto 0:21, 11 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Kolego nigdy się nie wyzwolisz i nie masz po co tam dalej brnąć, zapewniam cię że twój umysł jest słaby abyś zobaczył prawdę, tak jesteśmy stworzeni , nie zlamiesz tego, choćby nie wiem co byś robił przegrasz, mamy nałożone ograniczenie którego nie złamiemy. Lepiej zająć się życiem takim jakim jest i zapomnieć o tej całej prawdzie, dobrze ci radzę, ciesz się chwilą i myśl o przyszłości, będzie ci lepiej.

Post został pochwalony 0 razy

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

To miałem mniej więcej na myśli (wyłączając te bzdury o wcześniejszym życiu itp). Ogólnie rzecz ujmując to miałem coś takiego że myślałem sobie o polityce i nagle pomyślałem sobie "hej, ale przecież to nasze racje są prawdziwe, czemu oni uważają swoje z prawdziwe? Przecież prawda jest jedna, w dodatku jest ich tak wielu" i w tym momencie "odwróciłem" się w naszą stronę i...coś pękło i przyszła wtedy myśl "co było przed rewolucją francuską? Przed wprowadzeniem podziału na lewicę i prawicę?" Trochę później w ramach przemyśleń na ten temat, patrząc na ten podział porównałem ich do dzieci bawiących się w przeciąganie liny i myślę sobie "rozwój? Jaki rozwój? Oni nie myślą o rozwoju, oni myślą jak załatwić tych drugich, a kiedy im się to uda, to niszczą to co stworzyli ci pierwsi, więc gdzie ten rozwój? Na ulicach, czasami gotowi są się pozabijać, ciekawe co by się stało gdyby nagle wybuchła wojna?". Dalsza część dotyczy religii, psychologii, historii...ogólnie wszystkiego.

Czy jestem słaby? Jeśli bym dopuścił taką myśl to z pewnością bym się taki czuł, natomiast ja się takim nie czuję, zależy też co rozumiesz poprzez słowo "prawda". Wydaje mi się ciekawym medytacja w ciemności, gdyż najczęściej właśnie oddawalem się przemyśleniom wieczorem. Pewnego razu przez wizualizacje tak mnie wywaliło, że później zastanawiałem się gdzie jestem? jednak nie trwało to długo. Co chciałbym jednak zaznaczyć, że dopiero teraz odkrywam pewne techniki i doswiadczenia medytacyjne innych, a ja sam wiedziałem co i jak. W dodatku mogłem nawet przejąć kontrolę nad swoimi emocjami i dzięki temu mogłem w pełni wykorzystać swój potencjał, wreszcie wszystko zaczęło iść po mojej myśli. Nie był mi do tego potrzebny nikt, sam przez jedną myśl zmieniłem się w dość dużym stopniu, pozbyłem się nałogów, z pesymisty zmieniłem się w optymiste, z introwertyka w bardziej towarzyską osobę, nikt mi nie powiedział, że coś jest nie tak, za to usłyszałem "przestałeś być taki sztywny jak wcześniej". Poza tym, zacząłem też podchodzić do pewnych doświadczeń w tym stanie bardziej racjonalnie, dlatego też ostatecznie nie zwariowalem tak jak co niektórzy. Gdybym miał bardziej opisać ten stan: to większa wrażliwość, głębsze odczuwanie, zrozumienie, wieksze zwracanie uwagi na pewne sprawy, na zależności psychologiczne, również (szczególnie najbardziej na początku) wielka chęć pomagania innym w ich problemach, czasami jednak (według mnie) te problemy nie były problemami, bo wydawały mi się wykrowanymi przez nich samych, ale to pewnie dlatego że wiele moich problemów zniknęło od tak po prostu.

Według mnie medytacja w ciemności sprzyja wizualizacjom, więc jest to odpowiedź dla osoby, która rozpoczęła ten temat. Są to po prostu odmienne stany świadomości, takim stanem jest przecież między innymi sen więc droga wolna, jednak ostrzegam że trzeba być odpowiednio przygotowanym psychicznie, by to nie przemieniło się w koszmar. Ogólnie pomimo pewnych doświadczeń wspominam to dobrze z powodów wymienionych nieco wyżej. Piszę to już w stanie normalnym, jednak tego zapomnieć się nie da i wszystko jest w porzadku lecz, wspomnienie tych pierwszych paru dni, tego uczucia czyjejś obecności, kogoś kto mnie prowadził, podpowiadał...właśnie dlatego w poprzednim wątku pisałem, że byłem w stanie uwierzyć w Niego w 100%. Próbuje właśnie to sobie racjonalnie wyjaśnić i natrafiłem na badania Ricka Strassmana nad DMT, stąd moje zainteresowanie tym psychodelikiem.

Post został pochwalony 0 razy

Ismail, wystartowałeś z innej pozycji niż ja, z lepszej,ale nie wiem czy tak do końca.W moim wypadku dotknąłem dna,poznałem zło,strach i najgorsze co istnieje ----brak nadziei. Tam dopiero podniosłem głowę i spróbowałem czegoś innego,choć byłem tak w środku zniszczony że widziałem tylko koniec. Lata ,długie lata walki ze samym sobą(kiedyś jak oglądałem filmy w młodości ,to śmiałem się z tego jak można nie wierzyć w siebie,można i to bardzo), zobaczyłem że coś mogę zmienić, nie miałem żadnych nauczycieli,wiedza można by rzec była brana z powietrza,oczywiście kilka książek i internet. Teraz jestem tu i teraz,zmieniając z dnia na dzień siebie, mogę ci powiedzieć że da się uwierzyć w siebie, w środku nas nie ma zła ,jest ono na zewnątrz,i od nas zależy jak to wszystko ułożymy, wina po części jest tak samo w nauczaniu nas od małości,kodowaniu fałszywych informacji które nas strasznie później osłabiają,ciężko jest z tym walczyć. Z politykami i 80% ludzi masz rację ,to jest ich prawda ,wynika ona z subiektywnego myślenia.Ale i tak nas coś blokuje,nie daje nam poznać,umysł jest tak skonstruowany że nie wiem czy da się go całkowicie oszukać,ale też po co?Mi kopyto dała kobieta,do której utworzyło się we mnie uczucie,tak fantastyczne że przejęła część mojego umysłu w sposób pozytywny,zrozumiałem że są jeszcze ludzie dla których warto zmieniać. Pozdrawiam.

Post został pochwalony 0 razy

Ismail, opisywałeś te przeżycia w innych tematach i ja i inni pisaliśmy, że te stany nie są tym za co je bierzesz. Nie wiem czym są dokładnie, ale nie wygląda mi to do końca zdrowo. Chcesz zasięgnąć fachowej opinii to napisz na i-sen.pl, przesiaduje tam psychiatra. Nie koniecznie spodoba Ci się to co przeczytasz, ale będzie to perspektywa osoby mającej rozeznanie w temacie innych stanów świadomości. Ty te zdarzenia nadintepretujesz, przypisujesz temu magiczne cechy i nazywasz przebudzeniem. Do tego opierasz się na blogach ludzi podobnie myślących. Zasięgnij innych opinii, wyrób sobie szersze pojęcie na temat tych przeżyć, bo tak to wygląda to tylko na kółko wzajemnej adoracji.

"Prawdziwa rzeczywistość" to skupisko bodźców, które w swojej naturze nie są dobre ani złe.
Przynajmniej rzeczywistość postrzegana przez nasze zmysły. Dalej się nie da wyjrzeć, ale też nie ma takiej potrzeby.
Cały "Matrix" polega na tym, że my tą rzeczywistość interpretować musimy bo bez tego nie da się funkcjonować. Z tego nie da się wyjść, możesz tylko zrozumieć lepiej jak to działa i żyć z tym w zgodzie.
Od początku swojego życia człowiek wartościuje tą rzeczywistość, nazywając dobrem to co jest dobre dla niego, a złe rzeczy przeciwne. Później przez całe życie tego broni.
Prawda jakaś jest, ale to że my coś uważamy za prawdę, nie czyni tego prawdą. Medytacja wglądu prowadzi do zauważenia, że logika nie jest taka niezawodna jak nam się wcześniej zdawało. Człowiek zauważając, że ta racja to tylko koncept i niczego nie może być pewny, stopniowo traci potrzebę posiadania tej racji. Zauważa też, że nie jest ona tak potrzebna jak się zdawało.
Przebudzenie to szerokie pojęcie i każdy ma swoje. Ja sugeruje nie wiązać tego z żadnymi ulotnymi stanami, ujrzeniem prawdziwego świata, otworzeniem czegośtam, a ujrzeniem diametralnie różnej perspektywy widzenia jakiejś kwestii, która pod względem sensu jest uważana za bardziej odpowiednią. Innymi słowy wgląd. Tak jak to opisuje psychologia -> [link widoczny dla zalogowanych]
Jakimś przebudzeniem można nazwać sytuację, w którejś ktoś orientuje się nagle sam, że dziewczyna go zdradza a może być to np. ujrzenie iluzji "Ja", albo iluzji dobra i zła. I co ważne, to nie musi być przyjemne. Może być nawet silnie druzgocące.
W takiej sytuacji rzeczywistość się nie zmienia, zmienia się tylko jej interpretacja bo osoba otrzymała bardziej rozsądną perspektywę jej interpretacji. W przypadku szerszych olśnień rzadko jest to zmiana natychmiastowa, a reinterpretacja i zmiana podejścia następuje stopniowo. Nie jest to ulotne, bo nie może być. Bo skoro osoba już uznała coś za bardziej sensowne to nie łatwo wrócić do poprzedniej perspektywy.
Są też stany w których osoba na jakiś czas otrzymuje inną perspektywę bo jest w innym stanie emocjonalnym, lub jej logika jest wąsko ukierunkowana. Klasycznym przykładem są psychozy. Jakbyś się rozejrzał po środowiskach kręcących się w okół tematu to zobaczyłbyś, że każdy ma swoje definicje, często się wykluczające. Podchodząc do tego z otwartym umysłem możesz też tym samym zwątpić czy Twoje nie jest jednym z takich wielu.
Przede wszystkim sugerowałbym krytycyzm do wizji bardzo optymistycznych, życzeniowych czy magicznych.
Dla przykładu ta relacja którą podesłałeś w linku. Ci ludzie doprowadzili się do deprywacji sensorycznej co miało efekt podobny do snu - umysł traci dostęp do świata zewnętrznego, więc to świat wewnętrzny staje się zewnętrznym. Nierozsądnym jest twierdzenie, że ten wewnętrzny jest bardziej prawdziwy niż zewnętrzny choćby z tego powodu, że bazuje na zewnętrznym i dodaje swoje oczekiwania i obawy Smile

Skąd masz te programy jak to nazwałeś, które są wciskane od dzieciństwa. Ze świata zewnętrznego.
Wizja, którą ujrzeli Ci ludzie była po prostu odbiciem ich życzeń. Uwierzyli, że to prawdziwy świat, bo było to wygodne. Myślenie życzeniowe. Ten sam mechanizm napędza wiarę w oobe czy podróże astralne.

Każde myślenie jest oparte o te sztuczne wartościowanie świata, każde widzi tylko mały urywek rzeczywistości, każde może być iluzją. I nie ma innego, lepszego myślenia. Niezależnego od ego, programów, czy inne bujdy. Możesz jedynie nabywać większą wiedzą i inteligencję emocjonalną (przez np. osłabianie potrzeby racji) i widzieć z szerszej perspektywy. Ale to tyle. Człowiek zawsze będzie ograniczony choćby przez jego pamięć. Czy coś uznajesz za sensowne czy nie, zależy wręcz tylko od tego jakie akurat myśli masz w obrębie swojej pamięci roboczej Smile

Przestaje się z tym walczyć czy od tego uciekać tym bardziej w momencie kiedy zauważa się, że to "Ja", które tak bardzo chce tą rację mieć i widzieć prawdę, jest tylko kolejnym programem. I nie ma Ciebie czy jakiegoś wyższego Ja, który ten program postrzega, Ciebie w ogóle nie ma. I tak, każdy jest równy, bo każde "Ja" to proces bez cech, czy umiejętności. Ale świat nie może funkcjonować według tej równości bo tu nie chodzi o jednostki. Jesteśmy raczej jak proch kosmosu, a los prochu jest nieistotny. Chodź odpowiednio to rozumiejąc, nabierając pokory i wdzięczności możesz uczynić swój żywot spokojniejszym.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Pią 22:34, 14 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

Fallen Leaf,dobrze piszesz jak zawsze. Ale zaprzeczasz sam sobie,skąd nie wiesz że właśnie twój sposób myślenia nie jest mylny? Oczywiście cały szacunek dla ciebie,chcę tylko odpowiedzi.

Post został pochwalony 0 razy

No nie ma żadnych kwestii w które wierzę na 100%, zresztą takie 100% jest niezdrowe. Mam myślę dosyć elastyczny światopogląd, ale to nie znaczy, że przyjmuje wszystko jak leci w nic nie wierząc bardziej. Zachowuję przywiązanie do światopoglądu na tyle aby utrzymywał on swoją funkcję, czyli ułatwiał funkcjonowanie i żeby wprowadzał jakaś kolejną perspektywę w filozofie na świecie. Spoglądając z pewnej perspektywy na ogół światopoglądów na świecie można zobaczyć, że w gruncie rzeczy i nasze własne światopoglądy i ich ogół na świecie przyjmuje te sama prawa co ewolucja. Nie ma światopoglądów definitywnie lepszych czy gorszych, każdy ma swoją funkcję i swoje miejsce na świecie. Czując podziw dla tego systemu, małego urywka umysłu absolutu, nie traktuję procesu rozwijania własnego światopoglądu jako "muszę znać prawdę". Pozwalam mu się rozwijać w swoim tempie, starając się zachować przy tym pokorę, mając na uwadze, że nie wiem wszystkiego.
To co napisałem w poprzednim poście to kwestie, które pomimo wystawiania na próbę, się utrzymały. Wypisuję zdania twierdzące tam gdzie uważam coś za niemal pewne. A owa niepewność nie wynika z braku kompetencji, ale świadomości niepewności logiki czyli fundamentów procesu wnioskowania. Jakbyśmy chcieli być tacy bardzo poprawni to każdy powinien pisać wszystko w trybie "moim zdaniem", ale to nie praktyczne. Wpisuję się po prostu w kanony kultury. Jakbym tylko ja przyjął taką postawę to nie byłbym wiarygodny. Chyba rozumiesz Smile

Chciałem przede wszystkim zasugerować więcej samokrytycyzmu. Odejście od przekonania w stylu "Sam tego doświadczyłem, więc to 100% prawda", jak to napisał Ismail. Psychologia szeroko pokazuje, że nasza interpretacja i widzenie przyczyn jest bardzo często dalekie od rzeczywistych źródeł.

Post został pochwalony 0 razy

Tak. Tylko ta pokora i patrzenie ogółem ,czyni cię biernym,a takim sposobem nic nie zmienisz( pewnie nie musisz albo cię to nie interesuje),będziesz miał tylko wgląd w siebie i swój wymarzony spokój, mieć wszystko w dupie.Osobiście nie do tego dążę bo uważam to za błędną drogę,to daje ci jedno wielkie nic. Nie miałem tego oświecenia,o którym pisałeś,nie zaprzeczam że może być to uczucie które utrzymuje się zawsze,i jest najprawdziwsze w nas,ale czy jedyne? Z tym że nie istniejemy tak naprawdę się zgodzę,ale my tworzymy siebie w każdej chwili,energia(życie) tak uważam napędza nasz umysł do tworzenia ja i ego,ożywia naszą materię.To jest moje zdanie:-))))))))))) Możemy zmieniać wszystko.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Sob 15:21, 15 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Jak najbardziej się zgadzam Smile

W tym wszystkim chodzi po prostu o praktyczny balans. Złoty środek. Taki, który pozwoli Ci się skutecznie rozwijać, ale w którym nie będziesz trzymał się niekonstruktywnych motywacji wynikających z np. nadintepretacji tego czym jest "Ja" i przypisywania zbyt dużej wartości sferom, które się z tym wiążą. Dla przykładu te przywiązanie do światopoglądu. Gdyby go nie całkiem nie było ciężko byłoby funkcjonować nie mówiąc już o wpływie własnego intelektu na świat. Jednak gdy przywiązanie i potrzeba racji jest zbyt duża to światopogląd jest sztywny, mający małe szanse na zmianę przekonań niepraktycznych czy nie zgodnych z rzeczywistością tam gdzie jest ku temu okazja.
Poza tym uważam, że prawdziwa pokora to także szacunek dla tego ogólnego rozwoju i dokładanie swojej cegiełki.

Olśnienia są różne tak jak pisałem, tamto związane z iluzją Ja uważam za swoje największe i bardzo wnoszące, jednak im dalej od takiego olśnienia tym coraz bardziej się wątpi, że wszystkie pozytywne zmiany zawdzięczasz właśnie temu. Dochodzi też kwestia niemożności oddzielenia w pełni tego wszystkiego od warunków zewnętrznych.
Od czasu tamtego olśnienia miałem wiele mniejszych olśnień, a także jedno niewiele mniej druzgoczące od tamtego, w którym to sobie uświadomiłem, że kompletny ateizm nie jest wcale taki pozbawiony sensu. Przez kilka dni następnych dni odczuwałem co to znaczy konsekwentny ateizm i nie było to miłe. Później wiara mi wróciła w silniejszej formie.
Jednak siła olśnienia nie musi odzwierciedlać zasięgu zmian wewnętrznych. To tylko efekt uboczny wglądu. Na dzień dzisiejszy odczuwam to jako swego rodzaju odblokowanie, które umożliwia szersze zauważanie swoich błędów. Poszczególne zmiany zależą od konkretnej osoby. Wspólne jest z pewnością rozpoczęcie relaksowania się na łodzi życia, specyficzny spokój, dystans, większa uważność. Nie musi to oznaczać bierności. To zależy jak ta wiedza z olśnienia wpłynie na naszą osobowość.
Ja np. byłem perfekcjonistą i myślę, że ten perfekcjonizm się wciąż uwidacznia, powodując, że np. moją pasją stało się poszerzanie samoświadomości. Dążę jednak do tego, żeby owy perfekcjonizm był dla mnie jedynie zaletą, powodując wzrost, ale nie przynosząc zbędnego napięcia. A te zgłębianie samoświadomości nie ma końca. O ile kiedyś sobie jeszcze robiłem bardzo cichą nadzieję, że może w tym momencie mam pełną samoświadomość, to teraz widzę, że nie ma na to szans. Wciąż odkrywam i wciąż umysł mnie zadziwia Smile

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Sob 17:04, 15 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

	turbo napisał:
	Tak. Tylko ta pokora i patrzenie ogółem ,czyni cię biernym,a takim sposobem nic nie zmienisz( pewnie nie musisz albo cię to nie interesuje),będziesz miał tylko wgląd w siebie i swój wymarzony spokój, mieć wszystko w dupie

	Fallen Leaf napisał:
	Jak najbardziej się zgadzam

No właśnie, ja mu to mówie odkąd odkrył te swoje twarde założenia, a ten dalej to samo i szerzy te przekonania na forum Confused

Felek pogłębiasz wiedzę, a zapominasz o tym jak wpływa na Twoje życie, w którym niektóre potrzeby odgrywają na tyle ważną rolę, że nie można ich porzucać i nie pielęgnować. Skoro jesteś otwarty na inną prawdę to musisz wiedzieć, że Twoje założenia o własnym "Ja", nią nie są.

Po zapoznaniu się z tematem o którym piszesz, uważam, że jest błędny i po jakimś czasie może zaszkodzić, chyba, że ktoś lubi życie pozbawione wyższego sensu i ciągle ulega pokusie zagłebiania wiedzy utrzymującej go w tym trybie życia, ale i to w końcu się wypali całkiem, a może wywołać efekt mocnego zaniedbania psychiki. Twisted Evil

	Fallen Leaf napisał:
	"Prawdziwa rzeczywistość" to skupisko bodźców, które w swojej naturze nie są dobre ani złe. Przynajmniej rzeczywistość postrzegana przez nasze zmysły. Dalej się nie da wyjrzeć, ale też nie ma takiej potrzeby.

Oczywiście, że są dobre i złe, nie da się wyjrzeć dalej, ale jest potrzeba to ustalić bo zawsze będziesz ulegał któremuś bodźcowi (u Ciebie jest to pogłębianie jakiejś dziwnej filozofii, które nazywasz wiedzą). Jeśli będziesz jechał na oślep to taki styl życia może wydać złe owoce, a w przyszłości jedynie będziesz przykładem jak życiem nie iść.

	Fallen Leaf napisał:
	W tym wszystkim chodzi po prostu o praktyczny balans. Złoty środek. Taki, który pozwoli Ci się skutecznie rozwijać, ale w którym nie będziesz trzymał się niekonstruktywnych motywacji

To jest system iluzji i zaprzeczeń, który dotyczy każdego sposobu i sfery pobudzenia umysłu, dopiero po jakimś czasie jesteś wstanie stwierdzić jak ten praktyczny rozwój zmienił Twoje życie, a jak ograniczył się tylko do zjadania chleba, paru przypadków w życiu (ktore juz znacznie rzadziej nastepuja w naszym wieku) i w nieskończoność pogłębianej wiedzy.

Fallen Leaf napisał:

Olśnienia są różne tak jak pisałem, tamto związane z iluzją Ja uważam za swoje największe i bardzo wnoszące, jednak im dalej od takiego olśnienia tym coraz bardziej się wątpi, że wszystkie pozytywne zmiany zawdzięczasz właśnie temu. Dochodzi też kwestia niemożności oddzielenia w pełni tego wszystkiego od warunków zewnętrznych.

Od czasu tamtego olśnienia miałem wiele mniejszych olśnień, a także jedno niewiele mniej druzgoczące od tamtego

Olśnienie to emocjonalny wzrost, który występuję okresowo, jego wynikiem jest fascynacja, przykładem może być nowy okres w życiu, nowa miłość. Mózg który nie ma narzuconych bodźców sam sobie je wytwarza. Jest to związane z 2-3 letnim cyklem, o których Ci kiedyś pisałem Razz

Zawsze nastepują potem kolejne mniejsze wzrosty neuroprzekaźników (co nazywasz olśnieniem, najpewniej chodzi o dopamine), jeśli utkwisz w którymś z tych wzrostów, każdy mniejszy będzie z nim związany aż do całkowitego wypalenia. Wtedy często porzuca się obiekt fascynacji, bo w tym czasie zdążysz zauważyć co było tylko emocją (kłamstwem), a co wartością, która wzbogaciła Twoje życie (prawdą). Inaczej, gdy za wcześnie chcesz to oceniać to żyjesz w iluzji i musisz to akceptować.

	Fallen Leaf napisał:
	Ja uważam za swoje największe i bardzo wnoszące, jednak im dalej od takiego olśnienia tym coraz bardziej się wątpi, że wszystkie pozytywne zmiany zawdzięczasz właśnie temu.

Uważasz tak bo było ostatnim jakie nastąpiło w Twoim życiu, ale także i ono zaczyna umierać, niebawem zginie śmiercią naturalną, przy czym obecnie stale się wypala, a w tedy zostaną tylko owoce jakie to wypuściło. Większość "pozytywnych zmian" to emocjonalna iluzja, narkomani też odczuwają pozytywne zmiany, dopiero po wypaleniu się będziesz mógł ocenić co zmieniło Twoje życie, a co uzależniło od danego postrzegania, aż będziesz tkwił w martwym punkcie zagubienia, braku sensu, z marzeniem odkrycia kolejnej wiedzy/dawki, która znowu wprowadzi Cie w największe olśnienie. Czego Ci życzę bo to normalny etap cyklu neurobiologicznego i dorastania inaczej popadniesz w depresje (brak olśnień, związany z przygaszoną pracą neuroprzekaźników, rezygnacja) Wink

	Fallen Leaf napisał:
	miałem wiele mniejszych olśnień, w którym to sobie uświadomiłem, że kompletny ateizm nie jest wcale taki pozbawiony sensu. Przez kilka dni następnych dni odczuwałem co to znaczy konsekwentny ateizm i nie było to miłe. Później wiara mi wróciła w silniejszej formie.

Ateizm i teizm to postrzeganie, które na pewnym etapie trzeba sobie uporządkować, albo wybrać bezpieczną drogę agnostyka (w stylu - nie wiem, ale mnie to nie interesuje). Nie każdy musi wierzyć w wyższą naturę, ale nikt temu nie zaprzeczy. Można powiedzieć, że obydwie strony są na wygranym, chyba, żeby zbadać kto osiąga większe korzyści, albo zbadać z czym w ogóle mamy do czynienia w danej wierze.

	Fallen Leaf napisał:
	Jednak siła olśnienia nie musi odzwierciedlać zasięgu zmian wewnętrznych. To tylko efekt uboczny wglądu. Na dzień dzisiejszy odczuwam to jako swego rodzaju odblokowanie, które umożliwia szersze zauważanie swoich błędów.

Siła = zasięg i i wynika to z działanie receptorów podwzgórza, które odpowiada za olśnienia, jeśli opierasz się na wiedzy, będącej próbą zrozumienia siebie to dopiero za jakiś czas upewnisz się, że to nie wynik olśnienia, ale gry emocji, teraz nie ma na to możliwości dlatego uważaj na tą pułapkę Wink

	Fallen Leaf napisał:
	O ile kiedyś sobie jeszcze robiłem bardzo cichą nadzieję, że może w tym momencie mam pełną samoświadomość, to teraz widzę, że nie ma na to szans. Wciąż odkrywam i wciąż umysł mnie zadziwia

Nie skończy, ale jeśli Twoje życie będzie polegać tylko na tym, to jeśli nie zmienisz się w osobę znaną mająca z tego jakieś korzyści, to zagubisz się i zrozumiesz, że nigdy nie zrozumiesz siebie, musisz poprostu działać i zbierać żniwa swoich działań, inaczej tkwisz w iluzji postępu, a jeśli za długo to potrwa, to serio, nie będzie już tego podniecającego cichego braku nadziei, będzie prawdziwy brak nadziei. Twisted Evil

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Nie 14:22, 16 Kwi 2017, w całości zmieniany 5 razy

Matisek napisał "Nie skończy, ale jeśli Twoje życie będzie polegać tylko na tym, to jeśli nie zmienisz się w osobę znaną mająca z tego jakieś korzyści, to zagubisz się i zrozumiesz, że nigdy nie zrozumiesz siebie, musisz poprostu działać i zbierać żniwa swoich działań, inaczej tkwisz w iluzji postępu, a jeśli za długo to potrwa, to serio, nie będzie już tego podniecającego cichego braku nadziei, będzie prawdziwy brak nadziei."
Przeżyłem to,przejebana sytuacja,nikomu jej nie życzę.

Napiszę to tak,najlepiej w tej całej sytuacji to chyba nauczyć się bycia tu i teraz, daje duże możliwości nad kontrolą swoich emocji,blokowania negatywnych rzeczy, i skupiania się na określonym celu, więc jeśli chodzi o te całe neuroprzekaźniki itp. wszystko powinno się utrzymać właśnie w równowadze ,to jest moje spostrzeżenie,oczywiście proszę o nakierowanie mnie jeśli się mylę.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Nie 18:23, 16 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Matisek widzę, że przekładasz pochopne interpretacje mojej filozofii z przeszłości na wszystko co piszę na ten temat. Myślałem, że już w większości sobie to wyjaśniliśmy, ale wciąż masz to wszystko za jakiś eskapizm. Dzięki za troskę, ale nie musisz się tak o mnie martwić Smile

Tak jak tłumaczyłem w poprzednim poście chodzi o balans. Stagnacja to można powiedzieć jedna z pułapek rozwoju duchowego, zresztą dosyć częsta. Po olśnieniu o którym głównie mowa osoba może sobie względnie świadomie w taką pułapkę wpaść i w niej przebywać, z własnej woli. Nie oszukując się, że się rozwija. Ale ja w coś takiego nie celuję. To przede wszystkim byłby fatalny wybór z uwagi na etap życiowy.

Co do Twojego pisania o mechanizmach olśnień i ich skutkach. W moim odczuciu Ty tutaj nie odróżniasz sprawdzonej wiedzy od swoich dywagacji, które tak u wszystkich zawsze wytykałeś. Depresja przyczyną braku olśnień? No ja osobiście wątpię Smile

W każdym razie o czym jestem przekonany to o tym, że o innych olśnieniach mówimy. Ja cały czas mówię o wglądzie, tak jak to opisuje psychologia. Ma to mało wspólnego z emocjami. To po prostu sytuacja gdzie tak ujmujesz w głowie jakiś problem, że dochodzi do znalezienia nowego sensu, nowej perspektywy. Emocje to efekt uboczny olśnienia. Im nowa perspektywa jest bardziej odległa od tego co wcześniej sądziłeś, im bardziej pesymistyczna/optymistyczna, tym więcej emocji. Te emocje są jednak przejściowe.

I nic tu się nie wypala, przynajmniej nie u mnie. To tak jak powiedzieć, że trening uważności się wypala. W moim przypadku porównując sytuację obecną do tej krótko po tym największym olśnieniu, to całościowy spokój jest zdecydowanie większy. Mniej jest niepotrzebnego myślenia, zadartych taśm, mniej mi się w ogóle chce myśleć, jestem bardziej skierowany na praktyczną korekcję. Miałem niedawno refleksję, że w sumie to wszystko zmierza ku ponadczasowej mądrości "kieruj się sercem". Czyli to co Ty określasz skupieniem się na potrzebach. Ja zmierzam do tego jednak od innej strony, nabierając po drodze innej mądrości. To moja droga i czuję się dobrze krocząc nią.
Nabrałem jednak większego krytycyzmu do tego olśnienia bo od tego czasu działo się po prostu więcej, a wszystko wpływa na nasz obecny stan.

Co do ateizmu/teizmu. Przez te kilka dni po doświadczeniu konsekwentnego ateizmu, nie wiedziałem w co wierzę, choć bardziej wiara chyliła się ku ateizmowi bo nie potrafiłem inaczej. Wyszedłem jednak z założenia, że to nie kwestia postrzegania bez emocji, bo tak się nie da, tylko postrzegania przez negatywne, które wzięły się z tamtego doświadczenia. A jeśli sensowność tych dwóch podejść układa się w mojej głowie mniej więcej po równo to chcę wierzyć w to bardziej praktyczne. Konsekwentny ateizm jawił mi się przepełniony arogancją, nie widziałem w tym wiele zalet. W niedługim czasie wiara wróciła w lepszej formie.Nie wiem czy to kwestia lepszego zrozumienia w to co wierzyłem wcześniej, czy tego bo chciałem wierzyć, czy minięcia tych przejściowych emocji. Nie zbyt mnie to obchodzi.

Co do ostatniego akapitu jak najbardziej się zgadzam. Cały czas mam na uwadze tzw. prawo malejących korzyści. Nie koniecznie chodzi tu o iluzję rozwoju tylko rozwój nieadekwatny do poświęconego czasu czy energii. Samoświadomość potrafi być naprawdę pomocna na wszystkich sferach życia. Jednak im dalej tym mniejsze korzyści to przynosi.
W moim przypadku to głównie zachodzi w tle, można jednak zrezygnować z pewnych rzeczy pośrednio z tym związanym i poświęcić się innym sferom rozwoju. Do tego zmierzam.

Tak generalnie myślę, że najpewniej masz wiedzę, której Ja nie mam a Ja mam wiedzę, której Ty nie masz. Mam wrażenie, że nie potrafisz dopuścić do siebie takiej perspektywy i starasz się za wszelką cenę zdewaluować moje słowa. Tak, żeby myśleć, że nic istotnego nie straciłeś w swoim rozwoju. Nie wiem czy to istotne. Jeśli nie przysparza Ci problemów egocentryzm to może i nie. Nie jest jednak to sama iluzja, wyparcie czy emocje jak Ty to postrzegasz.

Post został pochwalony 0 razy

Tak jak cały czas myślałem ,dwa różne oblicza tego samego, chcecie iść tą samą drogą ale w innych kierunkach,ciekawe.Ja znowu kroczę trzecią Smile

))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Post został pochwalony 0 razy

	Fallen Leaf napisał:
	Matisek widzę, że przekładasz pochopne interpretacje mojej filozofii z przeszłości na wszystko co piszę na ten temat. Myślałem, że już w większości sobie to wyjaśniliśmy, ale wciąż masz to wszystko za jakiś eskapizm. Dzięki za troskę, ale nie musisz się tak o mnie martwić

Tak, ale ciągle unikałeś odpowiedzi na podstawowe założenia, bo nie możesz połączyć wiedzy z działaniem, utknąłeś w podnieceniu jej zdobywania i owszem rozwija się, coraz bardziej będzie doprowadzać Cie do równowagi, byle tylko nie za późno Wink

turbo napisał:

Napiszę to tak,najlepiej w tej całej sytuacji to chyba nauczyć się bycia tu i teraz, daje duże możliwości nad kontrolą swoich emocji,blokowania negatywnych rzeczy, i skupiania się na określonym celu, więc jeśli chodzi o te całe neuroprzekaźniki itp. wszystko powinno się utrzymać właśnie w równowadze ,to jest moje spostrzeżenie,oczywiście proszę o nakierowanie mnie jeśli się mylę.

To prawda, turbo, również tak uważam i pewnie większość.
Bycie tu i teraz - tak, to jasne, choć trudne to warto się tego nauczyć.
Ale co do równowagi, trzeba odpowiednio dbać o swoje troski, więc łatwo wpaść pułapke jeśli ich nie pielęgnujemy, popadamy w samotność, niskie poczucie wartości i skupiamy maksymalnie na tym co nam daje szczęście, to złe szczęście, które wygląda jak dobre, ale wypala się i nic po sobie własciwie nie zostawia. Trzeba iść do przodu, ale mądrze, nie mamy pełnej kontroli, a prawdziwe uświadomienie sobie tego, nie wywołuje entuzjazmu jak w tej filozofii Przebudzenia.

	Fallen Leaf napisał:
	Po olśnieniu o którym głównie mowa osoba może sobie względnie świadomie w taką pułapkę wpaść i w niej przebywać, z własnej woli. Nie oszukując się, że się rozwija. Ale ja w coś takiego nie celuję. To przede wszystkim byłby fatalny wybór z uwagi na etap życiowy.

To jest mechanizm iluzji i zaprzeczeń, jeśli coś Cie nakręca to tego nie ocenisz, czy wybór jest dobry czy nie, to wychodzi po jakimś czasie, kiedyś załapiesz o czym mówiłem :p

	Fallen Leaf napisał:
	Co do Twojego pisania o mechanizmach olśnień i ich skutkach. W moim odczuciu Ty tutaj nie odróżniasz sprawdzonej wiedzy od swoich dywagacji, które tak u wszystkich zawsze wytykałeś. Depresja przyczyną braku olśnień? No ja osobiście wątpię

Jakiej sprawdzonej wiedzy, a Ty czytałeś chociaż jedną książke o neurobiologii czy mechanizmach mózgu, po za filozofią zagubionego alkoholika z i-senu, że mi zarzucasz brak znajomosci sprawdzonej wiedzy, ja w tej dziedzinie siedze od kilku dobrych lat i częściowo go obecnie studiuje Smile

Tak felek, w depresji nie ma olśnień, jest tylko beznadzieja i totalne wygaszenie pozytywnych wrażeń.
Możesz wątpić, fizjologii mózgu nie oszukasz, nawet jeśli byś miał racje w swoich zalozeniach.

	Fallen Leaf napisał:
	To po prostu sytuacja gdzie tak ujmujesz w głowie jakiś problem, że dochodzi do znalezienia nowego sensu, nowej perspektywy. Emocje to efekt uboczny olśnienia. Im nowa perspektywa jest bardziej odległa od tego co wcześniej sądziłeś, im bardziej pesymistyczna/optymistyczna, tym więcej emocji. Te emocje są jednak przejściowe.

To jest właśnie impuls, w tym przypadku układu rąbkowego, powoduje wyrzucenie wielu hormonów do krwi po czym całe ciało zaczyna odczuwać emocje i się w tym kierunku napędzać. Są one przejściowe, tak samo jak ten impuls, tylko on dłużej gaśnie bo jest przedsionkiem i zostawia silne ślady w mózgu w postaci właśnie intensywnych - przeżyć, odkryć, uniesień - (niepotrzebne skreślic).

	Fallen Leaf napisał:
	I nic tu się nie wypala, przynajmniej nie u mnie.

Przecież już zaczęło, sam pisałeś wcześniej, że powoli przestajesz łączyć pozytywne skutki z oświeceniem, poszerzasz wiedzę jeszcze bardziej, jeszcze jest za wczesne, żeby wygasnąć, ale skąd pewnosć czy za 2-3 lata, nie spojrzysz na to jak na największe zwiedzenie swojego życia?

Fallen Leaf napisał:

W moim przypadku porównując sytuację obecną do tej krótko po tym największym olśnieniu, to całościowy spokój jest zdecydowanie większy. Mniej jest niepotrzebnego myślenia, zadartych taśm, mniej mi się w ogóle chce myśleć, jestem bardziej skierowany na praktyczną korekcję. Miałem niedawno refleksję, że w sumie to wszystko zmierza ku ponadczasowej mądrości "kieruj się sercem". Czyli to co Ty określasz skupieniem się na potrzebach. Ja zmierzam do tego jednak od innej strony, nabierając po drodze innej mądrości. To moja droga i czuję się dobrze krocząc nią.
Nabrałem jednak większego krytycyzmu do tego olśnienia bo od tego czasu działo się po prostu więcej, a wszystko wpływa na nasz obecny stan.

Mi się wydaję, że to jest zła strona, podchodzisz do tego za bardzo emocjonalnie, ogółem lepsze efekty osiągniesz przez narkotyki, które dadzą Ci większe możliwości w tych kwestiach.
Narkotyki Cie zniszczą i zniewolą, pytanie czy ta wiedza uczyni Twoje życie takim jakim chcesz?
Bo ja nie widzę w tym sensu, musiałbyś mi napisać jak widzisz siebie za 10-15 lat, chyba, że traktujesz to jako iluzje i poprostu cieszy Cie fakt z góry, że jeśli nic nie zrobisz ze swoim życiem to będziesz samotnym poszukującym wiedzy odklejeńcem. Dlatego mi się pisanie o tych filozofiach nie podoba, trzeba ten problem rozwiązać.

	Fallen Leaf napisał:
	A jeśli sensowność tych dwóch podejść układa się w mojej głowie mniej więcej po równo to chcę wierzyć w to bardziej praktyczne. (...) czy minięcia tych przejściowych emocji. Nie zbyt mnie to obchodzi.

Nie są przejściowe nigdy, cały czas czujesz impulsy, ich efekty w postaci emocji się wypalają, ale kiedy wypala się impuls to często zaczynasz postrzegać "sercem", a nie można robić tego samego jednocześnie, dlatego nawet ludzie wierzący, wiedzą, że muszą kierować się w życiu zasadami i madrością, bo inaczej szybko by zbłądzili Wink

Ale piszesz o praktyczności, temu napisz co jest w tym praktycznego, oprócz odczuć wewnętrznych o których pisałeś i nie uwierzyłeś, że to przedsionek emocji, a nie magia. Co się w Twoim życiu zmienia, jak wyglądają Twoje relacje z ludźmi i co zbudowałeś wartościowego w życiu, chociażby dla kogoś innego? Bo chyba nie siedzisz sam w domu i nie pogłębiasz wiedzy tylko dla samej istoty robienia tego Surprised

	Fallen Leaf napisał:
	Co do ostatniego akapitu jak najbardziej się zgadzam. Cały czas mam na uwadze tzw. prawo malejących korzyści. Nie koniecznie chodzi tu o iluzję rozwoju tylko rozwój nieadekwatny do poświęconego czasu czy energii.

Obyś się nie mylił Twisted Evil

Fallen Leaf napisał:

Tak generalnie myślę, że najpewniej masz wiedzę, której Ja nie mam a Ja mam wiedzę, której Ty nie masz. Mam wrażenie, że nie potrafisz dopuścić do siebie takiej perspektywy i starasz się za wszelką cenę zdewaluować moje słowa. Tak, żeby myśleć, że nic istotnego nie straciłeś w swoim rozwoju. Nie wiem czy to istotne. Jeśli nie przysparza Ci problemów egocentryzm to może i nie. Nie jest jednak to sama iluzja, wyparcie czy emocje jak Ty to postrzegasz.

Fakt, ale Twoje założenia teraz sa bardzo egocentryczne, udowodnij mi swoję rację i że to jest dobre, bo mnie jakoś paskudzą filozofie, wszystkie. Chcesz w ten sposób rozwiązać konflikt przekonań, a powinieneś odpowiadać na pytania, bo nigdy tego nie robiłeś :/

	turbo napisał:
	Tak jak cały czas myślałem ,dwa różne oblicza tego samego, chcecie iść tą samą drogą ale w innych kierunkach,ciekawe.Ja znowu kroczę trzecią))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Ja opieram się na nauce, neurobiologii i osiąganiu w życiu tego co podpowiada nam głos serca, zamiast szukania równowagi i wierzyć, że wszystko można zrozumieć, bo to pułapka, w którą łatwo się uwikłać w życiu w wielu dziedzinach. Głownie chodzi o odnoszeniu poprzez tą wiedzę większych korzyści mając świadomość tego co jest dobre, a co jest złe, aby ułożyć sobie życie jak najpełniej, a to wymaga pracy i zasad. Jego filozofia konfliktuje mocno z moją, Felek piszę twarde wnioski, że nie ma podziału i wszystko można nazwać iluzją, więc próbuje go sprowadzić na dobra drogę bo go w jakiś sposób poznalem i wiem, że zbłądził i nie chcę żeby skończył jak alkoholik incestus - pomijam już, że to forum czyta sporo osób i może brać mądrość Laughing

Pozdro

Post został pochwalony 1 raz

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Nie 21:12, 16 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz