Zmiana podejścia do (WI)LD = sukces?

Chciałbym od razu poinformować, że tekst poniżej nie jest mój. Oto link do oryginału: [link widoczny dla zalogowanych]
Jestem też świadomy, że może było tu coś podobnego i tylko zaśmiecam forum.
Uprzedzam, że tekst jest dłuuugi, ale warto Smile

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witam wszystkich. Choć jest to mój pierwszy post na forum bynajmniej nie jestem nowy w temacie świadomego śnienia. Interesuję się tym od dawna – z mniejszym lub większym natężeniem, niemniej ostatnie próby i ich rezultat zmobilizowały mnie do spisania moich doświadczeń, które dzisiejszej nocy zaowocowały pierwszym „świadomym uzyskaniem świadomości we śnie”. Jak tego dokonałem? Cóż, moja droga była dosyć specyficzna i polegała na obserwowaniu własnych zachowań i eksperymentowaniu. Chcę tę drogę opisać, żeby obalić pewne mity związane z powszechnie stosowanymi technikami i być może podrzucić komuś garść pomocnych uwag.

Zacznijmy od tego, że jestem bardzo leniwym i niecierpliwym człowiekiem, który jak najszybciej chce osiągnąć sukces. Maksimum efektywności przy minimum nakładów – tak można w skrócie określić moje motto życiowe. Z takim samym podejściem podszedłem do tematu LD. Dlatego zapoznając się z technikami opisywanymi na różnych stronach internetowych czy forach, które wymagały czasu, angażowały ogromne pokłady energii i uwagi – a dodatkowo nie gwarantowały sukcesu – zaczęła ogarniać mnie irytacja. Być może ta irytacja spowodowała, że moje zainteresowanie tematem przebiegało falami. Raz się starałem, potem rezygnowałem, potem znowu próbowałem, itd. W końcu stwierdziłem, że to przecież nie może być takie trudne! Postanowiłem stworzyć własną drogę.

Przyznam, że choć w teorii zapoznałem się ze wszystkimi znanymi technikami wywołującymi świadomy sen, to w praktyce stosowałem tylko jedną + kilka wspomagaczy. Zacząłem od tego, od czego wszyscy powinni moim zdaniem zaczynać – od dziennika snów i zapisywania wrażeń sennych. To akurat nie przysporzyło mi zbyt wielu problemów, bo z pamięcią snów nigdy nie miałem trudności. Ktoś mógłby powiedzieć, że mógłbym przestać je spisywać skoro i tak je pamiętam. Ja radzę jednak prowadzić dziennik dalej z kilku powodów. Po pierwsze jest to najmniej absorbujący sposób utrzymania umysłu w stanie gotowości na świadome sny i sny w ogóle, po drugie jest to ogromne źródło informacji o nas samych i specyfice naszych sennych wrażeń. Źródło, które przyda się w naszej dalszej pracy.

Drugim narzędziem, które zacząłem stosować były testy rzeczywistości. Jako, że nie noszę zegarka na ręce postanowiłem spróbować testu z obserwacją dłoni. O ile w początkowym stadium moja mobilizacja pozwalała na robienie testu kilka razy dziennie, później moje chęci osłabły. Na marginesie, jak się później okazało, testy robiłem źle – nie będąc w pełni świadomym ich celu. Szkoda mi było dnia na poświęcanie nawet tych kilku minut na TRy. Zrezygnowałem z nich całkowicie.

Jeśli chodzi same techniki wywołujące sen uważny czytelnik, znający podane przeze mnie wcześniej motto życiowe domyśli się zapewne, że zacząłem próbować techniki WILD, która w moim przekonaniu była może nie najłatwiejsza, ale za to najszybsza (dodam, że jest to jedyna technika, której kiedykolwiek próbowałem). Ileż to przygód, ileż to nieprzespanych nocy, ileż pytań przysporzyła mi zabawa z WILD. Czy mam leżeć na plecach, czy na brzuchu? Czy mogę przełknąć ślinę czy nie? Czy jak coś zaswędzi to mogę się podrapać? A jak pojawi się zmora, która zacznie mnie dusić? Albo wstąpi we mnie szatan? Jak liczyć? Wolno czy szybko? Do ilu? Itp. Takie myśli krążyły mi po głowie za każdym razem jak zaczynałem stosować tą metodę. Czym to skutkowało? Przeogromną frustracją, zmęczeniem, nie przespanymi nocami – w efekcie utratą chęci na dalsze próby. Jak się jednak okazało drobne modyfikacje tej techniki mogą zdziałać cuda.

Zacznę od ogólnej refleksji. Po wielu nieudanych próbach wywołania LD, po lekturze różnego rodzaju publikacji na ten temat – czy to polskich czy zagranicznych, po lekturze postów na forach uświadomiłem sobie jedną podstawową rzecz. Nie chcę, żeby świadomy sen i próby osiągnięcia go zdominowały moje codzienne życie. Nie mam czasu na to, żeby w dzień zaprzątać sobie głowę tym tematem. Prowadzę na tyle aktywny tryb życia, mam fascynującą twórczą pracę, po co zaśmiecać sobie dzień myśleniem o tym, co jest domeną nocy? Snom mogę poświęcić nieco uwagi pod wieczór, całą noc i nieco uwagi nad ranem. Zaprzestałem więc robienia testów rzeczywistości, odrzuciłem wszystkie techniki, które wymagały jakieś aktywności w dzień, techniki, które wymagały budzenia się w środku nocy. W nocy chce się wyspać, jeśli będę miał świadomy sen – super. Jeśli nie – zdrowie i wypoczynek jest dla mnie ważniejszy. Z czym zatem pozostałem? Ze skrzętnie prowadzonym dziennikiem snów oraz zmodyfikowaną techniką WILD.

Przejdę teraz do opisu mojego postępowania z techniką WILD w jej podstawowej postaci oraz zmian, które w niej wprowadziłem.

Czytałem wiele opisów WILDa, jej różnych wariacji, głosów za i przeciw. Żadna wariacja na mnie nie działała i odnosiła wręcz odwrotny skutek do zamierzonego. Zadaniem tej techniki jest świadome przekroczenie granicy między jawą a snem. W sieci można znaleźć kolejność kroków jakie należy wykonać, aby taki stan osiągnąć. Poniżej podejmuje polemikę na ich temat.

Większość instrukcji sprowadza się od tego, że należy się rozluźnić, wprowadzić ciało w stan całkowitego relaksu, następnie należy pozostać w bezruchu pozostawiając umysł w stanie świadomości, czemu pomóc ma na przykład liczenie. Następnie – gdy nastąpi odpowiedni moment – zacznie się seria dziwnych zjawisk (hypnagogie), które –jeśli świadomość zostanie zachowana – przeniosą nas w świat snu. Powiem wam, że starałem się ten opis wprowadzić życie kilkanaście razy. Oto typowy przebieg wydarzeń:

„Leżę na plecach. Oddycham. Nie myślę o niczym. Staram się poczuć ciało. Palce, łydki, uda. Rozluźniam mięśnie. Cholera, czy już się rozluźniłem? No nic. Klatka piersiowa, ręce, twarz. Hmm, chyba już jestem rozluźniony. Oddycham. Ale nadal czuje moje ciało. Kurcze, swędzi mnie stopa. No nic, zignoruje to. Dobra, zaczynam liczyć. 1, 2, 3… pieprzona stopa. 4, 5, 6… muszę przełknąć ślinę. … 20, 30, 40… drętwieją mi ręce. Czy to już ten paraliż przysenny? Hmm, czy to to? O, widzę jakieś kropki przed oczami. Chyba hypnagogie. To już zaraz, już zaraz będę miał LD. A jak jakaś zjawa mi wskoczy na brzuch i zacznie mnie dusić? Czytałem o tym na forum. …60, 61, 62… A gdzie dźwięki? Powinny jakieś dźwięki być. O, coś słyszę. Ktoś rozmawia. Jakieś głosy. A nie, to współlokator ogląda TV. Pieprzona stopa, znowu swędzi. …79, 80, 81… Kurcze, boję się. A jak zaraz coś mnie pociągnie za biodra? O takich hypnagogiach też czytałem. Przecież się zesram ze strachu. Aj, coś mi niewygodnie. Ale nie mogę się ruszyć. A może spróbuję?”

W tym momencie ruszam, rękę – okazuje się, że jednak mogę. Otwieram oczy. Nie śpię. Mózg mnie boli od myślenia, ciało mam zdrętwiałe, odechciewa mi się wszystkiego i idę spać.

Podejrzewam, że powyższa sytuacja nie jest wam obca. Co powoduje niepowodzenie tej techniki? Moim zdaniem kilka kwestii. Zacznijmy od tej, że technika ta nastawiona jest na „sztuczne”, nienaturalne przejście ze świata jawy do świata snu. Zastanówcie się - przecież takiego przejścia doznajecie codziennie zasypiając. To jest naturalny stan. Czy potrzebujecie do tego jakichkolwiek technik? Jakiegoś konkretnego ułożenia ciała? Nie. Co zacząłem robić? Zacząłem dostosowywać tę technikę w taki sposób, aby nie wymagała ode mnie żadnego sztucznego wysiłku (albo przynajmniej jak najmniejszego). Przyjrzałem się własnym nawykom sennym. W jakiej pozycji najczęściej zasypiam? W pozycji na prawym boku, niemal na brzuchu z małą poduszką pod głową. Przypomniałem sobie, że zawsze – czy to śpię sam, czy z dziewczyną dopiero ta pozycja oznacza, że jestem gotowy do spania. Dalej, rozluźnianie się. Znajdując pozycję, w której najczęściej zasypiacie i przyjmując ją zauważycie, że wasze ciało samo się rozluźni, bo ta pozycja będzie dla was naturalna. Oddycham tak jak to robię normalnie, nic na siłę, przygotowuję się jakby na normalny sen, myślę o czym tylko chcę. Na tym etapie to nieistotne. Zapomnijcie o jakimkolwiek liczeniu! Dlaczego? Z dwóch powodów. Po pierwsze, pamiętacie jak w dzieciństwie nie mogliście zasnąć? Co mówiła mama/tata/babcia/dziadek? Licz sobie skaczące nad płotem baranki. Czy to nie to samo? I tu moje pytanie. Ile świadomych snów mieliście dzięki takiemu liczeniu w dzieciństwie? Ja żadnego. Liczenie albo wprowadza nas w stan zwykłego snu, albo sprawia, że w ogóle nie można zasnąć. Przy czym przy nastawieniu, że chcemy osiągnąć świadomy sen najbardziej prawdopodobna będzie ta druga opcja. A już tłumaczę dlaczego. Stosując typową technikę WILD liczenie ma dla was ogromne znaczenie. Traktujecie je jako pokonywanie kolejnych stopni w drodze do LD. Przy czym rzadko kiedy zdarza się, żeby udało się skupić myśli na samym liczeniu. Najczęściej przeszkadzają myśli jakie podałem wcześniej w opisie – a więc swędząca stopa, strach przed nocną zjawą, przed jakimiś nieznanymi dźwiękami, sapaniem, stękaniem (tak, czasami czytanie postów na forach przynosi więcej złego niż dobrego:)). Licząc z nastawieniem, że ma to doprowadzić do świadomego snu, nigdy tego stanu nie osiągniecie. Mając w pamięci doświadczenia innych ludzi, którzy uzyskali świadomy sen czy choćby doświadczyli hypnagogów, zaczniecie się doszukiwać u siebie objawów „przejścia”. Zaczniecie za bardzo skupiać się na swoim ciele i doznaniach dźwiękowych czy wzrokowych. A przez to zaczniecie oddalać się od podstawowego celu, jakim jest zapadnięcie w sen! A zatem – odradzam liczenie i myślenie o tym, co powinno nastąpić. Dodam, że parę nocy z rzędu ja również bałem się syndromu zmory, dźwięków, czyjejś obecności w pokoju. Ten strach tak mnie paraliżował, że nie mogłem zasnąć. Co zrobić by ten strach pokonać? Ja znów spojrzałem w przeszłość i przyjrzałem się mojemu procesowi zasypiania. Skoro zasypiam co noc, to przejście w ten stan nie może być straszne. Zasypiałem od dzieciństwa, parokrotnie doświadczałem uczucia spadania, a więc byłem bliski granicy jawy i snu i nic złego mi się nie stało. Nie doświadczyłem żadnych lęków, strasznych dźwięków, czy zjaw. Nie ma się więc czego bać. Przejście w świat snu jest stanem naturalnym, a poznanie tego stanu musi być czymś fascynującym. Stworzyłem więc sobie pewien model autosugestii i zapamiętałem go. Ta myśl przyda nam się później. Co zatem proponuję zamiast liczenia? Wiem, że to nudne, ale znów przyjrzyjcie się samym sobie – jak najczęściej zasypiacie? Ja wizualizuje sobie jakieś historie, w których biorę udział – jakbym kreował film, w którym gram główną rolę. Albo są to jakieś historie z życia wzięte, które tego dnia przeżyłem, a dla których wymyślam alternatywne rozwiązanie. Albo tworzę zupełnie niewiarygodne historie – spotykam się z gwiazdą filmową, jestem sławny, jadę do ciepłych krajów, itp.

Zatem pokonałem już dwa kroki na drodze do zaśnięcia. Przyjąłem standardową, rozluźniającą pozycję, a mój umysł pracuje tak jak zawsze przed snem. I tu dopiero zaczyna się moja ingerencja w plan zasypiania, która ma doprowadzić do LD.

W opisie wielu technik zaznacza się jak istotna jest afirmacja tego, że będzie się miało LD. Techniki mówią, że należy sobie w myślach (lub na głos) powiedzieć, że tej nocy będzie się miało świadomy sen i będzie się go pamiętać. Jestem świadomy potęgi, jaką jest autosugestia, więc nie przeczę, że afirmacja jest konieczna. Prowadząc dziennik snów pierwszy etap tej afirmacji macie już za sobą. Umysł wie, że chcecie zapamiętać sen i postara się jak najlepiej wywiązać z tego zadania. Wie też, że dziennik jest etapem na drodze do LD, więc i na to będzie przygotowany. Należy mu się jednak jeszcze jeden silny bodziec. Jest pewna teoria, która mówi, że dla ludzkiej percepcji obraz wart jest 1000 razy więcej niż słowo. Na poparcie tej tezy podam pewien eksperyment. Przypomnijcie sobie ulubioną scenę z waszego ulubionego filmu. Widzicie osoby, miejsce, kontekst, sytuacje. Prawda? To żaden problem. A przypomnijcie sobie co bohaterowie w tej scenie mówili? Tu pojawiają się trudności. Ludzka pamięć nastawiona jest na obrazy i z obrazami radzi sobie najlepiej. Podejrzewam, że w ten sam sposób działa nasza podświadomość, toteż doszedłem do wniosku, że samo powiedzenie sobie w myślach sentencji o świadomym śnie i jego zapamiętaniu będzie za słabe. Postanowiłem zatem wzmocnić ją obrazem, a do tego wykorzystałem dziennik snów i zapamiętane sny.

Mówiąc sobie w myślach powyższą sentencję zacząłem odtwarzać sny z dziennika, z tą różnicą, że w pewnym momencie – reagując na jakieś wydarzenie – mówiłem sobie: „zaraz zaraz, to niemożliwe. Czy ja śnię?” W tym miejscu robiłem test rzeczywistości – czy to ręce, czy latanie. Oczywiście wynik był pozytywny, więc dalszą część zapisanego snu tworzyłem sam, jakby to był sen świadomy. To miało nauczyć moją świadomość znaczenia słów o uzyskaniu świadomości we śnie. I okazało się kluczem do sukcesu. Pamiętajcie, że taka wizualizacja również jest dla umysłu wysiłkiem, a chcąc doprowadzić do zaśnięcia nie możemy się za bardzo zmęczyć. Toteż odtwarzanie snów przerywałem od czasu do czasu moimi standardowymi elementami zasypiania, a więc wyimaginowanymi historiami. Od czasu do czasu je też traktowałem jak sen, a więc „odgrywałem” uzyskanie świadomości. Ile takich wizualizacji trzeba dokonać do zaśnięcia? Nie wiem. To indywidualna sprawa. Ważne jest po prostu, aby zająć czymś umysł, aby nie popadł w normalny sen.

Po jakimś czasie w waszej głowie zaczną się pojawiać chaotyczne myśli – typowe przed zaśnięciem. Złapcie wtedy jedną z nich i odegrajcie scenkę z odzyskaniem świadomości. Zauważcie, że do tego momentu w ogóle nie zdajecie sobie sprawy z waszego ciała! Skupiając się na wizualizacjach i zasypianiu ciało przestaje mieć dla was znaczenie. Uważajcie teraz, żeby nie wpaść w pułapkę. Możecie sobie przez przypadek uzmysłowić, że w ogóle nie czujecie ciała, zaczniecie się nad tym zastanawiać i czar pryśnie –skupicie się na ciele, które nagle stanie się dla was odczuwalne. Gdy tylko po głowie przebiegnie wam myśl o tym, że nie czujecie ciała, natychmiast zacznijcie wizualizować kolejną scenkę. To odciągnie waszą uwagę.

A czy w trakcie tego procesu wolno się ruszać? Tak, ruszałem się. Nawet wstałem, żeby zabić komara, który mi latał nad uchem. Musicie sobie uświadomić, że o ile potraktujecie powyższe próby jako naturalną drogę do zaśnięcia, zrobicie wszystko tak jak jest dla was naturalne, wprowadzenie się ponownie w stan bliski zaśnięcia nie będzie trwało długo. Żeby nie skłamać, u mnie – przy zmianie pozycji gdy jedna stała się niewygodna – zajęło to kilka minut. Zauważcie, że skupiając się na wizualizacjach czy też odtwarzaniu snów całkowicie zapominacie o swoim ciele, które dzięki temu może pozostawać w bezruchu bardzo długo doprowadzając do stanu snu. To przewaga tej metody nad zwykłym liczeniem, gdzie podświadomie skupiacie się na ciele zamiast na zaśnięciu.

Teraz najlepsza część. Opiszę bowiem efekt, jaki ta zmodyfikowana technika na mnie wywarła. W pewnym momencie chaotyczne myśli biorą przewagę na własnymi wizualizacjami. Nadal starałem się jednak odgrywać odzyskanie świadomości i powtarzałem w myślach sentencję o snach i ich zapamiętaniu. Jednak to zdanie powoli zaczęło tracić sens, zaczęło się oddalać, po jakimś czasie osiągnąłem hypnagogie. Jak to u mnie wyglądało? Zaczęło się od buzującego dźwięku w uszach. Jakby ktoś postawił w pokoju subwoofer i zapuścił na nim niski ton. Oczywiście w głowie zapalił mi się alarm wywołany nadmierną lekturą postów na forum. O cholera, to już. A co jak zjawa? A co jak duszenie? A co jak paraliż? Tu z pomocą przyszła refleksja o tym, że zasypiam co noc i nigdy nic mnie nie przeraziło. A teraz mam okazję poznać ten proces „od wewnątrz”. To fascynujące! Czarne myśli odeszły, a ja zacząłem odczuwać dalszą część hypnagogów. Dźwięk narastał, rozpoczęły się wrażenia ruchowe. Nie było żadnej zjawy, żadnego paraliżu, ciągnięcia za biodra, duszenia, itp. Było coś co w zasadzie ciężko opisać. Uczucie, jakbym był w pudełku, którym ktoś lekko potrząsa. To było bardzo przyjemne uczucie, do którego mój mózg dopisał senną historię – byłem w samochodzie, który jechał po bezdrożach i zatrzymał się na jakieś polanie, pod drzewem, pośród grupy ludzi. Ja już w tym momencie wiedziałem, że to sen! Ale moja podświadomość nauczona wielokrotną wizualizacją przed zaśnięciem sprawiła, że wysiadając z auta od razu pierwszym pytaniem do obecnych ludzi było „Czy ja śnię?” Od razu spojrzałem na ręce, które były zblurowane – tak, to był sen, a ja byłem go świadomy. Dodam, że test wywołał jeszcze jeden korzystny efekt. Otóż wysiadając z auta obraz był słaby, niewyraźny, miałem wrażenie jakbym akcję obserwował z perspektywy trzeciej osoby. Dopiero po spojrzeniu na ręce narracja stała się pierwszoosobową, a wszystkie szczegóły stały się wyraźne. Test mocniej osadził mnie w śnie, który – jak podejrzewam – był snem lekkim. Nie ekscytowałem się, wiedziałem, że nie mogę stracić świadomości, ale pojawił się inny problem – nie wiedziałem co mam w tym śnie zrobić. To daje nauczkę na przyszłość – żeby zawsze określić sobie cel snu. Cel można określić chociażby w wizualizacjach przed zaśnięciem. W innym przypadku bowiem, zastanawiając się nad tym co możemy zrobić możemy niestety dać się wciągnąć w akcję snu i w efekcie stracić świadomość. Moja przygoda skończyła się w ten sposób, że obraz zaczął tracić ostrość, sen zaczął się oddalać, aż w końcu obudziłem się pozostając w stanie lekkiego paraliżu, który odczuwałem w ten sposób, że miałem ciężkie, obolałe dolne części dłoni.

Sen był ciekawym doświadczeniem, jak też i ciekawe było przejście w stan snu. I co najważniejsze – nie kosztowało mnie to wcale dużo wysiłku. Po przebudzeniu się z LD pomyślałem, że warto byłoby się wprowadzić jeszcze raz w ten stan, ale byłem zbyt zmęczony. Położyłem się i zasnąłem. Miałem jeszcze kilka snów tej nocy, ale żaden nie był świadomym. W każdym razie – efekt osiągnięty. Ktoś z was może powiedzieć, że po prostu miałem szczęście – fakt. Mogło tak być. Ale wydaje mi się, że odkryłem drogę, którą powinienem podążać do stanu LD. Drogę, która nie wymaga wysiłku, która nawiązuje do naturalnych instynktów i która dała efekt już za pierwszym razem. Pamiętajcie jednak, że to sposób, który zadziałał na mnie, oparty na obserwacji moich zachowań, mojego sposobu zasypiania, moich nawyków. Polecam, żebyście najpierw zanalizowali samych siebie, potem stworzyli własne, indywidualne podejście do LD.

Krótkie podsumowanie mojej wariacji WILDa:

1.Prowadź dziennik snów, aby polepszyć swoją pamięć snów i zasugerować umysłowi, że jesteś ciekawy ich poznania i zapamiętania. Niech na drugim tle pojawi się cel, którym jest uzyskanie LD.
2.Wieczorem połóż swój dziennik snów obok łóżka. To znak dla twojego umysłu, że chcesz zapamiętać sny.
3.Przyjmij w łóżku pozycję, w której na co dzień naturalnie najlepiej ci się zasypia. Pozycja ta automatycznie spowoduje rozluźnienie i gotowość na sen.
4.Nie rób nic, co jest sprzeczne z twoimi codziennymi nawykami zasypiania. Rób to, co zazwyczaj ( w moim przypadku wizualizuje sobie różne historie z moim udziałem, jakbym kreował film).
5.W przerwach między autorskimi wizualizacjami powiedz sobie w myślach: „Dziś odzyskam świadomość we śnie, będę miał świadomy sen i rano będę go pamiętał”. Mówiąc to zdanie „odtwarzaj” w wyobraźni sny z twojego dziennika snów z tą różnicą, że w momentach, które w normalnym życiu wprawiłyby cię w zdziwienie „odegraj” scenkę z odzyskaniem świadomości, testem rzeczywistości i dalej prowadź sen w kierunku, w którym tylko sobie zamarzysz (najlepiej już teraz wybrać takie zachowanie, które będzie twoim celem w autentycznym świadomym śnie).
6.Po jakimś czasie po umyśle zaczną ci krążyć chaotyczne myśli, typowe przed zaśnięciem, nie poddawaj im się całkowicie. Złap jedną z nich i traktuj jak sen, powtórz sentencję o zapamiętaniu snu i odegraj w tej myśli scenkę z odzyskaniem świadomości we śnie .
7.W tym miejscu, po jakimś czasie nastąpi efekt. Jaki? Nie wiem. To zależy od ciebie. W moim przypadku były to delikatne hypnagogi dźwiękowo-ruchowe i wejście w sen ze świadomością. Ale może zdarzyć się i tak, że po prostu zaśniesz. Czy będziesz miał LD? Nie wiem. Nie jestem tu po to, żeby dawać gwarancję, a jedynie po to, żeby wskazać drogę.

Drogę, która jest łatwa, przyjemna, nie powoduje problemów z zasypianiem, nie powoduje konieczności budzenia się w środku nocy, robienia na jawie testów rzeczywistości, nie powoduje strachu. Drogę, która sprawy snu zostawia na odpowiedni dla nich czas. Która nie każe myśleć non stop o LD, a przez to nie powoduje przegapienia normalnego życia. Zachęcam do spróbowania.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Moim zdaniem, gdyby tak połączyć wiedzę z tego tekstu i tematu z naszego forum "-WILD- poradnik teoretyczno-praktyczy", wyszedł by całkiem nieźle opisany WILD.
A Wy co o tym myślicie?

Post został pochwalony 4 razy

Na pewno się komuś przyda Wink

Mi będzie ciężko położyć dziennik obok łóżka bo dziennik mam na psajku Very Happy

Post został pochwalony 0 razy

Dałem link do tej relacji w wątku z WILD'em . Jako iż było to niedawno pewnie stamtąd go wyciągnąłeś Very Happy

Jako iż jest to relacja to powinna być chyba w dziale z relacjami , tu kwestia sporna :d Trochę taki CDILD jak podał MrNalewa . Relacja zawiera dużo prawdy na temat WILD'a . Ale autor wykonywał go bez WBTB a jak już pisałem REM na początku cyklu trafia się tylko czasami . Autor miał fuksa : / Ale do stosowania po WBTB jest dobra . Wada jest taka że łatwo odpłynąć .

	Cytat:
	Mi będzie ciężko położyć dziennik obok łóżka bo dziennik mam na psajku

Oneiranoutyka wymaga myślenia . Więc każdy oneironauta powinien nauczyć się modyfikować techniki pod siebie i nie wykreślać jej po zobaczeniu że jeden szczegół jest trudno osiągalny .
Spójrz na cel tego dziennika . Autorowi posłużył za źródło snów nieświadomych w czasie WILD'a . Jeśli pamiętasz sny , a zapewne tak jest bo wprowadzanie snów do dziennika papierowego czy też internetowego utrwala naszą pamięć , robi to nawet opowiedzenie komuś o tym śnie , lub też rozmyślanie nad nim - mniej ale zawsze coś . Więc nie posiadanie dziennika papierowego nie jest tutaj przeszkodą moim zdaniem jeśli ktoś prowadzi go w innej formie lub też ma dobrą pamięć snów Smile

Post został pochwalony 0 razy

Mnie się ten wpis bardzo podoba Smile

co prawda ja nie mam takich problemów że co chwilę mnie coś swędzi czy też się boję ale cały czas skupiam się na ciele i liczeniu a w efekcie zasypiam bez świadomości. Na pewno to przetestuję, rzecz jasna po WBTB bo inaczej to nie ma sensu. Zaintrygowały mnie te myśli które same przychodzą , bo sama często takie miewam , gdy nie próbuję WILD'a tylko podczas zwykłego zasypiania Smile

Post został pochwalony 0 razy

Świetne ma facet podejście. Również nigdy nie rozumiałam, po co ta cała sztywność, panika z powodu paraliżu. Natomiast ten poradnik podchodzi do WILDa na luzie. Na pewno przyda się początkującym WILDerom.

Post został pochwalony 0 razy

Jakie macie doświadczenia z wildem od razu wieczorem. Pierwsza faza rem następuje później, nie od razu przy zasypianiu, ale są niestrudzeni badacze (np.Castaneda) którzy opisują takie snienie jako normalną i możliwą sztukę.
Więc jak jak to jest ? czy ktoś ma doświadczenie ?

Post został pochwalony 0 razy

Bardzo dobry tekst. Uspokaja i nadaje otuchy przy próbach WILDa Wink

Chętnie wypróbuję.

Post został pochwalony 0 razy

@Karamon
Czasem cykl może zacząć się od REM, jest to tak zwany SOREMP. Stąd wynikają relacje powiedzionych prób WILD'a wieczorem. Jednak te przypadki są stosunkowe rzadko i najczęściej tylko tracimy czas robiąc WILD'a wieczorem a nie po WBTB.

Post został pochwalony 0 razy

Ooooo kurde chłopie ten tekst czyta sie lepiej niż niejedna książkę. Twoje podejście do LD daje ogromną motywację. Ja też jestem szczerze z tych 'napalonych leni' i chcę wszystko od razu ^^.

Podoba mi się zdanie, w którym mówisz, ze nie warto ciągle myśleć o LD i życie sprowadzać do myślenia o tym. Wieczorem i przed snem jest czas na sny. Myślę, ze da mi to dużo do myślenia. Ja też miałem takie oczekiwanie typu; "Czy to już ?", "Co się teraz stanie?" hahah ^^

To o czym piszesz jest tak proste a nie jest łatwo na to wpaść. Łączenie afirmacji z wizualizacją no ja tego jeszcze nie spróbowałem a szkoda lecz wszystko przede mną.

Wspomnę jeszcze raz. Tekst bardzo motywacyjny i czyta się go bardzo przyjemnie.

Życzę sukcesów ! Sam oczekuję swoich Smile

Post został pochwalony 0 razy

Czytaj trochę ze zrozumieniem. Tekst nie pochodzi od autora a autor tego tekstu może w ogóle na tym forum nie był. Twoje życzenia raczej nie dotrą : /

Post został pochwalony 0 razy

	Fallen Leaf napisał:
	@Karamon Czasem cykl może zacząć się od REM, jest to tak zwany SOREMP. Stąd wynikają relacje powiedzionych prób WILD'a wieczorem. Jednak te przypadki są stosunkowe rzadko i najczęściej tylko tracimy czas robiąc WILD'a wieczorem a nie po WBTB.

Dziękuję za informację, pozdrawiam serdecznie.

Post został pochwalony 0 razy

Pomysłowe, wydaje się łatwe, ale coś mi nie wychodzi:(. Oby innym się przydało

Post został pochwalony 0 razy

Mega długie ale warto leci pomógł Smile

.

Post został pochwalony 0 razy

Warto spróbować, może coś w końcu na mnie podziała ;p

Post został pochwalony 0 razy